Groningen maakte in januari dit jaar tijdens het festival Eurosonic voor het eerst kennis met de Britse jongehondenband Shame. Het optreden, met muzikale wortels in de punk en new wave van eind jaren zeventig, werd een hoogtepunt van het festival. Zanger Charlie Steen hing aan lichtbakken, goot bier over zich heen en zijn schreeuwzang maakte indruk. Kletterende drums, venijnige gitaarlijnen en bovenal prima nummers completeerden het zeer energieke optreden. Afgelopen zomer moest ook Lowlands eraan geloven en Shame was daar eveneens een hoogtepunt.
Hoewel het stel snotapen uit Londen nog geen officiële plaat uit heeft, is de roem de band vooruitgesneld door de beduchte reputatie op het podium. In een redelijk gevuld Vera maant de in een kek roodleren jasje gestoken zanger het publiek om vooral dichter bij het podium te komen. Zijn vierkoppige begeleidingsband is dan al begonnen met een luid, krachtig en energiek postpunknummer. Shame maakt muziek omdat het moet, zoveel is meteen al duidelijk. Zeker wanneer Steen even later tijdens nieuwe single ‘Concrete’ verwilderd het publiek in kijkt, terwijl hij staccato zijn maatschappelijke frustraties met rauwe stem van zich af schreeuwt.
Terwijl met name bassist Josh Finerty over het podium stuitert, verdwijnt Steen al gauw zonder jas en shirt het publiek in. Een optreden van Shame is het aanzien meer dan waard, maar ook muzikaal valt er veel te genieten. Het geluidsvolume staat dusdanig hard afgesteld, dat de vocalen tijdens de eerste nummers wat ondergesneeuwd raken in het gitaargeweld. Naarmate het zeer energieke optreden vordert, raken beide in evenwicht en vervolgens strooit de gitaristentandem Eddie Green en Sean Coyle-Smith met heldere gitaargolven die doen denken aan The Chameleons en The Fall. Drummer Charlie Forbes houdt met ferme klappen de boel bij elkaar.
Ondertussen klimt Steen tijdens het stuwende en melodieuze ‘Tasteless’ op een geluidsbox om vanaf hoogte zijn tekstuele gal richting publiek te spuwen, met als gevolg dat in datzelfde publiek een pit ontstaat. Het beste bewaart de band uiteraard voor het laatst met een zeer explosieve uitvoering van de weergaloze single ‘Gold Hole’, waarop het publiek vooraan het opnieuw op een springen zet. Na iets meer dan drie kwartier komt de muzikale sneltrein van het vijftal tot stilstand, maar dit is precies lang genoeg om de opwinding vast te houden.
Uiteraard is er geen toegift, want die zou slechts afbreuk aan het optreden doen. De band neemt je tijdens dit optreden mee terug naar de brutaliteit van de punk van de jaren zeventig, inclusief maatschappijkritische teksten. Echter zonder te veel van het chagrijn en het nihilisme van die tijd. Het maakt Shame tot een van de meest interessante livebands van dit moment.
Beeld: Bob de Vries