Stipt om half tien stapt Sheila E het podium op van de Kornuitzaal in Victorie, Alkmaar en direct op dat moment heeft de percussionist/drumster/zangeres/ex van Prince de zaal in haar macht. De groove is niet verrassend (want loeistrak), de timbalessolo ook niet (want snel, hard en virtuoos), maar de keuze van het openingsnummer wel. Niet een nummer van Prince, maar een dampende versie van ‘Come Together’ van de Beatles. Dat na de timbalessolo overgaat in ‘All you need is love’, ook al van de Beatles.
Liefde is het thema vanavond. Later op de avond zal Sheila het publiek oproepen iemand in het publiek te ‘huggen’. “Not someone you already know“, zegt ze er nog bij. Wat nog geen sinecure is, de halve zaal blijkt elkaar te kennen. Het is een grote jarentachtigreünie in Victorie.
Het publiek komt om een feestje te vieren, dat is duidelijk. Op feestjes spelen vaak coverbandjes, dus komt Sheila E perfect weg met alle covers die ze deze avond te berde brengt. Funkadelic, Parliament, Marvin Gaye, Sly and the Family Stone, The Staple Singers, Jill Scott: ze komen allemaal langs. En natuurlijk James Brown. En, helemaal natuurlijk, Prince. Vooral die laatste is vanzelfsprekend hofleverancier van de band.
Dit concert ontaardt uiteindelijk in een ode aan de Purple One. Hit na hit knalt van het podium. En ‘Rockstar’, een nummer van Sheila E zelf, eindigt in de onmiskenbare gitaarsolo van Purple Rain.
Daarna dreigt het wel wat erg kitscherig te worden. Al bij het begin van ‘Rockstar’ krijgt Sheila een gitaar om de nek gehangen. Niet om op te spelen (hoewel ze tijdens het nummer wel de schijn lijkt te willen wekken een onhoorbare slagpartij te spelen) maar om na de beroemdste gitaarsolo van Prince van haar nek te halen. Ze laat de gitaar op haar hand balanceren terwijl ze amechtig naar het plafond van de Kornuitzaal wijst. Het zou een eerbetoon aan Prince kunnen zijn als het er niet zo Amerikaans (en dus metersdik) bovenop lag.
Die gitaarsolo wordt overigens wel bijzonder fraai gespeeld. Sheila E. laat zich omringen door een geweldige band en twee fantastische zangeressen. Diezelfde zangeressen nemen ook het gros van de zangpartijen voor hun rekening.
“In Europa”, zo vertelde Sheila E. enige tijd geleden in een interview, “wil het publiek niet alleen mijn oude hits horen.” Dat mag zo zijn, maar op het moment dat de band de eerste tonen van ‘The Bell of Saint Mark’ inzet vliegen de telefoontjes in de camerastand omhoog. Dit moment wil iedereen toch net iets liever vastleggen.
De stomende funktrein van Sheila E speelt uiteindelijk ruim vijfentwintig nummers: achttien covers, vijf oude Sheila E-hits en, verdomd, twee nummers uit 2017 … van Sheila E.
Na afloop geeft een jongere vrouw uiteindelijk de beste reden om naar dit concert te gaan. “Dichter bij Prince dan dit ga ik nooit komen”, zegt ze. Er zijn slechtere redenen denkbaar.
Beeld: Peter