De Californische band Wand ging na de oprichting in 2013 hard van start. Met drie albums vol fuzzy gitaargeweld in minder dan twee jaar was het de zoveelste spannende band uit Los Angeles. Uiteraard zijn er ook bij Wand connecties met andere artiesten, want Los Angeles is als een octopus die met zijn tentakels overal artiesten met elkaar verbindt. Zanger Cory Hanson speelde onder andere in Together Pangea, Meatbodies en Ty Segall and The Muggers.
Het is juni 2017 en Wand is in Nederland voor een tour. Inmiddels ligt er na twee jaar eindelijk een nieuw album klaar met de naam Plum en is de samenstelling van de band van vier (via drie) naar vijf bandleden gewijzigd: Cory Hanson (zang/gitaar), Lee Landey (basgitaar), Evan Burrows (drums) en nieuwe leden Robbie Cody (gitaar) en Sofia Arreguin (toetsen/zang). Make A Fuzz spreekt het vijftal op een tropische dag in de Tolhuistuin, vlak na een enorme stortbui met onweer.
Sneltreinvaart
Lee: “Wand ontstond ooit toen Cory een heel album had geschreven en een aantal van ons vroeg wat hij ermee moest. Hij wist niet zeker of het een album was voor een bestaand project of voor iets nieuws. Hij vroeg mij en Evan en onze andere vriend Daniel, die niet meer in de band zit, of we wilden jammen en de songs wilden leren spelen. Ons debuutalbum bestond dus eigenlijk al voordat Wand ontstond. Vervolgens kregen we een hoop kansen van mensen die onze muziek uit wilden brengen. Er was een hoop opwinding, waardoor we meteen een tweede album maakten, nog voordat we voor de eerste getoerd hadden.”
Cory: “En een derde …”
Lee: “… en een derde.”
Cory: “En nu zijn we hier voor het vierde.”
Cory: “Het idee was dat we een band wilden vormen met mensen waar je graag mee samen bent, want anders kan het leven in een band erg shitty zijn. In een band zitten met mensen waar je niets mee hebt – dat had ik al gedaan. Erg vaak zelfs. Juist daarom loopt alles met deze band zo gemakkelijk.”
Pauze
Cory: “Het was een bewuste keuze om na de eerste drie albums een pauze te nemen. Tot die tijd hadden we alles op zo’n hoog tempo gedaan dat we nooit echt de cyclus van het uitbrengen van een album hadden voltooid. We maakten het eerste album, en toen het volgende, en daarna het derde, terwijl we aan één stuk door bleven toeren. We hebben veel geleerd en het leek voor ons een goed punt om iets te doen wat we nog nooit eerder hadden gedaan: een pauze nemen waarin we muziek zouden schrijven en onszelf de tijd zouden geven om uit te zoeken wat we wilden doen.”
Evan: “We wilden proberen een band te vormen met mensen die zich voor zowel toeren als albums maken wilden inzetten. Daarom voegden Robbie en Sofia zich kort nadat we terugkwamen van de tour voor ons derde album bij ons. Het hebben van meer tijd gaf ons vijven een kans om elkaar op muzikaal gebied te leren kennen.”
Plum
Cory: “Het nieuwe album Plum is heel anders dan de vorige drie. Héél anders. We wilden muziek maken zonder al te veel pretenties. Zonder de noodzaak om te rocken of om alles te doordrenken met fuzz. Onze muziek was hiervoor voornamelijk fuzzy. Ik denk dat we allemaal betere muzikanten en betere schrijvers zijn geworden en dat we nu een betere band zijn.”
Evan: “We hebben veel gepraat over hoe we wilden dat het nieuwe album zou klinken. Tijdens die gesprekken werd duidelijk dat we een aantal sprongen wilden nemen die vereisten dat we het hele proces rigoureus zouden veranderen. Het heeft ons veel tijd gekost om te bedenken hoe dat proces eruit zou moeten zien.”
Cory: “Misschien zullen we sommige fans teleurstellen. Ik hoop het!”
Evan: “Het is sadistisch om te willen dat een band keer op keer hetzelfde doet. Ik maak me weinig zorgen om het teleurstellen van mensen die die specifieke vorm van satanisme aanhangen.”
Cory: “We vonden het erg belangrijk een plaat te maken waarop je ieder instrument kunt horen zoals het klinkt. Waarop je de band kunt horen zoals hij is – als er niets is om eventuele gebreken mee te verdoezelen. Het lijkt een stuk meer op een jazzalbum, waarvan het hele doel is om ieder instrument te laten horen; te laten horen hoe de instrumenten samenkomen en elkaar ruimte geven. Als je albums verplettert en samendrukt, en er een hoop echo’s en effecten aan toevoegt, dan verlies je de subtiliteit.”
Lelijke kant
Een van de nummers op Plum is ‘The Trap’, een verdrietig klinkende song over de minder mooie kanten van de wereld van muziek.
