Voor hun meest recente plaat schakelden The Gotobeds uit Pittsburg een aantal hulptroepen in: onder anderen Bob Weston van Shellac, een aantal leden van het in Vera te Groningen zeer gewaardeerde Protomartyr en zangeres Tracy Wilson van Positive NO! Voorwaar geen misselijk lijstje, maar tot een echt goede plaat heeft het niet geleid. Rauwe postpunk in de lijn van Wire en The Fall genoeg op Debt Begins at 30, maar de plaat klinkt fragmentarisch en kent te veel zwakke momenten. Dat The Gotobeds het wel kunnen, blijkt uit het geweldige Blood // Sugar // Secs // Traffic uit 2016 dat bol staat van venijnige songs met humoristische teksten.
Het viertal neemt alles niet zo serieus en vraagt zich zelfs af waarom The Gotobeds ooit een platencontract bij het vermaarde Sub Pop kregen. Die meligheid etaleert de band meteen al wanneer ze het podium van Vera betreden: een van hen gaat meteen op zijn kop staan. Tijd voor muziek dan: het geluid is vrijwel het gehele concert nogal wrakkig afgesteld. Zanger/gitarist Eli Kasan kan schreeuwen wat hij wil, maar verstaanbaar en onderscheidend wordt het niet. De gruizige gitaarduels van Kasan en Tom Payne blijven maar net overeind in de geluidsbrij. Dat bij Payne al snel een gitaarsnaar breekt, valt niet eens op in het geluid. De gortdroog klinkende ritmesectie klinkt nog het meest overtuigend.
Het optreden in Vera is de laatste van de Europese tour van The Gotobeds. Kasan vertelt het publiek dat hij niet van plan is om alle merchandise weer mee terug te nemen naar de Verenigde Staten. Daarom slaat hij symbolisch een exemplaar van Blood // Sugar // Secs // Traffic kapot. Echt grappig is het niet, een beetje kinderachtig wel. Daarnaast struikelt bassist Gavin Jensen als hij een versterker wil beklimmen, spelen de drie gitaristen zittend en liggend en zegt Kasan meerdere malen dat het laatste nummer is aangebroken. Het zorgt voor spanning op het podium, het soort spanning waarbij de band de boel dreigt te gaan slopen.
De meeste nummers speelt de band (bewust?) rommelig, zoals Pavement dat ook kon in de jaren negentig. Op de momenten dat The Gotobeds wel de geest krijgen, valt er voldoende te genieten met meerstemmige zang, vinnige gitaarlijnen en straffe drums. Zoals in het vuig gespeelde en aan Polvo doen denkende ‘Bleached Midnight’ of het fraai golvende ‘Why’d You?’. Rommelige optredens kunnen best leuk zijn, maar The Gotobeds schieten met dit allerminst memorabele concert hun doel voorbij.
Foto’s van Vera huisfotograaf Richard Postma.