De drie jonge Friezen van The Homesick hebben het maar mooi voor elkaar: als eerste Nederlandse band onder contract staan bij het vermaarde label Sub Pop uit Seattle, tussen bands als natuurlijk Nirvana, maar ook Low en Beach House. Eigenwijs als ze zijn, hadden de heren alle nummers van The Big Exercise al geschreven voordat Sub Pop om de hoek kwam kijken. Geen concessies dus, maar een rijkgeschakeerde plaat vol speelse twists tussen postpunk en de barokpop van eind jaren zestig. Vera heeft de eer om gastheer te zijn voor het eerste concert van The Homesick sinds het verschijnen van die plaat.
De Witte Kunst
Voorprogramma De Witte Kunst (foto hierboven) mag gerust een curiosum genoemd worden. Lyckle de Jong (die het spel op de keyboards en klavecimbel verzorgde op The Big Exercise) maakt samen met Koen van Bommel een soort kleinkunstpop met diepe wortels in de synthpop van begin jaren tachtig. Blikvanger is de wit geschminkte Van Bommel die, niet alleen uitgedost maar ook bewegend als een balletdanser, semiliteraire teksten voordraagt. Teksten over bijvoorbeeld Atlantis of een virtuele wereld verhogen de zweverige sfeer. Het publiek weet niet of het moet glimlachen of fronsen bij het gebodene, maar juist daarin schuilt de kracht van De Witte Kunst. Een luid applaus is dan ook hun terechte deel.
The Homesick
Het is natuurlijk afwachten hoe het trio uit Dokkum het er op het podium van afbrengt zonder alle muzikale toeters en bellen die op The Big Exercise voorbijkomen. De eerste indruk is twijfelachtig, want gitaristen en zangers Elias Elgersma en Jaap van der Velde hebben, gelijk volleerde folkartiesten, op stoelen plaatsgenomen op het podium. Maar na de eerste tonen van een nieuw nummer is die twijfel snel verdwenen: een haast psychedelisch en bombastische aanpak van de song verraadt dat The Homesick (bovenste foto en foto’s hieronder) het op toekomstige platen wellicht nog grootser gaat aanpakken.
Het geluid is uitstekend afgesteld, zodanig dat de hoeveelheid galm in de vocalen van beide zangers bij momenten prettig tegen overdaad aanschurkt. Op die manier klinkt deze zowel zweverig als punctueel, zoals in het met fraaie schreeuwzang en vuig gebrachte ‘Male Bonding’. Het is het enige moment waarop de band uit de bocht vliegt, al worden de extra instrumenten die de plaat zo’n boeiende meerwaarde geven geen moment gemist. Toch had het krap een uur durende optreden wel meer van dat soort momenten verdiend, want de grote lijn blijft hetzelfde als op het album.
Maar dan is daar meesterdrummer Erik Woudwijk om je bij de les te houden. Het is een lust voor het oog om te zien hoe losjes hij zijn arsenaal aan roffels en breaks tentoonspreidt. Toch staat zijn spel in dienst van ieder nummer, zodat Elgersma met heldere gitaargeluiden van elke song iets moois kan maken. Zoals in het fraai golvende en met boeiende samenzang opgesierde prijsnummer ‘I Celebrate My Fantasy’. Alles komt samen in de rake afsluiter ‘Eater of Meat’: een dansbare wavebaslijn, dreigende zang, krassende gitaargeluiden en meanderende drums. Na dit fraaie maar iets te korte optreden is duidelijk: The Homesick is nog even dwars als anders.
Foto’s door Vera huisfotografe Simone van der Heijden.