Niets is zo passend op een regenachtige donderdagavond als een dosis inktzwarte postpunk. Het Rotterdamse Spasmodique [foto rechts] werd in de jaren tachtig opgericht tijdens de hoogtijdagen van de new wave, met een grimmig geluid dat aan Joy Division doet denken. De Rotterdamse band toerde jarenlang door Europa, met een onverslijtbare livereputatie als gevolg. Na tien jaar pauze en drie nieuwe platen is de band het optreden niet verleerd.
Een vertaling van het woord spasmodique is: stuipachtig. De band neemt dat woord in het Haagse Paard letterlijk: vooral de recente nummers brengt het viertal op een slepende manier ten gehore, met bij tijd en wijle verbeten gitaarexplosies. Het nieuwe materiaal wordt treffend afgewisseld met de oude, hardere nummers. ‘Savanna Sweetheart’ is de uitvoering van de avond. In een bijna tien minuten lang durende episode speelt bassist Martin Docters van Leeuwen hetzelfde hypnotiserende ritme, terwijl zanger-gitarist Mark Ritsema en collegagitarist Arjo Hijmans elkaar aftroeven in melodieuze gitaarriffs en -solo’s.
Het diepe, donkere geluid van de band is niet makkelijk in één term te vatten. Misschien nog wel het meest in het prijsnummer ‘As You Wake Up’. Ritsema’s lugubere zang geeft inkijk in een getergd en surrealistisch verhaal: “Discover a rat that’s gnawing at the piece of rotting meat / It screams while you stand paralysed / It seems to sense your fear.” Of dit nou fictie of echt is: voor tere zielen valt er bij de donkere muziek van Spasmodique weinig te halen.
Als tweede band is Modern English [foto links] aan zet. De band schakelde door de jaren heen met wisselende bezettingen tussen muzikale stijlen. In Den Haag laat de formatie op hoog tempo zijn uiteenlopende kunsten zien: topdrummer Ric Chandler houdt een moordende snelheid aan. Zijn drumpatronen zijn uitermate creatief en dansbaar. Of hij op zijn leeftijd een energiedrankje nodig heeft, is onzeker. Niettemin: met zijn energie gaat het hem nog steeds gemakkelijk af.
Het gitaarwerk klinkt ijzig en zorgt, gecombineerd met effecten uit pedalen, voor veelzijdige accenten. Samen met de nodige jarentachtigsynthesizertonen doet de muziek denken aan het uitwaaierende geluid van klassieke postpunkbands als The Sound of The Chameleons. Maar er is meer, zoals blijkt uit het kunstzinnige ‘Swans on Glass’ of het anti-politieke ‘Not My Leader’ van het recent verschenen 1 2 3 4.
Het dromerige en soms epische geluid van de band zou dan ook niet misstaan in een theater. Toch slaat de vonk naar het publiek niet helemaal over: de sarcastische Engelse humor van zanger Robbie Grey kan helaas niet zo veel goedmaken. Tegen het einde van het optreden begint de zaal langzaam leeg te lopen. Diegenen die eerder weggingen missen wel een interessant optreden met energieke gitaarmuziek, caleidoscopische achtergrondprojecties en de jarentachtigklassieker ‘I Melt With You’.
Openingsfoto: links Spasmodique, rechts Modern English