De muziek in Paradiso voor de optredens komt van achter uit de zaal. Het geluid bromt en bast wat. Er is geen nummer herkenbaar, geen woord te verstaan. Er staat toch echt een dj knoppen in te drukken. Na de set van voorprogramma Blanck Mass is er opnieuw muziek. Er klinken donkere tonen, wazige klanken en het is niet duidelijk welke nummers worden gedraaid. Wat een gemiste kansen en wat een slechte service voor de wachtende bezoekers.
In het voetspoor van My Bloody Valentine, Ride en The Jesus and Mary Chain gaat het vijftal Slowdive in de negentiger jaren vanuit Reading, Berkshire de podia in Engeland langs. Na drie succesvolle langspelers gooien de groepsleden in 1995 de bijltjes erbij neer. Van aarzelende schoolband naar succesvol shoegazer groep en eindigend als overbodige indieact zonder contract, dat alles in zes jaren Na een pauze van negentien jaren is er in 2017 het nieuwe album Slowdive en toert de groep door Europa. De zalen lopen zijn tot verrassing van de groep afgeladen vol.
Benjamin John Power wandelt in donker het podium op. Vanachter het podium branden twee blauwe spots op de eerste rijen bezoekers. Power neemt achter een hoge tafel met apparatuur plaats. Hij is bijna onzichtbaar achter zijn knoppen. Een aantal fans laten zacht gefluit en wat applaus horen. Power is Blanck Mass en hij maakt muziek met een computer, stekkerdozen, een laptop en wat toetsen. Ergens in het altaar waar hij achter verscholen gaat, zijn sticks ingeplugd waarop de volledige thuisstudio te horen is. Luisteren naar Blanck Mass is langdurig onder een opstijgende helikopter staan op zoek naar oordopjes. Benjamin Power wil elk optreden als een drone in de concertzaal hangen.
Power is de helft van het duo Fuck Bottoms. Deze groep maakt zware, experimentele elektronicamuziek met herkenbare melodieën. Bij Blanck Mass is dat net even anders. ‘The Rat’ opent vijfentwintig minuten snoeihard, pompend lawaai. Power schuift de knoppen open en de oordopjes op de juiste plek. De baspartijen, afkomstig uit die onzichtbare sticks, zetten de vloer van Paradiso in een continue trilstand. De overgang naar ‘Rhesus Negative’ is compromisloos. Voor het podium doen fans een poging om in trance te raken. Na ‘Dead Format’ is er bij enkele bezoekers de wens een intiem, akoestisch nummer als intermezzo te beluisteren.
Voorganger Power predikt echter hetzelfde evangelie vanachter zijn altaar. ‘Please’ is het voorlaatste nummer en de Engelsman en de tien bewegende fans voor het podium willen dat heel Paradiso verandert in een bemenst luchtvaartuig. Vanavond wil de zaal echter niet van de grond komen. In het nummer zijn wat vocalen te horen, alsof een zangeres vanuit een ver en vreemd gebied de mensen wil toezingen. De woorden zijn onverstaanbaar en worden door Power al snel weggedraaid. Tijdens afsluiter ‘The Great Confuso Pt. 2’ loopt Power van het podium. De muziek buldert nog een halve minuut door en dan gaat het licht op het podium aan. Vier medewerkers tillen de tafel van Blanck Mass voorzichtig naar de zijkant van het podium. Het publiek mag even bijkomen.
Als entree naar het optreden van Slowdive wordt ‘Deep Blue Day’ van Brian Eno gedraaid. Het melodieuze, instrumentale nummer vult de grote zaal. De verwachtingen voor het optreden van Slowdive worden gekieteld.
‘Slomo’ van de dit jaar verschenen langspeler Slowdive opent het concert. Oprichter Neil Halstead stuurt de eerste gitaarakkoorden de zaal in. De ritmesectie Simon Scott (drummer) en Nick Chaplin (bassist) verkennen de weg door het nieuwe nummer. Slowdive debuteerde in 1991 met het album Just For A Day. Op het podium volgt ‘Catch The Breeze’. een track van die langspeler.
De muziek van Slowdive is weids, meanderend en bijna achteloos hoog van kwaliteit. Het werk van gitarist Christian Savill bepaalt voor een groot deel de indiegitaarrock, maar de muzikant staat bijna anoniem aan de zijkant van het podium. Volgt ‘Slowdive’, een nummer afkomstig van de gelijknamige EP uit 1990. De groep uit Reading debuteerde met deze release op het label Creation en dat was in die dagen een garantie voor radiotijd bij John Peel en positieve recensies in de Engelse muziekbladen.
Rachel Goswell, zangeres, toetseniste, gitariste en mede-oprichtster van Slowdive staat met een gelukzalige glimlach op het podium. Coffeeshop of domweg gelukkig op het podium? Het is onduidelijk. De korte aankondigingen of bedankjes geven geen duidelijkheid.
Op het podium hebben de leden van Slowdive nog steeds weinig of geen contact met elkaar en de pogingen om te communiceren met het publiek stranden telkens. Bij de volgende glimlach van Goswell dwalen de gedachten Paradiso uit, richting Reading. Wat heeft deze muzikante in die pauze van vele jaren gedaan? Voorzitster van de ouderraad van het lokale kinderdagverblijf? Zou zo maar kunnen. Tweewekelijks als vrijwilligster de vergaderingen leiden. Onderwerpen als het veiligheidsbeleid, het budget voor aan te schaffen speelgoed en het jaarlijkse etentje voor de medewerkers agenderen.
Christian Savill staat als een onbekende buurman achter zijn schutting en luistert naar melodieuze shoegazerrock, die vanuit zijn tuinhuis klinkt. Hij kijkt af en toe over het bouwwerk van hout en klimplanten van zijn buren, maar maakt geen aanstalten een praatje te beginnen. Bassist Nick Chaplin heeft jarenlang de post rondgebracht in Reading en omgeving. Niet in zo’n bestelbusje, maar met een fiets met tassen voor en achter. Hij wilde door weer en wind de brieven en de rekeningen in de brievenbussen van de inwoners stoppen.
Terug in Paradiso is Slowdive op stoom gekomen. De groep wandelt door het oeuvre van vier albums en plukt van elke release een of meer parels. Het vijftal is in staat om elk nummer een versnelling te geven, een extra dimensie. “Don’t Know Why’ van Slowdive opent bijna voorzichtig en verandert gaandeweg in een grootse eruptie van fijne toetsen, heel veel melodieuze gitaren en rondpompende drums. Elk nummer hierna is een hoogtepunt.
‘Golden Hair’, een compositie van Syd Barrett, is een wat vreemde afsluiter. Het intieme nummer zet in de zaal alles stil. Slowdive eert een muzikant die door zijn inbreng in Pink Floyd mede het geluid van de groep heeft vorm gegeven.
Drie nummers als toegiften. Elk intro wordt met gejuich onthaald. De zaal is al lang al tevreden en geniet van elk liedje meer. Na bijna een kwartier is er voldoende moois te horen geweest. Zonder veel woorden, met slechts een bijna haspelend “thank you” verdwijnt Slowdive.
‘An Ending (Ascent)’ van Brian Eno vult de zaal. Rustig schuifelt het publiek naar de garderobe, naar de kelder voor een drankje of de buitendeur. Negentien jaren mag lang zijn, negentig minuten Slowdive vliegen voorbij.