De zaterdag op Welcome to The Village is ook op deze lustrumeditie de drukste dag, zowel qua publiek als programmering. De dagkaarten verkochten van tevoren uit, en dat is niet zo gek met op het programma bands als Franz Ferdinand. Ook op deze zaterdag is Make A Fuzz erbij.
Toko Telo
Vlak voordat het optreden van Toko Telo uit Madagascar begint, komt de manager van de band het podium op. Hij vertelt het trieste nieuws dat de accordeonist van Toko Telo, Gizavo, een paar dagen geleden is overleden. Toch treedt het overgebleven duo wel op, volgens hen de beste manier om Gizavo te eren. Wat volgt is een emotioneel beladen optreden, waarbij zangeres Njava na een aantal nummers van het podium verdwijnt omdat het haar te veel wordt. Ze keert wel terug om samen met de virtuoze gitarist D’Gary verfijnde, traditionele Afrikaanse muziek te maken. Haar indrukwekkende, beeldende vocalen weten daarbij diep te raken. (AR)
The Vintage Caravan
Ze zijn nog maar net twintig jaar oud, maar ze spelen al sinds zeer jonge leeftijd. De IJslandse jongens van The Vintage Caravan die het podium van de Grootegast opkomen, lijken wel een stel glamrockers uit de jaren tachtig, inclusief wapperende haren. De muziek voelt ook ‘oud’ aan: binnen no time weet de band het publiek mee terug te nemen naar klassieke rock uit de jaren zestig en zeventig. Het geluid staat vandaag luid zodat de gitaarriffs mooi uitkomen. Sommige van die riffs doen in de verte denken aan Rage Against The Machine. Er sijpelt zo nu en dan dus ook wel hedendaagse rock door en die combinatie is erg fijn. Zanger Óskar Logi Ágústsson weet het ook allemaal lekker dramatisch te brengen, met name het nummer ‘Midnight Meditation’. Het inmiddels behoorlijk bezwete publiek kan dat theatrale prima hebben. (SdG)
Aziza Brahim
Net als Toko Telo komt ook Aziza Brahim uit Afrika. Voordat ze naar Spanje verhuisde, woonde ze in een vluchtelingenkamp in Algerije, samen met andere onderdrukten van het Sahrawivolk. Ze maakt woestijnblues, gelardeerd met traditionele Afrikaanse en Spaanse muzikale invloeden. De kundige gitarist speelt ijle bluesriffs, maar de nummers blijven vaak van de rustige en lome soort, zodat in de loop van het optreden de aandacht enigszins verslapt. Haar opvallende tongjodelgeluiden die ze met name aan het eind van een nummer maakt, houden je echter wel bij de les.
Willie Darktrousers & De Splinters
Kolderwolde is een klein, rond theaterpodium met alleen zitplaatsen. Het zit dan ook snel vol voor het optreden van Willie Darktrousers & De Splinters. De Friezen maken harde, caleidoscopische rock waarin invloeden uit black metal, garagerock en noisefolk te horen zijn. De zang is in het Nederlands, maar de teksten zijn door het veelvuldig gebruik van een vocoder nauwelijks te verstaan. De combinatie met de snoeiharde rockklanken werkt vervreemdend en is soms iets te veel van het goede. Het geeft wel een meerwaarde aan een verrassend sterk optreden, met afwisselend sfeervolle gitaarlijnen en slepende killerriffs. (AR)
DMA’s
Het zonnetje schijnt op het podium van de Bontebok wanneer het Australische DMA’s de toeschouwers mag verblijden met ‘catchy garagepop’. Halverwege het eerste nummer wordt duidelijk dat de term ‘garage’ wel achterwege gelaten mag worden. Het is popmuziek in de meest zuivere zin van het woord. Hier en daar is misschien een kleine invloed te horen vanuit de garage- en indiesfeer, zoals het gitaargeluid van gitarist Matt Mason. De nummers die de band produceert doen ook denken aan britpopbands als Oasis en Feeder. De stem van zanger Tommy O’Dell doet hier en daar wat vrouwelijk aan en sommige bezoekers kijken dan ook vreemd op wanneer ze O’Dell zien staan. Een heerlijke band om even bij bij te komen van al het festivalgeweld.
Death Alley
De Amsterdamse hardrockers van Death Alley gaan bijna elk festival in Nederland af. Zo stonden ze een aantal weken geleden nog het surfpubliek op MadNes te vermaken. De show was toen wat matig, maar de tent staat hier tijdens aanvang al bijna stampvol. Het is soms best afzien met die knallende zon op de tent en het is flink zweten geblazen. Death Alley ademt sterk een glamrocksfeer uit. Met alle bandleden in een leren gilet en met lange haren doet ook deze band qua uitstraling sterk aan de jaren tachtig denken. Waar de show op MadNes wat energie miste, gaat het hier beter en zorgt de zanger voor interactie met het publiek. De lichtshow is epileptisch te noemen, maar zorgt wel voor fijne plaatjes onder de heavy metalriffs die Death Alley produceert. Het nummer ‘Black Magick Boogieland’ zorgt voor wat beweging voorin, maar het publiek blijft gedurende het optreden wat tam. (SdG)
Zebra Katz
Een van de meest bijzondere optredens van Welcome to The Village komt van de New Yorkse rapper Zebra Katz. Als openlijk homoseksueel is hij niet bang om met spitsvondige teksten tegen de machocultuur van de hiphop aan te schoppen. In Salon Perdu komt hij op in een soort ruimtepak en met zilveren dreadlocks. Al gauw ontdoet hij zich hiervan, want hij blijkt er nog meer opvallende lagen kleding onder te dragen, waardoor een soort vertraagde striptease ontstaat. Wat volgt is een intrigerend optreden waarin hij met speels gemak laveert tussen hiphop, house en r&b, met zang die net zo makkelijk schakelt tussen zwoel en boos. Hij bevindt zich meer tussen het razend enthousiaste publiek dan op het podium, waarbij hij over de grond rolt of breakdancebewegingen maakt. Zebra Katz geeft het meest interessante optreden van de dag.
SKIP & DIE
Een band waarbij de platenkast eveneens behoorlijk omgevallen is, is SKIP & DIE. De band uit Utrecht bouwt overal ter wereld een feestje met de zelfverklaarde pan-tropical future bass, een doortimmerde combinatie van onder andere dub, cumbia en electro. Ook vandaag is het weer dansen geblazen op tribale ritmes. De bandleden schakelen handig tussen de mogelijkheden die het arsenaal aan instrumenten hen biedt. Niet om het livegeluid van wat extra opsmuk te voorzien, maar om snel te kunnen schakelen van bijvoorbeeld een dubintermezzo naar een rockuitbarsting. En dan is daar natuurlijk de uitbundig bewegende en excentriek uitgedoste frontvrouw/zangeres Cata.Pirata, die het optreden nog meer vrolijkheid geeft. Ondanks de beginnende regen zorgt SKIP & DIE voor een zeer prettige vibe op Welcome to The Village. (AR)
Truckfighters
Dat Zweden veel vuige gitaarrockbands produceert, bevestigt Truckfighters (zie ook foto bovenaan) maar weer. Binnen een mum van tijd speelt de groep de Grootegast plat en er blijven mensen de tent in lopen. De nummers zijn zeer energiek en zitten erg sterk in elkaar. Dat Josh Homme van Queens of the Stone Age deze act “The best band that ever existed” noemde, is terecht wanneer je stonerrock weet te waarderen. De gitarist maakt er een soort hardloopshow van en rent als een malle over het podium, terwijl hij bijna in zijn eigen zweet verdwijnt. Dat in combinatie met de energie van de rest van de band zorgt ervoor dat het publiek meegezogen wordt in de show. Het nummer ‘Mind Control’ brengt aardig wat beweging in de tent. Truckfighters weet de energie continu te behouden en houdt mensen geboeid. Een absoluut hoogtepunt van deze editie van Welcome to The Village. (SdG)
Franz Ferdinand
Het is voor het eerst echt druk bij het hoofdpodium, want hoofdact Franz Ferdinand komt spelen. Zanger, gitarist en frontman Alex Kapranos heeft een lange bos grijs haar gekregen en er is een extra gitarist toegevoegd. Muzikaal is alles hetzelfde gebleven en zoals te verwachten spelen de Schotten een greatest hits show. Een show die wel behoorlijk langzaam op gang komt, want het klinkt alsof ze de eerste nummers op 33 toeren spelen. Maar als de focus daar is, komt het toch nog goed en dat geldt uiteraard met name wanneer ze nummers van de nog altijd vitaal klinkende debuutplaat spelen. Dan komen de postpunkinvloeden van bijvoorbeeld Gang of Four onmiskenbaar naar voren. Franz Ferdinand heeft wel eens betere optredens gegeven, maar het publiek zet het tijdens de toegift toch nog op een uitbundig dansen op klassiekers als ‘Jacqueline’ en ‘This Fire’.
Ninos du Brasil
Uit Italië komt Ninos du Brasil om het publiek te verblijden met intense ritmes van Braziliaanse carnavalsmuziek, samba, batucada en vroege techno. Het resultaat is een uitermate stuwend optreden waarin je bijna horendol wordt van de percussieritmes. Het publiek kan uiteraard niet blijven stilstaan door de opzwepende klanken die de Italianen ook met behulp van flessen en vaten ten gehore brengen. Toch wordt het in de loop van het optreden wel een beetje eendimensionaal in muzikaal opzicht. Het maakt het publiek weinig uit: dat danst toch wel. (AR)
BRUTUS
In de ronde tent Salon Perdu staan er een aantal zuiderburen klaar om de tent plat te spelen. Het drietal van BRUTUS ramt er direct lekker in. De opzet van de band is interessant, met Stefanie Mannaerts die zowel drumt als zingt. Hier en daar gaat dat wel wat ten koste van het ritme, maar dat past eigenlijk ook wel weer bij de sfeer van de nummers. BRUTUS haalt ook uit met geinige tempowisselingen, die de muzikaliteit van de groep bewijzen. De band is niet van het lullen, maar van het spelen en de Belgen razen dan ook door de set heen. Het nummer ‘Bye Julia’ leent zich prima voor een pit, maar die komt nog niet echt van de grond. In deze intieme setting komt de muziek goed tot zijn recht, maar het maakt ook wel nieuwsgierig naar wat er in grotere zalen van de band over zal blijven. Vanavond spelen ze in ieder geval een overtuigende show. (SdG)
Korfbal
Ver na twaalven is het de beurt aan Korfbal, een Friese band met leden van The Homesick en Creepy Karpis. De muziek ligt in het verlengde van de eerste, en dat betekent intelligent dwarrelende gitaarnummers die refereren aan punk en new wave, maar dan met meer ritmewisselingen. Vanaf de eerste noten knalt Korfbal er vol in met uptempo nummers. Het voornamelijk jonge publiek is eveneens nog niet moe: er ontstaat al snel een aanzienlijke pit voor het podium. Korfbal schrijft prima nummers die live nog meer body krijgen, zo blijkt uit dit opwindende halfuurtje. (AR)
Tekst: André Rozendaal en Sannette de Groes
Beeld: Oscar Anjewierden