Tien jaar geleden vond de eerste editie van Welcome to the Village plaats in recreatiegebied De Groene Ster te Leeuwarden. Het groeide uit tot een idyllisch, kleinschalig festival met bewezen meerwaarde voor het culturele leven in Noord-Nederland. Corona, problemen met vergunningen voor de locatie en wederom corona zorgden ervoor dat het festival de afgelopen twee jaar niet doorging. Om vergunningsproblemen uit de weg te gaan, vindt Welcome to the Village dit jaar in het centrum van Leeuwarden plaats. Daarnaast is het thema Een Feest met de Vuist: female fronted activism, met ruim baan voor vrouwelijke en queer-artiesten.
Het eigenzinnige karakter van het festival komt al enigszins naar voren door het programma in de grootste zaal van het terrein te openen met de onvervalste jarennegentigslowcore van deathcrash [foto hierboven] uit Londen. Ja, ze zijn er nog: bands die aan de haal gaan met de langzaamaanmuziek van Slint, Codeine en Karate. In een donkere zaal doen de standbeelden van deathcrash dan ook niets nieuws, maar ze doen het wel verdomde goed. Trage, maar effectieve drumklappen, ingetogen somberzang, maar vooral gruizige, repetitieve gitaardynamiek die net niet tot een uitbarsting komt. Vroeg in het programma van Welcome to the Village is de loutering al daar.
Het contrast met de edelkitsch van Faux Real [foto rechts] is groot. Op de achtergrond speelt een geluidsband met vrolijke, uitermate dansbare electropopdeuntjes. Toch is de ware muziekpurist al gauw om: de in maagdelijk wit gestoken Frans-Amerikaanse broertjes Elliott en Virgile Arndt eisen hoe dan ook alle aandacht op met kekke en bovenal synchrone dansjes en poses, die het midden houden tussen ballet en een erotische queershow. Faux Real krijgt de mensen rond etenstijd al aan het dansen en viert met ontbloot bovenlijf het eigen feestje tussen het publiek. De hedonistische afsluiter ‘Kindred Spirit’ is het hoogtepunt van het even hilarische als boeiende optreden. Wie een ingedut bedrijfsfeest van peper wil voorzien, boekt Faux Real.
Bij Londenaar Wu Lu [foto hieronder] is het menens. De zanger-gitarist is niet tevreden over het geluid en derhalve beginnen hij, zijn bassist en de uitstekende drummer gewoon opnieuw aan het openingsnummer. Eenmaal op gang trakteert het trio het publiek op een zeer prettige dosis bulldozerrock, gelardeerd met een elastieken hiphopgroove. Op de beste momenten doet de bezwerende muziek denken aan de rafelrock van TV on the Radio. Na slechts door de drummer begeleide intermezzo’s met rauwe hiphop, gaat Wu Lu volledig loos met donkere noiserock. Wu Lu is een ongrijpbaar hoogtepunt van het festival en zou in zalen als Vera of Patronaat geen modderfiguur slaan.
Misschien zat de opa van een van de bandleden van het Britse Snapped Ankles [bovenste foto] vroeger bij de Royal Air Force en leek het hem een leuk idee om van camouflageparachutes podiumkleding te maken. Het maakt dat de band zonder een noot te hebben gespeeld al op voorsprong staat. Muzikaal houdt het niet over, behalve dan bij de toetsenisten die naar hartenlust citeren uit de techno van de jaren negentig. Gekoppeld aan heliumzang, eenvormige maar effectieve drums en gitaren die de boel dichtmetselen, lukt het dit bonte gezelschap om velen aan het dansen te krijgen. En dat is ook wat waard.
Een verslavingskliniek kan best een vruchtbare bodem voor het vormen van een band zijn. Het overkwam Crack Cloud [foto hierboven] uit Canada. Met zes man sterk halen ze de mosterd bij gortdroge postpunkbands uit de jaren zeventig en tachtig als Gang of Four en – wat minder gortdroog – Pigbag. Wanneer Crack Cloud meer die laatste kant opgaat en de saxofoon hoogtij laat vieren met steun van tribale drumritmes, is muzikale magie niet ver weg. Maar er is meer. Een neurotisch zingende drummer en al even neurotische toetstonen zorgen eveneens voor opwinding. Het is heel fijn dansen op de vulkaan met het uitermate stuwende gitaarnummer ‘Drab Measure’. Moeders laat uw kind gerust in een band spelen: ze knappen er enorm van op! Dat bewijst Crack Cloud maar weer eens.
Ruim twintig jaar geleden bracht Peaches [foto links] haar op zijn minst spraakmakende electroclashplaat The Teaches of Peaches uit. Om dit jubileum te vieren, is het queer-icoon alweer een tijdje op tournee. Het brengt haar als misschien wel dé hoofdact naar Welcome to the Village. Er is meer dan genoeg te zien bij Peaches, en met de naaktdansers waan je je weer even in de Barend Servet Show uit de jaren zeventig. Toen spraakmakend, nu bij momenten provocatief. Hoewel ze de vijftig inmiddels ruimschoots gepasseerd is, is Peaches nog steeds niet vies van statements zoals een T-shirt met Thank God for Abortion. Muzikaal is het eveneens niet subtiel met botte electro en massieve rock. Peaches geeft een memorabel totaaloptreden.
Ver na twaalven is het dik-hout-zaagt-men-planken bij het Portugese Scúru Fitchádu. De rijkelijk getatoeëerde zanger gaat te rade bij de traditionele funanámuziek uit Kaapverdië (straffe metaalritmes samen met accordeon), en combineert deze met elektropunk, drum-‘n-bass en rauwe zang. Stilstaan is geen optie bij de opzwepende muziek van het drietal en Motörheads ‘Ace of Spades’ wordt zelfs aangehaald. Naarmate het concert vordert, slaat de eenvormigheid toch een beetje toe. De band doorbreekt de sleur net op tijd door de accordeon daadwerkelijk ter hand te nemen en nummers een versnelling lager te spelen, waarna het wederom vol gas richting einde gaat.
De zaal loopt steeds voller voor de Belgische met Russische roots Chibi Ichigo [foto hieronder], wat in het Japans zoveel betekent als ‘kleine aardbei’. Samen met een beatmaker en een toetsenist die vele gebieden tussen hiphop en house ontginnen, rapt ze in het Vlaams over jongerendingen. Helaas is niet alles goed te verstaan, maar haar ontwapenende uitstraling en dartele gespring over het podium maken veel goed. Het steekt prachtig af bij de twee queer-dansers die haar terzijde staan. Het steeds enthousiaster wordende publiek mag op het podium meedansen om het energieke van het optreden nog eens extra aan te dikken. Het belooft veel goeds voor de debuutplaat, die eraan komt.
