Zo’n twee weken geleden, vlak voor Releasetour Part II, kwam het nieuws naar buiten dat toetsenist Joris van den Berg niet meer verder zou gaan met The Grand East. Met vijftien shows in het vooruitzicht, moesten de overige vier heren snel handelen. Na welgeteld drie gezamenlijke repetities met nieuwe toetsenist Barend Lippens en gewapend met alweer het tweede album What A Man, is het doel uiteraard om heel Nederland verliefd te laten worden op de ‘rock-‘n-soul‘, beginnend in Neushoorn, Leeuwarden. De Twentenaren weten zichzelf te omschrijven als “een nietsontziende tornado van vrijgevochten tukkers” en de vraag is of ze dit, zonder vaste toetsenist Joris van den Berg, nog kunnen waarmaken.
‘Apocolypse Now’ is de opener van de avond. Je merkt direct verschil tussen de plaat en de liveversie; zo netjes en verzorgd als de plaat is, zo kalm kleuren de heren nu buiten de lijntjes. De volle riffs worden aangedikt en dat vult het nummer net even lekker op. Het nummer ‘What a Man’ geeft zanger Arthur Akkermans alle ruimte en zijn volle, mijmerende stem komt sterk tot zijn recht. Akkermans heeft overduidelijk passie voor zijn vak; hij gooit zijn hart, ziel en lichaam in de teksten en de opzwelling van de Hammond lijkt hem in zijn greep te hebben. Ondanks dat de heren als trotse vaders de nieuwe nummers van What A Man ten gehore brengen, zijn ze logischerwijze nog wat comfortabeler met Movano Camerata. Voornamelijk gitarist Niek Cival laat zich makkelijker gaan.
‘Sweet Boy’ laat een nieuwe kant zien van de vijfkoppige band. Het dromerige geluid van de akoestische gitaar loopt halverwege op en het oh zo lieflijke liedje krijgt een naar randje. Hoe voorspelbaar het nummer dan ook mag zijn; het publiek staat met open mond te kijken. ‘I’ve Been Young’ is live misschien nog wel het mooiste nummer. Terwijl Akkermans in de spotlight staat, regelt de rest van de band een krachtig opstapje het nummer in. De ‘sleazy‘ overgang lijkt een terugkerend thema te worden, wat The Grand East op What A Man wel degelijk heeft leren ontwikkelen.
Wanneer Akkermans aankondigt dat ‘Away’ het laatste nummer is, trekt de teleurstelling door het publiek. Een goed geplaatste verspreking van de getalenteerde zanger; zodra hij zichzelf verbetert en het nummer ‘Kiss the Devil’ inzet valt de puzzel op zijn plek. Dit is niet alleen overduidelijk de publieksfavoriet, ook de band geeft zichzelf alle vrijheid. Terwijl Akkermans tussen het publiek op zijn knieën valt, nemen Lippens en Cival de ruimte om wat te experimenteren. Leeuwarden is in de ban van rock-‘n-soul, nu de rest van Nederland nog.
Beeld: Oscar Anjewierden