Hamish Hawk – Paradiso, Amsterdam (15-1-2025) Hamish Hawk is intenser, maar ook kalmer dan ooit.

Hamish Hawk

Bovenstaande lijkt een paradox, maar door op zijn nieuwe album explicieter en confronterender te zijn dan voorheen is Hamish Hawk op het podium gek genoeg kalmer geworden. Hoewel hij bloedeerlijk en explicieter schrijft over zijn complexe belevingswereld, lijkt hij zich daarmee verzoend te hebben en er voortaan vrijelijk uit te putten. Daardoor toont hij op het podium meer van zijn persoonlijke en zachte kant dan voorheen. Ooit hield Hawk het publiek vanaf de eerste minuut gevangen met z’n priemende blik en zijn impulsieve en intense bewegingen op het podium. Destijds was de ontspanning er eigenlijk alleen als de Schot het publiek na afloop als een ware gentleman bedankte voor het luisteren en het komen. Of als je hem na het optreden even kon spreken. Vanavond wordt het publiek na het tweede nummer al verontschuldigend gewaarschuwd voor eventuele priemende blikken de zaal in.

De bovenzaal van Paradiso is gevuld met een zeer divers publiek dat niet zomaar even binnenloopt. Dit zijn overduidelijk liefhebbers. ‘Connaisseurs’ zou Hamish Hawk daar ongetwijfeld van maken. Vanavond staat het derde album van de band centraal: A Firmer Hand. Ook dit album speelt met contrasten. De hoes heeft aan de voorkant een dreigende zwart-witfoto, die doet vermoeden dat we hier met een uiterst gevaarlijk iemand en met dreigende muziek te maken hebben. Maar dan blijken deze sympathieke Schotten op alle manieren veel kwetsbaarder en eerlijker te zijn dan foto’s en video’s op internet soms doen vermoeden. Bijvoorbeeld als gitarist Andrew Pearson na het optreden enigszins besmuikt opbiecht dat ze eigenlijk best bang waren dat het explicietere werk op A Firmer Hand minder goed ontvangen zou worden. Het tegendeel is vanavond waar. De muziek blijkt niets aan kracht ingeboet te hebben en de teksten zijn nog pakkender. Tenminste, als je een liefhebber bent van taal en tekst. Het publiek herkent zijn eerlijkheid en Hamish Hawk grossiert in prachtige woorden en zinnen. Associatief, maar altijd intrigerend door woordkeuze en ritmiek.

Hamish Hawk

Het optreden begint direct en zonder voorbehoud met de openingstrack van het album: ‘Juliet as Epithet’ Een intrigerende titel met een openingszin die direct naar binnen dendert: “He said… deathwise, I wanna be cremated…” De instrumentatie van Hamish Hawksongs bestaat veelal uit een door de jaren tachtig geïnspireerd tapijt van keyboard, bas en drum en daaroverheen spaarzame en afwisselend zalvende en explosieve gitaarpartijen. Daarbij wordt elk nummer primair gedragen door een van de instrumenten. Achtereenvolgens worden ‘Machiavelli’s Room’, het indrukwekkende door bas gedreven ‘Big Cat Tattoos’ en ‘Nancy Dearest’ van het nieuwe album gespeeld. Het eerste blok van vijf nummers wordt afgesloten met weer zo’n mooie titel: ‘Autobiography of Spy’. Hawks bariton, die doet denken aan Scott Walker en Morrissey, leest je in dit nummer als het ware voor uit een spannend boek.

Het filmische ‘Autobiography’ wordt gevolgd door een rustiger blokje met twee publieksfavorieten van het album Angel Numbers. Het gedragen ‘Bridget St. John’, gevolgd door het luchtiger countrynummer ‘Rest & Veneers’, met mooie vocalen van bassiste Lizzy Reid. De band met (vaste) bandleden Stefan Maurice op drums en John Cashman op keyboards speelt de hele set als een geoliede machine, met plezier en intensiteit. Misschien met minder opsmuk dan voorheen, maar zeker niet minder doeltreffend.

Na nog vijf nummers van het laatste album, met het persoonlijke ‘You Can Film Me’ en de nieuwe single ‘Disingenuous’, sluiten ze af met ‘Bakerloo, Unbecoming’ van Heavy Elevator en met een van de mooiere songtitels uit de pophistorie: ‘The Mauritian Badminton Doubles Champion, 1973’. “A song about racket sports and more…

Hamish Hawk is anno 2025 op alle manieren ontdaan van onnodige opsmuk, maar misschien daardoor juist nog indrukwekkender en kleurrijker dan voorheen. Hawks teksten ontwikkelen door, de band groeit en slaagt erin zijn publiek nieuwsgierig te houden. Dit moet je echt een keer gezien hebben als je van The Smiths, poëtische teksten, indie en/of de jaren tachtig houdt. Aanrader.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *