Ruim een jaar na het vorige, fijn zweverige optreden is het Amerikaanse cosmic country-duo Widowspeak terug in Vera. Zonder nieuwe plaat in de achterzak, maar met nog altijd genoeg moois om wederom indruk te maken met fraaie dromersmuziek. Daarnaast is het minimalistisch, sfeervol klinkende voorprogramma een aangename verrassing.
Laena Myers [foto hierboven] komt uit Los Angeles en ze is singer-songwriter, componist en multi-instrumentalist. Dit jaar verscheen haar album LUV (Songs of Yesterday): een gelaagde plaat vol ingetogen schoonheid, die ze helemaal zelf inspeelde met gebruik van onder andere viool, synths en percussie. Met op het podium als secondant Cole Berliner op gitaar, spreidt ze haar uitstekende muzikale kwaliteiten tentoon. Gemene deler is een hang naar experiment en improvisatie.
Ook in een al aardig gevuld Vera doet ze veel zelf, zoals het live loopen van het vioolspel. Op die manier ontstaat een beeldend maar bovenal boeiend geheel dat soms aan Low doet denken. Niet alleen instrumentaal maar ook vocaal gaat het van ingetogen naar dreigend, zodat de aandacht niet verslapt. We hebben het met mindere voorprogramma’s moeten doen. Sterker nog: Laena Myers maakt indruk.
Bij Widowspeak [overige foto’s] uit New York, op het podium uitgebreid met drummer, bassist en toetsenist, gaat het er nog steeds relaxed aan toe. Zangeres en gitariste Molly Hamilton kondigt nummers bijna fluisterend aan. Helaas ziet ze a capella zingen niet zitten vanwege, zoals ze zelf zegt, stage fright. Hiervan is in haar prachtig zalvende zang gedurende het vijf kwartier durende optreden weinig te merken, want haar vocalen gaan op een natuurlijke manier van teder naar zuchtend.
Het is niet alleen Hamilton die floreert, ook andere bandleden eisen positieve aandacht op. Gitarist Robert Earl Thomas speelt met zijn ogen dicht twinkelende lijnen waarbij het fijn wegdromen is, maar geeft net zo makkelijk gruizige solo’s weg zodat je niet indut. Een illustratief voorbeeld is de gloedvolle uitvoering van ‘The Jacket’, waarin hij na een grungeachtige solo net zo makkelijk terugkeert naar de bezwerende basismelodie.
Toetsenist John Andrews doet eveneens leuke dingen, zoals het toevoegen van passende natuurgeluiden in de intiem gebrachte opener ‘While You Wait’ van het opperbeste laatste album The Jacket. Daarnaast verandert hij zijn keyboard in een hammondorgel tijdens het meest ontspannen nummer van de avond: ‘True Blue’. Het geeft een meerwaarde aan de plaatversies van de songs, waarbij het voornamelijk vrouwelijke internationale studentenpubliek nog meer kan wegzweven. Het kraakheldere geluid helpt daarbij eveneens mee. Widowspeak doet uitstekend wat het moet doen: een bedwelmend concert geven.
