Een kleine tien jaar geleden beginnen vijf schoolvrienden uit Melbourne met het maken van folkliedjes onder de naam The Paper Kites. De single ‘Bloom’ trekt met name online de aandacht en vanaf dat moment gaat het crescendo met het vijftal. Inmiddels zijn we vier platen, vier ep’s en optredens over de hele wereld verder. De muzikale ontwikkeling is aanbeland bij sfeervolle popnummers met een dromerig newwavedeken, zoals op het dit jaar verschenen uitstekende On the Corner Where You Live te horen is.
De radiovriendelijke muziek van The Paper Kites komt regelmatig voorbij op 3FM en Radio 2. Het concert is dan ook ruim van tevoren uitverkocht. De sympathieke zanger en gitarist Sam Bentley ziet ook in Vera veel zwijmelende stelletjes, maar vermeldt dat de stemmige klanken van zijn band tevens geschikt zijn voor dolende singles. Een omschrijving die absoluut hout snijdt, want onder prachtig paars licht is het fijn wegdromen op zowel ingetogen als steviger songs.
De eerste hoofdrol is daarbij weggelegd voor gitarist David Powys, die de meer uptempo nummers tijdens het begin van het optreden van subtiele, maar vooral beeldende newwavelijnen voorziet. Met als meest fraaie voorbeeld het sprankelende en aan The Chameleons doen denkende ‘Revelator Eyes’. Bentley zingt zalvend en met gesloten ogen over al dan niet vervulde verlangens, terwijl Christina Lacy de boel vakkundig dichtmetselt met zweverige keyboardtonen.
Daarna zakt de boel wat in wanneer het prima spelende vijftal een aantal ingetogen en meer akoestische nummers ten gehore brengt. De kampvuurliedjessfeer houdt iets te lang aan, maar opnieuw brengt Powys redding door achter een lapsteel plaats te nemen om zodoende het concert wat meer lucht te geven. Daarnaast werken de ijle synthklanken van Sam Rasmussen spanningsverhogend.
Hoewel het geluid kraakhelder en zeker niet te luid is afgesteld, hadden de toetsen daarin wel een meer voorname rol verdiend. Al was het alleen maar om de spanningsboog strak te houden, want The Paper Kites spelen meestal op zeker. Elke noot valt daarbij op zijn plaats, niet in het minst geholpen door Bentley, die vaak van gitaar wisselt. Wanneer hij en Powys de elektrische gitaar omhangen, ontstaan bij momenten donkere geluiden die het album Disintegration van The Cure oproepen.
Aan het eind van het dik vijf kwartier durende optreden gaat het er toch nog losjes aan toe met fraaie samenzang, wanneer alle bandleden rond een microfoon staan voor een minimalistische uitvoering van ‘Bloom’. Het publiek mag meezingen en het zijn vooral de stelletjes die voorzichtig “Can I be close to you?” uitbrengen. Het is illustratief voor een geslaagd avondje intieme muziek.
Foto van Vera huisfotograaf Simone van der Heijden.