Als de schemering valt, trekken hordes fietsers in het oranje gekleed langs Paradiso. Vlak voordat de deuren opengaan staan er tien, misschien twaalf mensen te wachten. De optredens van The Homesick en The Moonlandingz zijn geprogrammeerd op de vooravond van Koningsdag en het Amsterdamse publiek heeft trek in bier en oranjebitter. Bij deze drankjes passen vele levensliederen vol lief en leed. The Homesick brengt een album uit met slechts acht nummers en nogal wat religieuze verwijzingen, The Moonlandingz leveren elf nummers op het debuutalbum. Daarbij staat de Engelse formatie bekend om de warrige en vaak korte optredens. Een bezoek aan de bovenzaal van Paradiso lijkt geen garantie voor een geslaagde avond, dus wordt er doorgefietst.
De Friezen van The Homesick trappen af met ‘Gucci Gucci’. Het is meteen duidelijk dat de drie muzikanten meer willen dan een nummer spelen met een kop en een staart. In elke song zoekt het trio het experiment. “Wij zijn The Homesick en leuk dat jullie er allemaal zijn”, meldt bassist Jaap van de Velde, en ‘Mattheus’ wordt ingezet. Ook in het outro van het tweede nummer vindt The Homesick het avontuur. Natuurlijk wordt er niets echt omgegooid, maar het is geen gewone alternatieve track. Het trio wil op de podia net iets meer dan drie minuten alternatieve rock spelen. ‘Saint Boniface’ gaat over de Friese heilige. De groep mag graag wat religie in de teksten stoppen. ‘New’ is nieuw en dan is het een logische titel. Het nummer kent een mooie strijd tussen de sologitaar van Elias Elgersma en de basgitaar van Van de Velde. Drummer Erik Woodwijk zorgt voor het tempo en is de stuwende kracht binnen de groep. ‘Eater of Meat’ en ‘Jesus’ sluiten het korte optreden af. Op debuut Youth Hunt, voorlopig alleen op vinyl uit, staan acht nummers alternatieve gitaarrock. Deze zomer mag The Homesick de podia van de festivals onveilig maken en optredens verzorgen van drie kwartier en meer. De groep zal nieuwe liedjes moeten spelen om het publiek tevreden te houden. The Homesick is voorlopig een meer dan veelbelovend trio uit het hoge Noorden. En nu dus die verwachtingen waarmaken!
‘Semi Fictional Outsider Ouija Pop’ is de onbegrijpelijke samenvattingvan de muziek van The Moonlandingz door een van de leden. De groep is een zijproject van leden van Fat White Family en The Eccentronic Research Council. In de studio krijgen ze versterking van Sean Lennon. Namen genoeg om een prachtplaat te verwachten. Black Hanz was in 2016 een eerste ep en dit jaar verscheen debuutalbum Interplanetary Class Classics. Het is een verrassende schijf met muziek die overal en nergens geleend lijkt. The Moonlandingz maakt muziek als Tubeway Army, gespeeld door Sigue Sigue Spoetnik waarbij Joe Meek achter de knoppen zit. De muziek is een uit het verleden geleend allegaartje, werkt op een charmerende manier op de lachspieren in 2017 en nodigt uit tot bewegen.
Op het podium wordt The Homesick geholpen met het ruimen van de spullen. Charlotte Kemp Muhl, vriendin van Lennon en gitariste, plugt haar gitaar in, stemt het instrument, pakt haar blikje Cola en wandelt van het podium. De overige leden zijn iets langer bezig. De kleine zaal is intussen volgelopen.
‘Vessels’ is de scheurende en ritmisch verslavende opener. Zanger Lias Saoudi springt in overhemd en plastic rokje naar de microfoon. Op het podium is de groep een goed op elkaar ingespeeld zootje ongeregeld. Naast Saoudi staat toetsenist Adrian Flanagan in winterjas en met Engelse bolhoed achter zijn toetsen. Muzikaal en visueel valt er genoeg te genieten. ‘Black Hanz’ volgt, een nummer met een van Kraftwerk geleend ritme waarbij een overdosis verkeerde xtc lijkt te zijn ingenomen. ‘Sweet Saturn Mine’ heeft een intro van The Rolling Stones ten tijde van Their Satanic Majesties Request, met die ene monotone tekst die ooit door drummer Charlie Watts is geschreven. Waren de leden van The Stones in die tijd de duivels, op het podium staan vanavond de ondeugende bengels van The Moonlandingz. Na drie nummers gaat het overhemd van Saoudi uit en staat hij alleen in zijn doorzichtige plastic rokje op het podium. Het is leut, het is lol en de muzikanten en het publiek genieten. De groep speelt vooral nummers van Interplanetary Class Classics. ‘Glory Hole’ en ‘Lufthansa Man’ zijn rocknummers met een enorme knipoog. Muziek van The Moonlandingz is ro(c)k en lol.
Kemp Muhl vertolkt op geweldige manier haar rol in de groep. Na ‘Glory Hole’ gaat ze in haar ultrakorte rokje door de knieën, pakt ze haar blikje Cola en zuigt ze een grote slok door het rietje. De gitariste is koel, acteert met kleine gebaren enige opwinding en heeft het grappen en grollen verkopende bandje nauwelijks nodig.
The Moonlandingz spelen geen toegift. Het publiek wordt uitgenodigd aan de tafel met merchandise achter in de zaal. Na de lol zijn er de zaken. Ook bij deze groep moet de boterham worden belegd. Serieus staat Saoudi exemplaren van Interplanetary Class Classics te signeren. Kemp Muhl schittert door afwezigheid.
Beeld: Jaks Schuit