De Amsterdamse undergroundband HOWRAH bracht tot dusverre drie albums uit. Op Self-Serving Strategies (2018) en BLISS (2021) bewees het viertal dubbel en dwars het eigen vermogen om tegendraadse elektrische gitaarmuziek te maken. Midden in het seizoen tussen zomer en winter van 2024 is er het nieuwe album, Ends and Means. Geen toeval waarschijnlijk, want de plaat wekt een gevoel op dat ergens tussen aangenaam en zenuwslopend in zit.
Het kan even duren tot het nieuwe werk tot je doordringt. Het op het eerste gehoor eenvormig klinkende geheel is overal gedrenkt in een waas van gitaarruis. De subtiliteiten die Kees van Appeldoorn en Bart Schotman in hun gitaarlijnen weten te leggen, geven zich niet zomaar bloot. Daarvoor is volledige onderdompeling in de donkersfeervolle wereld van HOWRAH nodig. En daar is het nog niet zo slecht, zo blijkt: de uitwaaierende mineurklanken zijn op veel momenten aangenaam zalvend. In de muziek van HOWRAH kun je volledig opgaan.
De nummers zijn een stuk langer dan voorheen. ‘Discoveries’ doet op hypnotiserende en subtiele wijze de eigen naam eer aan. Daarin valt het uitstekende gevoel voor dynamiek van de bandleden te ontdekken. En hoewel het samenspel dromerig klinkt, is het wel degelijk op de millimeter uitgemeten. De desolate en tegelijkertijd berustende zang van Van Appeldoorn is hierbij net zo leidend als de krassende gitaren. Ze zijn gelijkwaardig: op Ends and Means is er nergens stoerdoenerij of solovertoon nodig. Klassieke newwavetechnieken vormen de basis voor HOWRAH’s dissonante gitaarmuziek, maar het vervalt niet in clichématige herhalingen.
Even treffend als bij klassiekers uit de oude doos is het drumwerk nergens jagend, maar overal richtinggevend. Een feit waaraan de elementaire baslijnen des te meer bijdragen. Doordat geen van alle bandleden ook maar één moment uit de bocht vliegt, is de spanningsopbouw over het gehele album ongekend. Waar je soms verlangt naar een ontlading van gitaarnoise, komt deze niet. Dat is juist de charme: door de luisteraar continu een muzikale climax te blijven ontzeggen, zal hij hongerig blijven naar wat er hierna volgt.
Direct na ‘Discoveries’ komt dan ook het grimmige ‘Eliminate the Frill’. De single heeft zijn eigen videoclip, waarin onder andere op de maat gedanst wordt. Van een echt dansfeestje is geen sprake, omdat het filmmateriaal een griezelige atmosfeer heeft. Net zoals de cryptische teksten: “A needle of noise / Educated eyes / Eliminate the frill.”
Mysterieuze citaten zijn ook te vinden op het steengoede ‘Weakened Eyes’ en ‘Man in the Looking Glass’, waarin wordt toegewerkt naar het even indrukwekkende ‘All This Show’. De nummers vloeien prettig in elkaar over, tot aan het excentriek hoopvolle ‘Rumor of War’.
Ends and Means is echt een album om voor te gaan zitten, te beluisteren en in je op te nemen. Verwacht geen grote muzikale omwentelingen, maar emotie en nuance. Afspelen zou zowel in de luie stoel als op een donker bospad kunnen. HOWRAH probeert namelijk niet opdringerig terneergeslagen te zijn, en al helemaal niet om een bepaald publiek tevreden te willen stellen. Het album voelt oprecht en gemeend aan. Het zal je hoe dan ook veertig minuten lang op het puntje van de stoel houden.