“It’s SKA-night tonight!”
Dat hoor ik niet zo vaak meer. Dat zegt vooral iets over mij aangezien ik poppodia niet echt meer platloop. Ook blijft het altijd een beetje zoeken naar (goede) optredens in de vrij marginale subscene van ska, roots, reggae, rock steady en andere afgeleide genres. Ik heb altijd een zwak voor ska gehad. Begin jaren tachtig werd ik als jongetje van een jaar of twaalf een keer De Melkweg binnengesmokkeld door oudere vriendjes uit de straat die helemaal ska-maf waren. Ik keek mijn ogen uit, en mijn oren moeten een vergelijkbare extase hebben beleefd. Ska beleefde in die jaren in Nederland haar hoogtepunt, overgewaaid vanuit Groot-Brittannië waar het jaren eerder werd geïntroduceerd door met name Jamaicaanse migranten. Uptempo, simpele strakke baslijntjes, veel blazers, rechttoe rechtaan teksten en vooral kort maar krachtig. Dat maakt ska toegankelijk en vooral ook heel dansbaar: skanken maar!
En geskankt wordt er, in de sympathieke en licht gruizige Nieuwe Anita in Amsterdam. Het negen leden tellende Venus Hill, dat met passen en meten nét op het podiumpje past, krijgt De Nieuwe Anita met gemak plat. Aangevoerd door het enthousiasme van een niet kapot te krijgen skanking ‘mascotte’ van de formatie op de eerste rij, volgt de rest van het zaaltje al snel. Op het enthousiasme op het podium valt dan ook niets af te dingen. De vier vrouwen (3x zang en 1 altsax) en vijf mannen (drums, gitaar, bas, trompet, tenoorsax/keyboards) gooien alle remmen los, en in de klassiek hoge skaversnelling worden er vol bezieling een stuk of vijftien nummers uit geknald. Hier en daar best wat slordig en vals, maar daarmee eigenlijk ook juist waarom ska zo fijn kan zijn: gruizig, rommelig, krakend en vooral stampende uptempo no-nonsensemuziek.
Wat Venus Hill ook tot een prettig feestje maakt, is de cross-overstijl die de Amsterdamse formatie sinds 1997 heeft ontwikkeld: veel nummers hebben een punk-, rock- en vooral metalrandje. Bij bijna alle nummers pakt dit goed uit. Ska lijdt namelijk niet helemaal ten onrechte aan het vooroordeel dat de nummers op elkaar lijken (“once you hear a Ska-song, you heard them all”) en dat het wat eentonig kan worden. Daar heeft Venus Hill bepaald geen last van – de breaks in de meeste nummers zijn goed gearrangeerd, en muzikanten en publiek hebben daar duidelijk lol in. Na een uurtje zit het erop maar dat is voldoende om veel glimlachende gezichten richting het vervolg van een geslaagde avond te sturen.
“De afgelopen jaren was de focus meer op repeteren dan op optreden”, aldus Venus Hill op haar website. Wat mij betreft bewijst het concert in De Nieuwe Anita dat die focus naar live optreden mag: aftellen, knallen en skanken maar, Venus Hill!