Dat toeren topsport kan zijn, bewijst het van het Britse Isle of Wight afkomstige duo Wet Leg. Vanaf hun vorig jaar verschenen en miljoenen malen gedownloade single ‘Chaise Longue’, gaat het heel erg hard met de band. En wie wil nou niet de hipste indiepopband van het moment laten optreden in zijn zaal of op zijn festival? Het gevolg is een moordend tourschema waar voorlopig nog lang geen eind aan komt, want ook Harry Styles heeft Wet Leg ontdekt door een nummer van de formatie te coveren en de groep volgend jaar in zijn voorprogramma te laten spelen. Voordat het zover is, speelt Wet Leg nog maar mooi even in kleine zalen van het formaat Vera, dat al maandenlang stijf uitverkocht is.
Opener Coach Party [foto links] komt net als Wet Leg van Isle of Wight. Het hipstercollectief in Abba-samenstelling komt het gemêleerde publiek opwarmen met gitaarrock die de Amerikaanse college rock uit de jaren negentig aanroept. De frêle zangeres en gitariste Jesse Eastwood zingt dan ook vooral over jongerendingen zoals verveling en, hoe kan het ook anders, relaties. Hoewel eenvormigheid in de opbouw van de nummers bij momenten op de loer ligt, speelt Coach Party af en toe spitsvondig de kaart van shoegaze- en postpunkgeluiden zodat het wel degelijk spannend blijft. Ondanks wat geluidsprobleempjes sijpelt tijdens het onderhoudende optreden meer dan voldoende door dat Coach Party dartele, maar vooral rake popliedjes kan schrijven.
Veelvuldig optreden heeft uiteraard het voordeel dat nummers op het podium meer uitgebalanceerd raken of opgeleukt worden met muzikale extraatjes. Dit blijkt meteen wanneer Wet Leg [bovenste en onderste foto] van start gaat met een prachtig furieus ‘Being in Love’, dat door een van de extra bandleden nog een fijne meerwaarde krijgt met pakkende toetstonen. Tijdens de daaropvolgende drie songs lijkt het alsof Wet Leg moeite heeft om over die geweldige opener heen te gaan: het is met name ‘Convincing’ dat behoorlijk in de soep loopt met matige zang van Hester Chambers. En dan zou het, tussen alle andere optredens, zomaar een plichtmatig concert kunnen worden.
Maar ineens is het gebeurd met de enigszins verveelde en bedeesde uitstraling van de andere helft van Wet Leg, Rhian Teasdale. Die wellicht over een privécouturier beschikt, want ook vanavond is ze wederom opvallend maar vooral stijlvol gekleed. Tijdens het voorstelrondje blijkt ze een geanimeerde giechelkont die het vooral naar haar zin heeft in Vera. Wat volgt is het minder bekende maar daarom niet minder mooie ‘Obvious’, een dromerig en zomers melancholiek hoogtepunt van het optreden. Een ander nummer dat eveneens niet op de titelloze debuutplaat staat, is het zeer stuwend gebrachte punkpopnummer ‘I Want to Be Abducted (by a UFO)’, dat het publiek voor het eerst echt in beweging krijgt met een behoorlijke moshpit.
Een spanningsloos en matig gezongen ‘I Don’t Wanna Go Out’ zorgt ervoor dat het energieniveau van het concert weer danig inzakt. Wet Leg maakt de muzikale dipjes echter meer dan goed met een ijzersterk slot. In ‘Too Late Now’ etaleert Teasdale haar vocale capaciteiten uitstekend in de onderhuidse coupletten, en de groep eindigt dit nummer in een fraaie, gecontroleerde drum- en gitaarchaos. En dan is daar natuurlijk het nummer waar iedereen naar snakt: ‘Chaise Longue’. De moshpit reikt tot aan de geluidstafel, de publieksparticipatie is prachtig door het luidkeels geroepen “WHAT?”, en de band speelt snel en intens. Mooier wordt het niet, en daarom is het na een zeer prettig uurtje vol goede zin meteen voorbij.
