De vaandeldragers van de Paisley underground werden ze genoemd, The Dream Syndicate. De band uit Los Angeles, opgericht in 1981, bracht zijn nummers met stevige gitaarduels, samenzang en een scheut psychedelica. Commercieel succes bleef uit, maar waardering van critici was er wel. Nadat de band in 1989 was gestopt, gingen de bandleden hun eigen weg; al hielden ze wel contact. Het duurde 23 jaar voor ze in 2012 de draad weer oppakten. En nu, in 2022, staan ze in de Ekko in Utrecht, met een nieuw album onder hun arm. De zaal is vanavond bijna afgeladen, de sfeer is relaxed. Twee sets staan er op het programma, de eerste met de nadruk op nummers van hun recente albums, de tweede bestaande uit het volledige album The Days of Wine and Roses. Want het is dit jaar veertig jaar geleden dat dat album verscheen en dat mag gevierd worden.
De band heeft er net als het publiek zin in en voorman Steve Wynn is in vorm. Hij is geconcentreerd en vecht samen met gitarist Jason Victor fijne gitaarduels uit. Nou ja, vechten? Uiteindelijk is het het publiek dat wint en volop geniet van deze rasmuzikanten. Drummer Dennis Duck en Wynn kennen elkaar al veertig jaar, maar schreven nog niet eerder een nummer samen. Voor het laatste album deden ze dat wel: ‘Trying to Get Over’ is een lekker opzwepend nummer. ‘Glide’, waarin weer eens blijkt hoe mooi gearticuleerd Wynn kan zingen, sluit de eerste set af.
Na een korte pauze is het tijd voor The Days of Wine and Roses. “Van A tot Z”, zegt Wynn, “en als we dit spelen voel je je weer veertig jaar jonger”. Het ook aanwezige jonge publiek glimlacht, zij voelen zich de hele dag al jong. Het geluid was aan het begin van de avond nog wat zompig, maar dat gaat naarmate de avond vordert beter. Rechts voorin is de bas nog wel erg op de voorgrond, maar achterin is het geluid goed in balans. Laatste nummer van kant één, ‘Halloween’, wordt met gejuich begroet. Dan is het, zegt Wynn, tijd om de plaat om te draaien, want een elpee heeft natuurlijk twee kanten. Kant twee vliegt voorbij. Wat een grandioos album en wat spelen ze het geweldig.
Nog twee toegiften volgen, ‘Still Holding On to You’, dat het album in 1982 niet haalde, en ‘Boston’, waarbij nog even volop wordt meegezongen. En dan is de tijd helaas op en moet het stil zijn in Ekko. Na afloop zijn alle bandleden bij de merchandise voor een praatje en om te signeren. Wat een sympathieke gasten en wat een kwaliteit. In 2062 volgt een reprise, aldus Wynn.
