In het pikkedonker stapt Chris Cundy het podium op. Hij zet een laptop aan en mompelt “hallo” in een microfoon. Een melodieuze soundscape klinkt, de Engelse muzikant soleert jazzy op saxofoon. Tweede nummer ‘The Lovers’ speelt hij zonder de hulp van de studio uit de laptop. Het publiek kijkt wat verbaasd naar de zichtbaar zwetende, hard werkende saxofonist.
Voor ‘Diamonds’ bedankt Cundy het publiek. “It’s really nice to be here, I really want to thank Timber Timbre. You are really in for a treat.” Alsof hij zich realiseert dat hij nietszeggende zinnetjes mompelt, excuseert hij zich. “Sorry”, en toetst iets in op zijn toetsenbord.
Het publiek begint zich na twintig minuten warme klanktapijten met een veelal experimenterende saxofonist te roeren. Cundy kondigt precies op tijd laatste nummer ‘Winter Roses’ aan. De bezoekers geven de sympathieke Brit nog eenmaal aandacht en applaus. Cundy ruimt op het podium zijn papieren op en pakt zijn laptop in. De dj zet een stemmig en rustig nummer van Lambchop op.
Drie nummers lang staat Taylor Kirk, bassist en vocalist van Timber Timbre, voor een magere rook spuwende machine. Hij buigt zich meestentijds weg van het publiek en staat afgewend naar toetsenist Mathieu Charbonneau en drummer Mark Wheaton. Aan de andere kant van het podium, in het donker speelt gitarist Simon Trottier. Na drie nummers buigt Kirk zich naar voren en fluistert tegen een fotograaf: “No pictures, please.” De man staat aan de zijkant van het podium, in het donker en is niet of nauwelijks zichtbaar voor Kirk. Voor het podium staan minimaal zes mensen nummers met mobieltjes op te nemen, De fotograaf kijkt verbaasd, lacht hoofdschuddend en stopt zijn toestel weg.
Sincerely, Future Pollution is het dit jaar verschenen, zesde album van Timber Timbre. De vier Canadezen debuteren in 2006 met Cedar Shakes. Ze komen na elke langspeler voor wat optredens naar de middelgrote zalen in Nederland en trekken een trouw publiek. Sincerely, Future Pollution heeft vooral invloeden van de muziek uit de jaren tachtig. Sfeervolle nummers waarin de toetsen voor meanderende melodielijnen zorgen. De groep noemt de muziek ‘folk noir’ en gaat in de teksten de problemen van vandaag de dag niet uit de weg. Sincerely, Future Pollution is een duidelijke en alleszeggende titel. Op de plaat speelt Timber Timbre vooral rustige, stemmige nummers en laat de muziek maar in een enkel geval ontsporen. De gitaristen zoeken dan de rafelranden van de liedjes op.
In ‘Hot Dreams’, het titelnummer van de in 2014 verschenen langspeler, stapt Chris Cundy het podium op. Hij soleert op saxofoon het langzame nummer naar een onverwachte explosie. In ‘Magic Arrow’ neemt Simon Trottier het voortouw. In het outro knalt hij gitaarakkoorden de zaal in en lijkt niet te stoppen. Het nummer krijgt een machtige apotheose.
Voor ‘Grifting’, een track van Sincerely, Future Pollution, stapt Cundy weer het podium op. Hij blaast daarna elk nummer naar een einde. Aanvankelijk werkt dat als een repeterend hoogtepunt, maar na twee of drie keer een climax verdwijnt de magie. De ‘folk noir’ van Timber Timbre verandert in pompeuze, dik aangezette popmuziek. De laatste vier of vijf nummers van het optreden zijn inwisselbaar. Afsluiter ‘Woman’, een nummer van Creep On Creepin’ On (2011), is geen uitzondering en laat het publiek in verwarring achter. Het is alsof de bezoekers van Timber Timbre niet het feest van de apotheose zoeken, maar willen meedenken over zaken die zich buiten de concertzaal afspelen.
De groep revancheert zich met vier toegiften. ‘Beat the Drum Slowly’ is een rustig en stemmig gespeeld liedje en de groep houdt het klein. Cundy opent ‘Grand Canyon’ en doet dat bescheiden. ‘This Low Commotion’ en ‘Trouble Comes Knocking’ sluiten een mooi gespeeld kwartier af.
Timber Timbre overtuigt in De Melkweg vooral in de laatste vijftien minuten. Voor het podium nemen bezoekers met mobieltjes ook de vier toegiften op.
Beeld: Jaks Schuit