Together Pangea – Bulls and Roosters Blijft ook zonder blinde agressie aanstekelijk

My dick is soft” en “too drunk to cum”: sinds de voorzichtige doorbraak van garagerockband Together Pangea in 2014 met derde album Badillac werden dit soort aanstekelijke teksten tijdens vele optredens op Nederlandse festivals en concertpodia luidkeels meegeschreeuwd. De groep had een stapel uitstekende songs waar lang op geteerd kon worden, maar na ep The Phage (2015) is er dan toch een nieuwe langspeler: Bulls and Roosters.

De Californiërs wilden geen kopie van Badillac maken en besloten wat nieuwe paden te verkennen. De titel van het album verwijst naar een kunstwerk dat zanger William Keegan in Los Angeles zag en dat de invloed van commercie op kunst uitbeeldt: schilderijen van stieren (bulls) verkopen beter dan die van koeien, en schilderijen van hanen (roosters) beter dan die van kippen. Together Pangea had de angst dat platen vol harde, agressieve songs beter verkopen dan albums met een gebalanceerd geluid, maar besloot deze angst voor dit album opzij te schuiven.

Het resultaat is een volwassen plaat waarop de band niet meer blind om zich heen beukt, maar een slim evenwicht vindt tussen gitaarpop en garagepunk. Ouderwets geweld is er nog te vinden op ‘Better Find Out’, maar veel nieuwe songs zoals ‘Friend of Nothing en ‘The Cold’ laten zich kenmerken door prettig in het gehoor liggende gitaarlijntjes. Het harde, doffe drumspel van Erik Jimenez, die ook in het luidere Meatbodies speelt, is muzikaal gezien de grootste constante gebleken.

Ook op tekstueel gebied zijn er dingen veranderd: het zijn geen soft dicks meer die centraal staan. Bassist Danny Bengston nam voor Bulls and Roosters meerdere songs voor zijn rekening en schreef tijdens zijn verblijf in een afkickkliniek ‘Kenmore Ave.’ over zijn worsteling met zijn verslaving. De simpele woorden “She says that living with me is bringing her down / I know this shit that I’m on is bumming me out / I don’t wanna try I wanna figure it out / Cause I know that living with me is bringing me down” voegen een lading toe aan het nummer die eerdere songs van Together Pangea niet hadden. Zanger Keegan weet de tekst met zijn schurende vocalen kracht en emotie bij te zetten als ware het zijn eigen ervaringen waarover hij zingt.

Together Pangea groeit op en doet dat niet onaardig. De aanstekelijkheid is gebleven, de blinde agressie verdwenen. Met dit volwassen worden verliest de band wat aan één kwaliteit, namelijk de kracht om de luisteraar zijn eigen volwassenheid of volwassenwording volledig te doen vergeten. Live zal Bulls and Roosters gecombineerd met oudere songs het publiek ongetwijfeld weer tot één kolkende massa van kinderlijke roekeloosheid vormen.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *