Naast postpunk met gitaren wordt ook de elektronische tak van dit begin jaren tachtig opgang makende genre tegenwoordig weer regelmatig afgestoft. Met name uit Oost-Europa komen interessante minimalwavebands zoals Molchat Doma uit Belarus of Kurs Valut uit Oekraïne. Sextile komt uit Los Angeles, bestaat sinds 2015 en maakte op de eerste twee platen duistere wavepunk met zowel elektronica als gitaren. Op het dit jaar verschenen Push gloort er licht aan de horizon met een stuk meer lichtvoetige tonen in de lijn van The Prodigy en Underworld. Het is dan ook dansen geblazen in een aardig gevuld Vera.
Een drietal uit Amsterdam dat zich Housepainters [foto hierboven] noemt, krijgt het publiek al aardig in beweging met hun zelfverklaarde krautwave. Losjes gespeelde maar maatgevende drums, een stuwende en soms naar funk neigende bas, repetitieve jongen-en-meisjezang maar bovenal tussen jarennegentigtechno en electropop laverende toetstonen, geven het geluid van Housepainters iets origineels dat liefhebbers van bijvoorbeeld LCD Soundsystem kan aanspreken. Bij momenten klinkt het iets té losjes, maar wanneer de focus van alledrie de bandleden dezelfde richting opgaat, is Housepainters een zeer aangename verrassing. Veel optreden zal de band goed doen, en een uitgebrachte single bij een Zwitsers label brengt Housepainters makkelijker over de grens.
Vanaf de eerste beats maar vooral de energieke zang van de met een zonnebril getooide Brady Keehn, is duidelijk dat Sextile [overige foto’s] het publiek in beweging wil krijgen. Een hard maar zuiver afgesteld geluid verhoogt de euforische stemming op zowel podium als in de zaal. De nummers zijn onontkoombaar, zeker wanneer Sextile het stroperige geluid van avant-breakbeatfromatie Humanoid in herinnering roept. Keehn, maar vooral de eveneens dartel springende Melissa Scadutto schakelt regelmatig tussen gitaar, toetsen en uitbundige zang. Soms op het randje van effectbejag, maar de sympathieke interactie met het publiek vergoedt veel.
Natuurlijk is het materiaal van Push al eens eerder gedaan. Toch houden de venijnige melodielijnen van de synths iets onweerstaanbaars, waardoor dansen onvermijdelijk is. Wanneer Sextile in een zeldzaam moment gas terugneemt in het dromerige ‘Crash’, blijkt dat de formatie over prima songschrijverscapaciteiten beschikt. Waarna Sextile opnieuw verder gaat in een opwekkend maar vooral uptemponummer, waarmee het drietal de doomy sfeer van de eerste twee platen achter zich laat. Niet in de laatste plaats door lachebekje Melissa Scadutto. In ruim een uur neemt Sextile het enthousiast springende jonge deel van het publiek op de voorste rijen mee op een geraffineerd aangezette trip door ruim veertig jaar elektronische dansmuziek. Voorwaar geen geringe prestatie.
