Soms wordt een concert vergeten. Natuurlijk is er een aankondiging, hangen er her en der posters en wordt er in de zaterdagbijlage van de plaatselijke krant een berichtje geplaatst. Toch zijn er avonden dat een zaal niet vol wil lopen. Het is onduidelijk waarom het concert van Waxahatchee nauwelijks bezoekers trekt. Out in the Storm is een meer dan behoorlijke nieuwe langspeler, de groep is al weken op tournee en krijgt redelijke recensies. Katie Crutchfield, frontvrouw van Waxahatchee, is een ervaren muzikante met goede releases op haar naam en tweelingzus en voorprogramma Allison heeft een heel aardig debuutalbum uit. De meegereisde begeleidsters kunnen bovendien een aardig potje musiceren. Voldoende ingrediënten voor een aardig concert. Toch?
Op een reguliere zondagavond is Bitterzoet bij aanvang van het concert van Waxahatchee onthutsend leeg. Het barpersoneel en het meisje achter de tafel met merchandise meegeteld zijn er niet meer dan dertig mensen aanwezig. De geluidsman draait prettige jarentachtig-punkrock. Een machine spuwt dunne slierten rook de ruimte in. Voorprogramma Allison Crutchfield begint een kwartiertje te laat. De sfeer is landerig, maar zeker niet verveeld.
Crutchfield komt met een ritmesectie het podium op. Ze speelt vijfentwintig minuten en dat is precies het materiaal van haar debuutalbum Tourist in this Town. Ze switcht tussen de gitaar en het toetsenbord van de synthesizer, de ritmesectie staat stil en laat de instrumenten ‘spreken’. Het trio speelt rammelrock, charmante punkrock die geen moment verrast. Na drie nummers vertelt Allison Crutchfield dat de groep al maanden op tournee is. Het is het laatste optreden in een lange rij van podia en plaatsen. “This journey started ages ago”, zegt ze bijna verontschuldigend en er klinkt een volgend, wat vermoeid nummer powerrock. ‘She Is Like Heroïne to Me’ van The Gun Club is een goed gekozen cover en het eenzame hoogtepunt van het optreden. Tourmanager Jade klimt nog even op het podium en speelt een liedje mee. En dan is het klaar. De vrouwen laten de instrumenten liggen, want er wacht nog een allerlaatste optreden als begeleidingsgroep van Waxahatchee,
Katie Crutchfield richt met tweelingzus Allison in 2007 P.S. Elliott op. Er is wat materiaal van de poppunkgroep verschenen, maar de vinylreleases halen Nederland niet. Crutchfield besluit in 2011 solo verder te gaan. Waxahatchee is de naam van een beekje in Alabama en een passende naam voor haar nieuwe materiaal. In 2012 is er debuut American Weekend, Cerulean Salt is een jaar later klaar, Ivy Tripp verschijnt in 2015 en dit jaar bereikt Out in the Storm de winkels. Waxahatchee maakt energieke punkrock met teksten over veelal hopeloze relaties. De muziek is opgewekt, de woorden in veel gevallen gitzwart.
Opener ‘Recite Remorse’ zet de toon. Er wordt wat slordig gemusiceerd. De groep lijkt haast te hebben. Geen aankondigingen, geen voorstelrondje, er wordt alleen maar gespeeld. Er staan maar liefst zeventien nummers op de setlist en daarna wil de groep nog drie toegiften spelen. Ook Katie Crutchfield begint na zes of zeven nummers over de vermoeienissen van de afgelopen maanden. “We are gonna play some new songs from our album that came out in the beginning of this tour”, zegt ze vermoeid en voegt toe: ”A tour which started a long, long time ago. This is ‘Sparks Fly’.”
‘Peace and Quiet’ is elf nummers later het afsluitende nummer. De groep heeft zich zonder een hoogtepunt door de speellijst gesleept. Voor het podium zingt een bezoekster elk woord van alle teksten mee, bewegen negen bezoekers de hoofden op de muziek en kijken veertig mensen naar een vermoeid ogende groep. Vijf vrouwen zijn op zoek naar het finale nummer van het laatste optreden.
De bassiste is het mooie voorbeeld van één podium en één optreden te veel. Ze staat vijfenveertig minuten op dezelfde plek, stuurt als een automatische piloot haar vingers over de snaren van haar instrument, staart over het drumstel naar een gordijn waar slechts diepe, zwarte leegte is te zien en droomt over de roltrap van een vliegveld. Ze is al enige tijd slechts lijfelijk aanwezig in Bitterzoet.
Als toegiften staan drie nummers op het neergelegde papier, maar na ‘A Little More’ en ‘Under a Rock’ is het mooi geweest. Waxahatchee krijgt een klein applaus en haast zich van het podium. De groep gaat voor welverdiende rust naar huis. De tour heeft minimaal een bijna ‘vergeten’ concert te lang geduurd.
Beeld: Jaks Schuit