Nog maar net de middelbare school afgerond, en dan al een goed besproken debuutalbum hebben en een tour langs uitverkochte zalen. Dit geldt voor de negentienjarige Lindsey Jordan met haar project Snail Mail uit Baltimore. Op haar zestiende bracht ze haar eerste ep uit, en in 2018 verscheen het debuutalbum Lush. Op haar Europese tour doet ze vanavond Amsterdam aan om de ongepolijste, melancholische indierock met referenties aan de jaren negentig ten gehore te brengen. Het concert is wegens succes verplaatst van de kleine zaal van Paradiso naar de inmiddels ook uitverkochte Bitterzoet.
De band opent met ‘Heat Wave’. Het begint rustig, maar bouwt op naar een meer uptempo nummer met stevig gitaarwerk. De zang van Jordan klinkt af en toe nog wat schor en onvast. Dat geldt ook voor het eropvolgende ‘Dirt’, dat begint met lieflijke gitaar en zang, maar waarin Jordans stem naar het einde toe wat uit de bocht lijkt te vliegen.
Het eerste deel van het optreden verloopt al met al wat rommelig. Jordan lijkt af en toe ontevreden over het geluid, de overgangen tussen de nummers haperen soms wat en de vocale kwaliteiten zijn wisselend. Gelukkig treedt er verbetering op: na verloop van tijd wordt de presentatie minder slordig en de zang sterker.
Hoewel veel nummers een beetje dezelfde sfeer ademen, zijn ze door subtiele variaties toch goed van elkaar te onderscheiden. De muziek klinkt soms traag en melancholisch, soms steviger en zelfs ook vrolijk. Maar het is uiteindelijk vooral de zang van Lindsey Jordan die voor eigenheid zorgt. Haar stem kan (ook in positieve zin) alle kanten op: van lieflijk en zacht, via warm en zwaarmoedig, tot rauw en hartverscheurend. De scherpe randjes maken dat haar vocalen misschien niet voor iedereen zijn weggelegd, maar als je er oor voor hebt en je je ervoor openstelt, weet ze je ermee te raken en hoor je de schoonheid ervan.
Als de band ongeveer aan het begin van de tweede helft van het concert de single ‘Pristine’ inzet, klinkt er een herkennend gejuich vanuit het publiek. Het is een van de sterkste nummers tot nu toe en wordt goed strak neergezet. Geluid en zang zijn in balans en Jordans stem klinkt voller en zekerder, met een paar prachtige uithalen als kers op de taart.
Snail Mail heeft de flow nu duidelijk te pakken, want ook het rustige en melancholieke ‘Deep Sea’ klinkt als een klok. Vervolgens verlaten de overige bandleden het podium en brengt Jordan in haar eentje met gitaar een mooie, breekbare cover van Courtney Love’s ‘The 2nd Most Beautiful Girl in the World’.
Ook slotnummer ‘Stick’ wordt door Jordan alleen vertolkt. Tussendoor vertrouwt ze het publiek toe dat de band blij is in Amsterdam te zijn, maar dat het een lange tour is geweest. Dit laatste verklaart misschien de schoonheidsfoutjes hier en daar. Die vergeef je ze echter, vanwege de oprechtheid en kwetsbaarheid die Lindsey Jordan met haar muziek uitstraalt, en vooral vanwege de uitstekende revanche in de tweede helft van het concert. Misschien is er nog wat meer (podium)ervaring nodig, maar Snail Mail heeft de potentie om een bijzondere act te zijn.
Foto’s door Paradiso huisfotograaf Willem Schalekamp.