Met de liveplaat Superheroes, Ghost-Villains + Stuff beleven de Duitse indietronicatovenaars van The Notwist in 2016 hun The Mix-momentje: net als bij landgenoten en inspiratiebron Kraftwerk begin jaren negentig, zorgt het in een nieuw jasje steken van nummers voor hernieuwde aandacht en optredens. Rond het jaar 2000 beleeft The Notwist zijn beste muzikale momenten met de baanbrekende platen Shrink en Neon Golden, waarop de band het punkverleden achter zich laat door jazz maar vooral elektronica in het geluid toe te laten.
In tegenstelling tot bij andere bands, voegt bij The Notwist een liveplaat daadwerkelijk iets toe aan het oeuvre: hoewel de basis van de nummers gehandhaafd blijft, giet het gezelschap de muziek op het podium in een nog experimenteler jasje. Het gevolg is muzikale magie en het bedrieglijk achteloos schakelen tussen indierock, house, krautrock, dub en hiphop. Tussen 1993 en 2002 is The Notwist kind aan huis in Vera te Groningen. Twintig jaar later is Vera opnieuw uitverkocht om de voormalige helden te verwelkomen, die op hun beurt het vorig jaar verschenen en uitstekende Vertigo Days meebrengen.
Het podium is bijna te klein voor het arsenaal aan instrumenten dat het zevental bedient: er zijn onder andere een vibrafoon, draaitafels, een half laboratorium aan toets- en effectinstrumenten, maar ook niet te vergeten traditionele instrumenten zoals elektrische gitaar en drums te zien. Het stelt The Notwist keer op keer in staat om muzikale muren te slechten in wat zich ontspint als een bij vlagen weergaloos maar bovenal vindingrijk optreden. In ruim negentig minuten komen de meeste songs van Vertigo Days voorbij, maar de onderhuidse nummers van die plaat staan allerminst in de schaduw van de oude krakers. Integendeel: het duel tussen een blauwdruk indiegitaarlijn en overstuurde toetstonen in ‘Exit Strategy to Myself’ is een vroeg hoogtepunt.
De brug tussen heden en verleden wordt fraai geslecht door het melancholieke, maar stevige gitaarnummer ‘Puzzle’ uit 1998 op te waarderen met beeldende vibrafoongeluiden. En The Notwist blijft zo op kiene wijze schommelen tussen oud en nieuw, en dat allemaal binnen één song. Zo voert de pakkende baslijn in sethoogtepunt ‘This Room’ de boventoon, om via krassende noise uit te komen bij analoge synthgeluiden in de lijn van Kraftwerk anno 1973. Of pakken ze na een fraai en minutenlang aangehouden house-intermezzo doodleuk het refrein weer op van publieksfavoriet ‘Pilot’.
De vindingrijkheid slaat het meest toe wanneer zanger en gitarist Marcus Acher in de weer is met zijn draaitafel en het live samplen en loopen van net gespeelde delen van nummers, om daar vervolgens weer extra geluiden aan toe te voegen. Het naadloos laten overlopen van ‘Last Night a DJ Saved My Life’van Indeep in ‘One With the Freaks’ kan bijna niet toepasselijker. Toch is het niet alleen maar apparatuur die de aandacht opeist. Acher weet meermaals te ontroeren met melancholieke zanglijnen in het zorgvuldig opgebouwde ‘Into Another Tune’ en het prachtig uitbundige hoogtepunt ‘Gravity’. Het zijn slechts fragmenten uit een optreden dat zowel visueel als muzikaal van grote klasse is.
Foto’s van Vera huisfotograaf Simone van der Heijden