Podium Asteriks is gevestigd in de monumentale gevangenis van Leeuwarden en is daarmee een uniek podium in Noord-Nederland. Elke vrijdagavond vinden er concerten plaats van met name Nederlandse (underground) bands. Vanavond is het affiche in een uitverkocht Asteriks ‘Driemaal Dokkum’, met twee bands uit Dokkum en het oorspronkelijk uit Leeuwarden afkomstige It Dockumer Lokaeltsje. Dokkum is momenteel een stad waar in muzikaal opzicht het nodige gebeurt, met als belangrijkste band The Homesick, die vandaag als hoofdact geprogrammeerd staat.
SWEETGODANIMALS
SWEETGODANIMALS is sinds vorig jaar december actief en maakt door onder andere new wave en dreampop beïnvloede gitaarpop. Op het podium zet de formatie het wat zwaarder aan, maar de nummers blijven aan de veilige kant. Zo klinken funkgitaarlijnen eerder oppervlakkig dan scherp, hoewel een enkeling in het publiek het wel op een dansen zet. SWEETGODANIMALS weet bij momenten te boeien met bijvoorbeeld vindingrijke gitaareffecten, maar het blijft over het algemeen te schetsmatig. De band heeft in aanzet goede nummers, maar is duidelijk nog op zoek naar een eigen smoel. De vele muzikale invloeden liggen er meestal te dik bovenop, hoewel dit leidt tot een gevarieerde set. Het afsluitende rammelpopnummer in de lijn van The Wedding Present maakt indruk.
It Dockumer Lokaeltsje
Halverwege de jaren tachtig is Friesland voor even kloppend hart van de alternatieve popmuziek in Nederland. Er wordt door muziekkrant OOR zelfs een label opgeplakt: De Friese Bries. Een van de meest avontuurlijke vertegenwoordigers hiervan is It Dockumer Lokaeltsje. Het trio maakt korte, onnavolgbare avant-gardepunknummers met een moordend tempo, en speelt letterlijk met allerlei muzikale invloeden. Duizelingwekkende tempowisselingen, krassende gitaren maar vooral de absurde Friestalige teksten zijn opvallend op het slechts zestien minuten durende, maar wel twaalf songs tellende Wil-Met-U-Neuken!.
Vanuit een provincie die de eigen cultuur en taal vaak zo bloedserieus neemt en daarom vooral op behoud is gericht, klinken de teksten van It Dockumer Lokaeltsje over bijvoorbeeld spookkoeien, ‘Klunen Yn ‘e Dunen’ of skûtsjes op wielen als een welkome humoristische relativering. De band bewijst dat het Fries zich in een moderne muzikale setting uitstekend leent als rekbare en rijke zangtaal.
Ruim dertig jaar na Wil-Met-U-Neuken! is It Dockumer Lokaeltsje terug met een uitstekende nieuwe plaat: Tonger. Het lijkt alsof de tijd in positieve zin heeft stilgestaan, want de band trekt de avontuurlijke lijn van de jaren tachtig gewoon door. In Asteriks geeft het trio een verpletterend goed optreden. Drummer Fritz de Jong en gitarist Sytse van Essen hebben aan lichaamsgewicht gewonnen, maar spelen de naad uit hun broek. Bassist en zanger Peter Sijbenga is met veel beleving de aanjager van het optreden.
Van Essen mishandelt regelmatig zijn snaren, zodat een gortdroog en van fuzz doordrenkt geluid ontstaat. De bas klinkt venijnig en soms loodzwaar, en het lijkt Fritz de Jong geen enkele moeite te kosten om op een ontspannen manier tegendraadse ritmes uit zijn basale drumkit te toveren. Zo ontstaat een venijnig en onontkoombaar totaalgeluid, dat bij momenten aan het al even compromisloze Shellac doet denken.
En dan de zowel gedragen als ontspannen gezongen teksten van Sijbenga: die gaan over bijvoorbeeld kaatsen met een gebroken hand, een boerenlul of Leeuwarden als Culturele Hoofdstad 2018. De absurdistische teksten houden de aandacht van begin tot eind vast, ofschoon je wel Fries moet kunnen verstaan en een beetje moet weten wat er in Friesland speelt. Hoe dan ook, alles klopt nog steeds bij It Dockumer Lokaeltsje anno 2017: muzikaal venijn, humor, spelplezier maar vooral unieke, tegendraadse nummers met spitsvondige teksten.
The Homesick
Het dit jaar verschenen Youth Hunt van The Homesick (zie ook foto bovenaan) werd uitstekend ontvangen in de pers, en de band toerde recentelijk door Europa. Het vele optreden heeft The Homesick enorm goed gedaan, zo blijkt. Het geluid is vanaf de eerste golvende tonen uitstekend afgesteld, en waar het trio er bij vorige optreden nog wel eens met de pet naar gooide, klinken ze op het podium van Asteriks hecht en bevlogen. De metronoomritmes van de onverstoorbaar meppende drummer Erik Woudwijk zijn straf, de basritmes van Jaap van der Velde klinken speels maar gefocust, de zang en soms een beetje fingerpicking gitaarlijnen van Elias Elgersma zijn meestal zweverig.
Het sterke punt van The Homesick is dat de nummers bol staan van de ritmische vondsten en prachtig verweven, golvende gitaarlijnen die doen denken aan het beste van The Stone Roses, de Nieuw-Zeelandse gitaarpop van eind jaren tachtig en begin jaren negentig (The Chills, The Bats), en een hele trits aan newwavebands. Af en toe doorbreekt de stoïcijnse Elgersma dit met schreeuwzang en ouderwetse hardrocklijnen of met een rustig, psychedelisch nummer over verveling in zijn woonplaats Dokkum.
De band maakt weinig contact met het publiek, maar dit versterkt juist de ongrijpbaarheid van het optreden en zo kan de aandacht volledig gericht zijn op de niet geringe muzikale prestatie die The Homesick in ongeveer drie kwartier neerzet. Met als hoogtepunt een gloedvolle uitvoering van ‘Eater of Meat’, waarin alle bandleden floreren in de prachtige overgang naar het psychedelische tweede deel van het nummer: met gitaarnoise, een prachtig basritme, berustende zang en dreigend ingehouden drums. The Homesick speelt volgend jaar als enige Nederlandse band op het pretentieuze festival SXSW in Austin, Texas. Afgaand op dit zeer fraaie optreden zullen ze daar geen modderfiguur slaan.
Beeld: Oscar Anjewierden