Cory: “‘The Trap’ is een droevige song. Maar ook weer niet zo droevig. Er zijn gewoon een hoop momenten geweest in de afgelopen jaren tijdens het toeren en albums maken waarop ik de lelijkst mogelijke kant van muziek heb gezien. Of misschien is het niet eens zo dat ik de lelijkste heb gezien, maar het inzicht dat er een lelijke kant is aan iets wat zo mooi is, geeft een droevig gevoel. De manier waarop deze industrie muzikanten uitbuit op elk niveau, is lelijk. Wij zijn een relatief kleine entiteit in de wereld en zelfs bij ons zijn er tijdens elke show en in elke stad mensen die proberen iets van ons weg te nemen zonder het ons te laten weten.”
Evan: “Het is een song over heartbreak.”
Kaartspelen
Even over iets heel anders. Cory en Evan speelden vroeger in een bridgeteam: dat intelligente, moeilijke kaartspel dat alleen door oude mensen wordt gespeeld. En door nerdy rockmuzikanten, blijkbaar. Bij het maken van de foto’s van de band blijkt gitarist Robbie Cody een speelkaart uit de tourbus te hebben gehaald als attribuut. Wie goed kijkt naar de foto’s in dit artikel, zal de speelkaart meermaals zien terugkomen.
Evan: “Cory en ik speelden het spel met een paar vrienden in LA, maar deze tour zijn we Spades gaan leren. Ik heb het gevoel dat we ons langzaam opwerken naar bridge. We hebben tijdens deze tour een kaarttafel in onze bus en spelen veel.”
Cory: “We spelen eerst Spades, dan nog wat kaartspelen en daarna zullen we ons met hart en ziel op bridge storten.”
Lee: “En dan eindigen we met zijn allen bij Magic.”
Evan: “Bridge is een fantastisch spel.”
Toeren
Cory: “Ik denk dat toeren voor ons een stuk makkelijker is dan het voor andere bands is, omdat we bridgen. Maar ook omdat we niet zo fucked up raken als veel andere bands onderweg. Ik bedoel, kijk naar ons! Er is niets mis met ons en het is de laatste dag van deze tour!”
Lee: “Ik weet nog dat we in Barcelona het hotel in liepen waar alle bands die optraden op Primavera verbleven en het er krioelde van andere bands die net waren aangekomen. Ik heb vooral één jongen onthouden die met zijn gezicht naar beneden op de bank in de lobby lag, totaal van de wereld en met een schoen die bijna van zijn voet af viel. Ik dacht vooral: godzijdank dat dat geen bandlid in mijn band is! Natuurlijk hebben wij wel eens een dag vrij tijdens de tour en doen we dan andere dingen, maar we zijn allemaal verantwoordelijk genoeg om ervoor te zorgen dat we bij de les blijven.”
Evan: “Het toeren moet wel uit te houden zijn. Als je zes weken op tour bent, kun je niet meteen in de eerste week direct al je kruit verschieten. Dan wordt het daarna hels.”
Cody: “Dan zul je de rest van de tour volledig afgepeigerd zijn.”
Lee: “Dat is het gevoel dat ik kreeg toen ik die lobby in liep: dat ik keek naar iemand die zijn kruit al in de eerste week verschoten had.”
Cody: “Nooit meer hersteld …”
Royal Trux, Sleep en Aphex Twin
Sofia: “We luisteren veel naar jazz in de tourbus. Dat is ons ding.”
Evan: “Soms luisteren we juist naar harde muziek. We like it all!”
Lee: “We hebben een gemengde muzieksmaak. Als je op een willekeurig moment al onze oordoppen uit zou trekken en zou horen waar we met zijn allen naar luisteren, dan zou dat een grappige ervaring opleveren.”
Evan: “We hebben deze tour veel goede shows gezien. Dat is een van de grote voordelen geweest van deze trip.”
Lee: “In het bijzonder wat betreft de festivals. Normaliter vind ik het een stuk moeilijker om te genieten van optredens van bands op een festival, maar dit keer hebben we fantastische sets gezien.”
Cory: “Royal Trux …”
Evan: “… Sleep …”
Lee: “… Aphex Twin had een van de beste sets die ik ooit heb gezien.”
Cory: “Het luisteren naar muziek is wel anders dan voordat we in deze band zaten. Ik luister bijna alleen nog maar naar muziek als ik er direct mee geconfronteerd wordt en zoek het niet meer op zoals ik dat eerder deed. Dat heeft me recentelijk wel wat droevig gemaakt. In veel opzichten is dit beroep mijn liefde voor muziek gaan vervangen. Maar het is goed zo.”
Evan: “Ik denk dat het de relatie met muziek inderdaad wel verandert. Ik ben in ieder geval ook een veel beter muziekluisteraar geworden dan ik ooit was.”
Lee: “Absoluut. Het is heel raar om naar mijn oude albums te luisteren nu ik al deze tijd in Wand heb gezeten.”
Evan: “In ieder geval arriveer ik niet meer drie uur te vroeg voor een concert, zoals ik deed toen ik achttien jaar oud was.”
Cory: “Zeker!”
Evan: “Jep, ik was er zo één.”
Cory: “Ik ook!”
En waren we dat niet allemaal ooit?
Beeld: Peter