Sleaford Mods – English Tapas De kracht van herhaling

Op het podium in de kleine zaal van De Melkweg staan twee mannen. De zanger spuugt lange zinnen in de microfoon. Na elk nummer draait hij even weg van het publiek, herpakt hij zich en begint hij na een kort muzikaal intro aan de volgende tekst. Hij veegt telkens door zijn haar en legt zijn hand op zijn rug. Het zijn bijna autistische trekjes van een artiest die als een automatische piloot woorden rapt en zingt. En de zinnen blijven komen. Achter hem staat een lange man met een pet, de armen vol tatoeages en alleen maar bewegend met zijn hoofd. Hij heeft een groot glas bier in zijn handen. Na elk nummer buigt hij zich over een laptop, drukt één of twee knopjes in en wacht op de volgende melodie.

Jason Williamson en Andrew Fearn zijn twee muzikanten uit Nottingham. Williamson richt met studiotechnicus Simon Parfrement in 2007 That’s Shit, Try Harder op. Niet lang na de oprichting wordt gekozen voor de naam Sleaford Mods. Het duo maakt vier albums vol harde, minimalistische danstechno met teksten vol kritiek op de Engelse maatschappij. Punk-hop is een vaak gehoorde afkorting over de muziek. In 2012 stapt Parfrement op en komt Andrew Fearn aan boord. Wank is een eerste proeve van bekwaamheid. Naast eigen materiaal werkt de groep in 2014 met The Prodigy aan de song ‘Ibiza’; in 2015 brengt het duo met Leftfield het nummer ‘Head and Shoulders’ uit. Sleaford Mods maakt muziek met de grote namen van de dansscene in Engeland.

English Tapas is het negende album van de groep en het vijfde waar Williamson en Fearn op samenwerken. De naam wordt gevonden in een pub in Engeland. Het is een – bijna minimalistisch – gerecht voor de naar een snelle hap hongerende caféganger. Een bakje friet, een scotch egg, een augurk en soepstengels worden – waarschijnlijk – weggespoeld met een groot glas bier.

In vergelijking met Key Markets uit 2015 is er in 2017 niet veel veranderd. De teksten van Williamson zijn opnieuw hard, hier en daar zelfs grof en laten niets aan de verbeelding over. Zoals altijd zijn het woorden vol vuur en worden de Engelse autoriteiten op elke mogelijke plek geraakt. Engeland is volgens Sleaford Mods “ignorant and just shit, just crap”. De Engelse politiek faalt dagelijks! Verder doet de zanger iets meer zijn best om te zingen. In ‘Army Nights’ klinkt de melodielijn in ieder geval sterker dan de gespuugde fluim. De composities van Fearn klinken eenvoudig, maar vormen het ideale fundament voor de verhalen van Williamson. In elk nummer verwerkt Fearn een detail, een verslavend loopje of een verraderlijke danspas zodat de luisteraar na een draaibeurt besluit het plaatje nogmaals te beluisteren én na meer luistertijd niet genoeg krijgt van English Tapas. De koper van het gerecht en de luisteraar naar de muziek zullen de schouders ophalen over zowel de goedkope ingrediënten als de soms gemakzuchtig klinkende muziek. Na het eerste proeven is er een volgende bestelling, na ruim zevenendertig minuten wordt de langspeler opnieuw gedraaid. Sleaford Mods is er weer in geslaagd de muziekjunk te verleiden.

Het publiek kijkt naar twee Engelse muzikanten op een podium. De lezer zal verbaasd de schouders ophalen en denken dat na drie nummers de bar wordt opgezocht, de tafel met merchandise geen bezoekje verdient en thuis de muziek van dit duo niet zal worden opgezet. Het gekke is dat die gedachtes niet kloppen. Na drie nummers wil de bezoeker in De Melkweg een volgend nummer horen, pas na de toegiften gaat de bezoeker langs de tafel met T-shirts en schijfjes en thuisgekomen zet de fan – natuurlijk! – English Tapas op. De verveling slaat niet toe, de verslavende werking van de muziek van Sleaford Mods gaat gewoon door.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *