Op 10 augustus 2016 verzorgt Trevor Sensor een optreden in de Tolhuistuin, Amsterdam. Voor zestig mensen opent hij wat nerveus. Na het eerste nummer vertelt hij die middag te hebben gewandeld. Ontmoetingen heeft hij overgoten met blikjes bier. Jaren daarvoor tijdens zijn studie aan de universiteit, blies hij stoom af in de kroeg met drank en andere verdovende middelen. De Amerikaan observeerde zijn medestudenten en deed stof op voor zijn liedjes.
Op het podium in de kleine zaal schudt Sensor na vier of vijf minuten de zenuwen van zich af. Het is alsof de concertruimte verandert in een wat groot uitgevallen huiskamer. Hij vertelt over en speelt nummers van Starved Nights of Saturday Stars, een net uitgekomen 12”. In 2016 speelt de jongeman uit Sterling, Illinois al enkele nummers van het zojuist verschenen debuutalbum Andy Warhol’s Dream.
In opener ‘High Beams’ klinkt heel even de piano uit ‘My Girl’ (1979) van Madness. Het zal onbedoeld zijn, maar het geeft de plaat een internationaal tintje. Afsluiter ‘Starborne Eyes’ zit barstensvol regels die Bob Dylan vorige eeuw voor een nummer op Blonde On Blonde had kunnen schrijven. Tussen deze twee nummers vertelt Trevor Sensor verhalen over ontmoetingen in de steden waar hij heeft gespeeld of ervaringen die hij heeft opgedaan in de showbizz. Opvallend is de vocale groei van de in 1994 geboren Amerikaan. Bij zijn eerste optredens probeerde Sensor vooral mooi te zingen. Op dit album durft hij de rafelranden van de stembanden op te zoeken en laat hij zijn stem op diverse momenten breken.
In de Tolhuistuin begeleidde Sensor zichzelf op gitaar of piano. Op Andy Warhol’s Dream speelt hij met een volledige band. Voor de composities maakt dit geen groot verschil. ‘Lion’s Pride’ is een goed geschreven rocknummer. Duidelijk is dat Sensor invloeden tankt bij mensen als Bob Dylan en Johnny Rotten. Hij heeft veel geluisterd naar de teksten van de winnaar van de Nobelprijs en naar een van de grondleggers van de Britrock. In ‘On Your Side’ strooit Sensor een vleugje jarenzestigpop op de compositie. ‘Stolen Boots’ is opnieuw een anekdote die Sensor tot een liedje maakt. Gestolen laarzen voor een wandeling? Niet bepaald. Op een zondagmorgen ziet Sensor dat er onbekende laarzen naast zijn bed staan.
“Sunday morning I woke up to you / With a hangover and stolen boots”.
Titelnummer ‘Andy Warhol’s Dream’ klinkt als het eerste deel van een drieluik. ‘In Hollywood, Everyone Is Plastic’ en ‘The Money Gets Bigger’ zijn de andere twee delen. Sensor kijkt met een open blik naar de wereld waarin hij zich verplaatst. Hij verbaast zich over mensen, maar gaat zijn eigen gang. Observerend en noterend komt hij in het titelnummer tot de regels: “Everybody wants to be in a magazine / You can shine so bright / Everybody wants to dream”.
Elf nummers op dit debuutalbum. Trevor Sensor leent flarden muzikale geschiedenis voor een aantal ervan en verrijkt daarmee zijn eigen liedjes. Nergens irriteert het gebruik van de fragmenten, omdat in alle nummers meer dan voldoende eigen kwaliteit te horen is. Sensor is onderweg en het is fascinerend om deze jonge singer-songwriter te volgen. Andy Warhol’s Dream is een mooie stap in een fascinerende loopbaan.