Zowaar een avondje darkwave in Vera. Zijn echte naam is Luis Vasquez, beter bekend onder de artiestennaam The Soft Moon. In de wereld van de zwartomrande ogen is de muziek van de tegenwoordig in Berlijn residerende Amerikaan ondertussen genoegzaam bekend. Dit jaar verscheen zijn vijfde plaat Exister, een album waarop hij alle emoties die een mens maar kan hebben aan bod wil laten komen. Een ambitieuze insteek, maar de topzware, logge muziek past prima bij het afleggen van een emotionele achtbaan. Tussen postpunk en industrial gaat het in elf uitstekende nummers bijvoorbeeld over zijn jeugd, leugens en identiteit. Het brengt The Soft Moon naar een redelijk gevuld Vera.
Met als secondanten bassist Luigi Pianezzola en drummer Matteo Vallicelli is het meestal heerlijk dansen op een vulkaan, maar niet voordat Vasquez onder helder wit licht van wal steekt met het zwaar aangezette, maar desalniettemin zweverige ‘Sad Song’, tevens opener van de meest recente plaat. Het geluid is prima in balans zodat Pianezzola niet tot een figurantenrol veroordeeld is. Dat zou ook zonde zijn, want het is het volledige concert genieten geblazen van zijn prachtig zoemende basgeluid en bij vlagen onheilspellende ritmes die The Cure ten tijde van Pornography oproepen. De drummer bedient zich voor een belangrijk deel van elektronische percussie, en benadrukt op die manier nogmaals het mechanische en soms ontzielde karakter van de muziek.
Luis Vasquez stuitert bij tijd en wijle over het podium terwijl hij fraaie wavelijnen uit zijn gitaar tevoorschijn laat komen. Zoals in de extra stuwend gebrachte hoogtepunten ‘Become the Lies’ en vooral ‘NADA’. Het vocale spectrum van The Soft Moon is indrukwekkend: zowel in het lage als vooral het hoge gebied maakt Vasquez indruk. Toetsen en effecten vullen geen gaten, maar vervullen een prominente rol in het invullen van de donkere sfeer van het optreden. En zo kun je de muzikale contouren uittekenen: het lompe van Suicide, het onderhuidse van Throbbing Gristle en het sfeervolle van The Cure.
Waar de muziek je op Exister meermaals bij de strot grijpt, lukt dat in Vera minder vaak. De echte overrompeling blijft dan ook uit: het geluid is prima, maar het volume is net niet hard genoeg om de stomp in je maag die Exister is, over te brengen. Het spel en de muzikale cohesie van de bandleden is tevens ruim voldoende, toch zoeken ze de rafelranden niet op. Gelukkig trekt The Soft Moon de kaart van intermezzo’s met percussie: een soort oliedrum en trommels geven op het juiste moment een muzikaal echt interessante draai aan het concert, dat iets meer dan een uur in beslag neemt. Toch overheerst het gevoel van: hier had meer in gezeten.
Foto’s van Vera-huisfotograaf Marc de Krosse