Ga er maar even goed voor zitten want Steve Earle solo is veel muziek en lange verhalen. De stoeltjes staan klaar voor alle bezoekers in de Grote Zaal van TivoliVredenburg. Dat is voor veel bezoekers sowieso wel prettig; de gemiddelde leeftijd is ongeveer drie keer zo hoog als die van de bezoekers van Harry Styles, die vanavond acte de présence geeft in de Amsterdamse Arena.
Maar eerst nog even een opwarmertje: Roseanne Reid, dochter van Proclaimers’ Craig Reid. Zij nam deel aan Camp Copperhead – de masterclass songwriting van Steve Earle – en Earle was zo enthousiast over haar dat hij haar meenam op tournee. Reid heeft een gruizige stem met een vet Schots accent. In haar best aardige songs kleurt ze netjes binnen de lijntjes. Niet vervelend, maar beklijven doet het nog niet.
Voor Steve Earle staan de gitaren klaar en liggen de mondharmonica’s op een tafeltje. Daarop ook een flesje water, alcohol komt er bij Earle niet meer in. Hij opent met ‘If I Should Fall from Grace with God’ van Shane MacGowan, een ondergewaardeerde songwriter aldus Earle. De eerste drie nummers vliegen er in zeven minuten doorheen, Earle heeft het tempo er behoorlijk in zitten.
Earle speelde vroeger geen football dus hij nam zijn gitaar mee naar elk feest om indruk te maken op de meisjes. Niet dat die nou zo gecharmeerd waren van de Bob Dylansongs die hij speelde, een nummer van The Byrds deed het vaak beter, vertelt hij. Zijn eigen ‘Now She’s Gone’ draagt Earle op aan wie ook, waar ze ook is. In het nummer over een vrouw die op haar tocht niets dan brokstukken achterlaat, blaast hij zijn verdriet weg met een messcherpe mondharmonicasolo.
Grimmiger wordt het als hij ‘CCKMP’ aankondigt met een kort “Welcome to my nightmare.” Whiskey, heroïne of cocaïne kunnen de pijn niet wegnemen, dus laat me maar alleen, zingt Earle. Het gaat over in een fraai lang gitaarintro van ‘Transcendental Blues’ waarbij het licht dat op de gitaar van Earle valt spookachtig weerspiegelt op de bezoekers op de voorste rijen. Het nummer raakt de bezoekers in hun hart.
Het is alweer vijf jaar terug dat hij voor het laatst in Nederland was, vertelt Earle. En in die tijd maakte hij een viertal albums. Van de laatste, een eerbetoon aan leermeester Jerry Jeff Walker, speelt hij het overbekende ‘Mr. Bojangles’. Earle vertelt dat hij het sinds zijn veertiende met veel plezier speelt en het ook zong bij het afscheid van Walker aan de rand van diens graf. En meezingen mag altijd vindt Earle, wat het publiek ingetogen, een beetje eerbiedig doet.
Het is jammer dat het geluid vanavond wat wollig is. Earles gitaar klinkt redelijk helder maar zijn stem komt wat zompig over en helaas is het af en toe moeilijk om hem te verstaan. Afsluiter is ‘Jerusalem’, waarin Earle droomt van een vredige wereld, waarin alle kinderen van Abraham hun zwaard voor altijd te ruste leggen in Jeruzalem. Tot die tijd houdt Earle zijn gitaar stevig vast en zingt en vertelt hij zijn verhalen met passie.