Platen verkopen om succes te hebben als band? Die tijd ligt al ver achter ons. Tegenwoordig kan viral gaan al de sleutel tot bekendheid zijn. En viral gingen ze, de drie stripfiguren van The Chats uit Queensland, Australië. De op het oog zelfgeschoten videoclip van de uiterst aanstekelijke en aan Wire doen denkende single ‘Smoko’ werd op Youtube al meer dan vier miljoen keer bekeken. Sindsdien gaat het heel hard met The Chats: de band kreeg de zegen van Dave Grohl, deed het voorprogramma van Queens of the Stone Age en speelde veel zalen over de hele wereld plat.
De heerlijk knauwende vocalen van bassist en zanger Eamon Sandwith, de elementaire drums van Matt Boggis en de snerpende gitaarlijnen van Josh Price, gekoppeld aan een no-nonsense bandhouding en teksten over geldgebrek, geslachtsziekten of pubfood: het is een explosieve cocktail, geschikt voor begin-twintigers die van een fijne moshpit houden. Vera is dan ook al weken uitverkocht voor het optreden van The Chats, van wie de muziek raakvlakken heeft met die van illustere voorgangers en landgenoten als Cosmic Psychos en The Saints.
Er hangt een euforische spanning in de zaal wanneer de drie langharige punkrockers het podium betreden. Het overwegend jonge publiek, onder wie aardig wat Australiërs en Nieuw-Zeelanders, gaat vanaf de eerste energieke tonen los: in de eerste helft van de zaal ontstaat binnen enkele seconden een uitermate gezellige moshpit, die tot het laatste nummer intact blijft. Het duurt eveneens niet lang voordat de eerste stagedivers en crowdsurfers zich aandienen.
Met een bij momenten duivelse blik in de ogen, schreeuwt Sandwith de ene oneliner na de andere uit zijn tengere lijf in sloganeske refreinen, terwijl de gitaargeluiden van Price een stuk gruiziger klinken dan op de tot nu toe verschenen twee ep’s. Boggis schroomt niet om in het leeuwendeel van de nummers het tempo wat hoger op te schroeven dan op plaat. Ondanks dat de muzikale adrenalinemeters hierdoor ver in het rood schieten, ligt enige voorspelbaarheid in de rappe opeenvolging van de korte songs op de loer: al snel dient een nieuw schreeuwrefrein zich aan. Bovendien is niet elk nummer even sterk.
En natuurlijk bewaren ook The Chats het beste voor het laatst: een zeer uitbundig meegezongen ‘Smoko’ zorgt voor een nieuwe golf van euforie in de dampende zaal. Na ruim drie kwartier, wat precies lang genoeg is voor een band van het muzikale kaliber van de drie Australiërs, volgt nog een fijne toegift met ‘Pubfeed’: “All I want / And all I need / All I crave is a good pubfeed!” En zo is het maar net.
Foto van Vera huisfotograaf Simone van der Heijden.