Tegen negen uur ’s avonds staat het aangenaam vol in de Tolhuistuin in Amsterdam. De gemiddelde leeftijd van het publiek ligt aardig hoog, en dat duidt er doorgaans op dat ook de bandleden wat ouder zijn. Zo ook vanavond bij het Amerikaanse Wooden Shjips, een viertal veertigers en vijftigers die in verschillende steden wonen, maar eens in de zoveel tijd bijeenkomen om een album op te nemen of te toeren. Zanger-gitarist Erik ‘Ripley’ Johnson, ook bekend van Moon Duo, is het brein achter de groep en schrijft de meeste nummers, waaronder ook die van nieuwste album V., dat dit jaar uitkwam en de gelegenheid vormt voor deze Europese tour.
Op de cover van de plaat is een peace-teken te zien tegen een jungle-achtige achtergrond. Dat beeld wordt direct in geluid gevat wanneer de bandleden om klokslag negen uur het podium betreden en er vogelgetsjilp en andere dierengeluiden uit de speakers komen. Deze geluiden zullen vanavond aan elk nummer voorafgaan; een mooie manier om de vredige en vrije sfeer die V. moet uitstralen als een rode draad door het optreden te laten lopen.
Natuurlijk moet ‘vredig’ niet verkeerd opgevat worden: Ripley en zijn crew zijn er vanavond uiteraard om een dreunende ruimtetrip te verzorgen. Dreunend is dan ook de basgitaar in ‘Eclipse’, openingsnummer van het nieuwste album én van het optreden. De basis van de songs van Wooden Shjips wordt gelegd door repetitieve drum- en basgitaargeluiden, terwijl Johnson daaroverheen zijn gitaar bespeelt met behulp van veel effect, en op die manier zijn eigen pad bewandelt. De opstelling op het podium vertegenwoordigt deze verdeling, maar is toch wat vreemd, met Johnson weggestopt aan de rechterkant van het podium en de overige drie bandleden op een kluitje tussen de linkerkant en het midden.
Het publiek wordt al snel meegevoerd naar waar de geest dan ook heen dwaalt als men met gesloten ogen meebeweegt op de galmende songs – of dat nu op oudere nummers als ‘For So Long’ (2009) is of op nummers van de nieuwste plaat. Hard of subtiel: op beide wijzen overtuigt de groep. Wooden Shjips heeft de eigenschap tijd en ruimte te doen vergeten en de luisteraar als in een zwart gat mee te zuigen. Waar de band dat het grootste deel van het optreden op heel degelijke wijze doet, overtreft hij zichzelf in de toegift van twee nummers. ‘These Shadows’ wordt rustig opgebouwd tot een geluidsuitbarsting, waarin de drums heviger dan eerder worden bespeeld.
Na afloop van het optreden is de rij voor de merchandise groot en worden er volop cd’s en t-shirts gekocht – altijd een teken van een overtuigende show. Het is bewonderenswaardig hoe goed de bandleden van Wooden Shjips op elkaar ingespeeld zijn, als je bedenkt dat ze elkaar waarschijnlijk maar weinig zien door de vele kilometers waardoor hun woonplaatsen van elkaar gescheiden zijn. Maar zoals gezegd, tijd en ruimte zijn binnen de muziek van deze band onbelangrijk.
Beeld: Peter