Zonder een plaat uit te hebben, maar wel met een aantal prima singles op zak maakte de Britse jongehondenband Shame vorig jaar met moderne postpunk danig indruk op Nederlandse festivals als Eurosonic en Lowlands. Tijdens Eurosonic hing zanger Charlie Steen aan lichtbakken, gooide bier over zich heen en hield met zijn schreeuwzang de aandacht op dwingende wijze vast. Kletterende drums, venijnige gitaarlijnen en bovenal prima nummers completeerden het prima optreden. Hoewel de verrassing er wel enigszins af was, deed Shame dit in het najaar van 2017 nog eens dunnetjes over met een prima optreden in Vera te Groningen. Hoe dank ook: ze hebben nu dan toch de beste nummers verzameld op een schroeiende debuutplaat: Songs of Praise.
De band probeert niet geforceerd het livegeluid op plaat over te brengen. Natuurlijk schreeuwt Steen op momenten de longen uit zijn lijf, maar een fraai opgebouwd, rustiger nummer als ‘Angie’ maakt minstens zoveel indruk als het hardere werk. Het melodieuze ‘One Rizla’, met fraai golvende gitaarlijnen in de lijn van The Chameleons, mag er eveneens zijn.
Van indutten is echter geen sprake, daar zorgt de combinatie van de met adrenalinezang doordrenkte maatschappijkritische teksten, hamerdrums en regelmatig gierende maar nooit uit de bocht vliegende gitaarlijnen wel voor. Het mooiste voorbeeld hiervan is ‘Friction’, waarin Steen bijna dromerig zingt, maar je daarna keihard tegen de muur smijt met kwaaiejongenszang.
En ja, toch is een livefavoriet ‘Gold Hole’ ook op Songs of Praise het hoogtepunt. Een log en onontkoombaar gitaargeluid vormt de opmaat voor onderhuidse coupletten die ontaarden in een even simpel als doeltreffend refrein met als gevolg energie en opwinding alom. In het nihilistische ‘Donk’ gaat Shame helemaal los en schurkt het vijftal nog het meest tegen punk aan. De roem van het podium is de band niet vooruitgesneld want ook op plaat weet Shame van begin tot eind te boeien. De brutaliteit van de zang neemt je mee naar de punk van de jaren zeventig, maar zonder te vervallen in het chagrijn van die tijd. Daarvoor zijn de bij momenten vindingrijke gitaarlijnen toch te beeldend. Shame maakt muziek omdat het moet, in tien zeer opwindende nummers.