Oliver Ackermann is bouwer van gitaareffectpedalen met exemplarische namen als Fuzz War en Total Sonic Annihilation. Daarnaast is hij alweer bijna vijfentwintig jaar de constante factor in de psychedelische noiserockformatie A Place to Bury Strangers. Voor de band uit New York is toeren de tweede natuur. Logisch, want de beruchte concerten van de band zijn een zintuiglijke totaalervaring. Op een verzengend hoog geluidsvolume leidt dit tot een ongeëvenaarde gitaartrip, ondersteund door stroboscooplicht en psychedelische beeldprojecties. In Vera te Groningen ziet men graag dergelijke bands, zodat het trio er voor de vijfde keer de boel mag gaan opschudden.
Madeline Goldstein [foto hierboven] trad eerder dit jaar al op tijdens vleermuizenfestival Grauzone. Tijdens het ruime halfuur dat haar in Vera gegund is, blijkt waarom. Samen met haar secondante Margot Rhodes op elektrische gitaar, maakt ze synthwave van het theatrale soort. Gestoken in een elfenjurk, bespeelt ze een keyboard dat meestal voorgeprogrammeerde geluiden en beats voortbrengt. Waardoor ze ruimschoots de tijd heeft voor groteske dansbewegingen die haar introspectieve teksten ondersteunen.
Zoals bij het gros van de synthwave-acts blijkt de muzikale beperking van het genre ook bij Goldstein te leiden tot eenvormigheid, maar dat vangt ze af en toe knap op door de dreampopkaart te spelen. Haar uitstekende zangcapaciteiten, die soms de klassieke kant op lijken te gaan, houden je het meest bij de les. Met haar meer lichtvoetige kant zou ze pardoes een groter publiek kunnen aanspreken.
De laatste plaat, getiteld Synthesizer, behoort tot de betere van A Place to Bury Strangers [overige foto’s]. Hoe toepasselijk, maakt de band in de songs gebruik van een synthesizer om de noise-effecten nog wat verder aan te dikken. Op het podium van een goed gevuld Vera is geen synthesizer te zien. Echt nodig blijkt die ook niet te zijn, want de gitaaraanslagen van Ackermann worden door een batterij aan effectpedalen gehaald. Het is ruim voldoende voor een extatische geluidstrip van iets meer dan een uur.
Wel zijn meerdere stroboscooplampen te zien op het podium, waarvoor voorafgaand aan het concert wordt gewaarschuwd. Ironisch genoeg wordt het verschroeiend harde geluidsvolume daarbij als normaal verondersteld, wat het uiteraard niet is. Het stelt je wel in staat om volledig op te gaan in de massieve geluidsgolf die Vera overspoelt, en je waant je naast een opstijgende straaljager of een splijtende cirkelzaag. Ondertussen houdt de ritmesectie, bestaande uit de charismatische en goedlachse Sandra Fedowitz en bassist John Fedowitz, de boel nog enigszins bij elkaar met hamerdrums en gejaagde bas.
Het kan nog een tandje meer overstuurd wanneer de band het publiek in gaat, om met behulp van een soort klankkast het zanggeluid van Ackermann dusdanig te vervormen dat er helemaal geen touw meer aan vast te knopen is. Het publiek mag driftig meeslaan op de trommel van Fedowitz. Weer terug op het podium breekt de grande finale aan: vurige versies van ‘I Lived My Life to Stand in the Shadow of Your Heart’ en ‘Have You Ever Been In Love?’, inclusief rook, rondvliegende gitaren en slingerende stroboscopen. Geen toegift; slechts de oorverdovende stilte rest.
