Bij de termen spazz-rock of squiggle-core zal bij weinig mensen een lampje gaan branden. Wie begin jaren negentig de undergroundgitaarmuziek volgde, zal de termen wellicht zijn tegengekomen om de ondoorgrondelijke muziek van het Amerikaanse Trumans Water te omschrijven. Het kwartet wordt in 1991 in San Diego opgericht, en vanaf dat moment maakt Trumans Water nummers die klinken alsof ze achterstevoren worden gespeeld. Noise, jazz en punk bijvoorbeeld, treden toe tot het dissonantenfestijn dat de formatie vakkundig opbouwt.
Ze willen een muzikale chaos creëren, die desondanks toch luisterbaar klinkt. De beroemde Engelse radio-dj John Peel pikt Trumans Water al snel op. Hij is zo onder de indruk dat hij debuutplaat Of Thick Thum uit 1992 doodleuk in zijn geheel en zonder onderbreking afspeelt in zijn legendarische John Peel Show. In 1993 en 1994 geeft de band een aantal zeer energieke optredens in Vera met als resultaat tweemaal een toptienklassering in de befaamde Verapoll, naast andere illustere namen als The Jesus Lizard, The New Bomb Turks en Unwound.
Eind jaren negentig verhuist bassist en zanger Kevin Branstetter naar Frankrijk, waardoor Trumans Water slechts sporadisch optreedt. In 2010 laat de groep pas weer van zich horen met de comebackplaat O Zeta Zunis. Optredens blijven jarenlang beperkt tot de Verenigde Staten, maar bijna tien jaar na de hereniging staat Trumans Water ineens weer in het door hen geliefde Vera. Bijna dertig jaar na de oprichting zijn alleen de grijzende gebroeders Branstetter overgebleven van de originele bezetting. Daarnaast is de podiumpresentatie een stuk statischer dan toen.
Tijdens het een krappe drie kwartier durende optreden wisselt Trumans Water heden en verleden af, waarbij opvalt dat het materiaal van de recent verschenen plaat Chèvre au Lait een stuk toegankelijker klinkt dan de gekte van de jaren negentig: de schreeuwzang en de duizelingwekkende tempowisselingen maken plaats voor meer rechtlijnige klanken. Toch vechten de gitaren nog steeds vinnige tegentonenduels uit, zij het dat Trumans Water iets subtieler laveert tussen Sonic Youth en Captain Beefheart. Het geluid is prima en niet te luid afgesteld, zodat de onalledaagse songstructuren aardig te ontwaren zijn.
De bandleden maken grapjes onderling, maar stralen naar het publiek een bepaalde mate van afstandelijkheid uit. Sommige songs spelen ze behoorlijk losjes, waardoor Trumans Water de aandacht niet tijdens het hele optreden weet vast te houden. Maar tijdens de toegift keert het muzikale gif onontkoombaar terug met de hecht gespeelde aloude struikelsong ‘Rations’ en het venijnig schurende ‘Aroma of Gina Arnold’. Trumans Water blijft ongrijpbaar.
Foto van Vera huisfotograaf Bob de Vries