The Moonlandingz is een fictieve band. Tot voor kort. Voor het derde album van elektronicagroep The Eccentronic Research Council (Johnny Rocket, Narcissist & Music Machine … I’m Your Biggest Fan, 2015) verzonnen de Britten een band genaamd The Moonlandingz. Die band werd gespeeld door Lias Saoudi en Saul Adamczewski, respectievelijk de zanger en de toenmalig gitarist van Fat White Family. De plaat is een bevreemdende verzameling songs vanuit het perspectief van een obsessieve fan van Johnny Rocket, de fictieve zanger van The Moonlandingz.
Wat begon als fictie, is nu werkelijkheid. The Moonlandingz is nu een echte band, bestaande uit leden van The Eccentronic Research Council en Saoudi en Adamczewski van Fat White Family. En wat krijg je als je twee compleet gestoorde bands samenvoegt? Inderdaad: compleet gestoord in het kwadraat. Johnny Rocket (de fictieve zanger van The Moonlandingz, die overigens nog steeds niet bestaat, maar gelijkgesteld kan worden aan Saoudi) beschrijft debuutalbum Interplanetary Class Classics op de website van de groep als “a derogatory slap in the face of good taste and decency, an album synthesised out of pure irresponsibility and sheer self-adoration”. Een treffende samenvatting.
Het is verbluffend hoe dit album – bedoeld of onbedoeld – met een zwaar elektronische inzet toch perfect in de lijn van Fat White Family valt. Op het laatste album van de zelfdestructieve Britten, die constant op de rand van de afgrond leven en schijt aan alles lijken te hebben, was al wat lichte elektronica te horen, maar de desondanks grote overgang wordt op Interplanetary Class Classics moeiteloos overbrugd. Hoewel zeer verschillend in stijl, zijn er veel dezelfde termen toepasbaar op de muziek van Fat White Family en van The Moonlandingz. Beide zijn vies, sexy, gestoord, en meestal alle drie tegelijk, zoals in ‘Glory Hole’ (The Moonlandingz) en ‘Touch the Leather’ (Fat White Family).
Interplanetary Class Classics is overstuur en hysterisch, maar had dat niet op aanstekelijker wijze kunnen zijn. ‘The Rabies are Back’ is zo hondsdol als de titel belooft. Minimalistische elektronica, bijna een soort langzame happy hardcore, vormt de inleiding tot een vrolijk en zeer dansbaar nummer – hondsdolheid was nooit eerder zo aanstekelijk. Ook ‘I.D.S.’ (naar de Britse politicus Iain Duncan Smith) kent een lang intro. In dit geval mondt dat uit in snelle, minimalistische drumbeats à la Sleaford Mods en het al even herhalende zingen van “40.000 years of Job Club”.
Het album biedt voldoende variatie op dit type snelle, aanstekelijke songs. Afsluiter ‘This Cities Undone’, op bijzondere wijze gezongen door Yoko Ono, is een zes minuten durende spacetrip die eindigt met een alarmgeluid dat je je doet afvragen of het de eerste maandag van de maand is of dat je nu toch echt de ramen en deuren moet sluiten en de radio aan moet zetten. ‘The Strangle of Anna’, waar Rebecca Taylor van Slow Club Saoudi op het gebied van zang vergezelt, is een langzame, fuzzy ballad, die samen met het korte ‘Theme for Valhalla Dale’ voor een rustig intermezzo in het midden van de plaat zorgt.
Yoko Ono, hondsdolheid, luchtalarmen en Fat White Family: Interplanetary Class Classics klinkt zo bizar als deze combinatie van woorden doet vermoeden. De plaat is fris, onvoorspelbaar en bovenal zeer aanstekelijk. De samenvoeging van het rauwe van Fat White Family en het elektronische van The Eccentronic Research Council was een gouden zet die wordt beloond met een redelijk briljante plaat.