“Een carrière? Een loopbaan? Muziek stelt me in staat om de huur te betalen. Ik heb vier of vijf jaar in bars en coffeeshops in mijn geboorteplaats Philadelphia gespeeld. Gewapend met een gitaar drie uur covers spelen is hard werken, maar vooral een manier om wat geld te verdienen. Op dit moment maak ik stappen. Deze trip naar Europa is een reuzensprong; ik treed op in voor mij nieuwe zalen. Het is lastig om te spreken van een carrière of een loopbaan. De curves zijn grillig en onvoorspelbaar. Ik zie het niet als werk, het is meer dan dat. Ik ben onderweg.”
Ron Gallo is al jaren op pad. Met drie of vier grepen op zijn gitaar speelde hij in zijn tienerjaren covers en verdiende hij zijn eerste geld. Hij was frontman in Toy Soldiers en debuteerde in 2014 onder eigen naam met de langspeler Ronny. Heavy Meta is zijn tweede soloschijf en bevat werk van bijna vier jaar geleden. In de middagzon aan het water achter Paradiso vertelt Ron Gallo zijn verhaal, een aantal uur voor zijn optreden op London Calling. Relativerend, vriendelijk, intelligent en rustig. Iedereen van het tweedaagse festival in Amsterdam komt een kijkje nemen aan het water, maar Gallo vertelt onverstoorbaar. Hij is relaxed en neemt de tijd.
Issues
“Mijn kijk op de wereld is veranderd. De songs voor Heavy Meta maakte ik drie jaar en langer geleden. Alle nummers voor de plaat waren klaar voor ik naar de studio ging. Het is zeker niet zo dat ik op het laatste moment of zelfs in de studio nog een nummer maakte. De onderwerpen van de nummers zijn frustraties van toen. Op dit moment zouden de nummers heel actueel kunnen zijn, maar ik denk niet meer in frustraties. Trump en alle problemen die op dit moment spelen, zijn voor mij geen onderwerpen voor nieuwe liedjes. Ik heb nu een positievere kijk op de wereld. Schreeuwen of liever zingen dat problemen worden veroorzaakt door machthebbers is geen issue meer. Ik ben iets ouder geworden, ontmoet mensen die op een betere manier met onvrede omgaan en schrijf andere, positievere teksten. Het is niet vervelend om de oudere nummers in de zalen te spelen. Bij het spelen op een podium is het publiek de belangrijkste factor. Als de bezoekers goed reageren, is het alsof we de nummers voor het eerst spelen.”
NOTHING
Op het hoesje van Heavy Meta staat bij elk nummer de naam Dylan Sevey. Achter zijn naam staat het woord NOTHING. Sevey is als drummer mee op tournee, maar was nog geen lid van de groep tijdens de opnames. Gallo zegt het leuk te vinden om dat bij elk nummer te vermelden. “Het is een doorlopende grap,” glimlacht Gallo, “het is humor die bij me past. Een grap die leuk blijft en steeds een extra laagje krijgt. Ik ben een groot liefhebber van slapstick. In goede humor zit net als in goede muziek een element van verbazing. Het is vreemd en grappig om bij elf nummers de naam Dylan Sevey te lezen. En elke keer te vermelden dat hij NOTHING speelde. Het derde lid van de groep is trouwens bassist Joe Bisirri. Joe was aanwezig in de studio en speelde mee, en wordt dus gewoon op de hoes van het album vermeld.”
79%
“Natuurlijk heb ik de afgelopen maanden, de afgelopen jaren zelfs, veel nieuwe nummers geschreven. Liedjes beginnen bij mij met een tekst. De woorden moeten op een bepaalde plaats staan en dat is niet per se de juiste plaats. Ze zijn er al wel. Er is dan al snel het begin van een melodie en dat pakketje neem ik mee naar de band. De riffs komen later. Het is niet zo dat ik een koffertje of een USB-stick met gitaarideeën heb. De invulling van de nummers gebeurt later. Het is voor mij logisch om eerst een geraamte te hebben en dan het nummer aan te kleden. Ik schrijf veel en gooi misschien wel 79% van alles wat ik schrijf weg.”
Michael Jackson
“Mijn eerste muzikale herinnering is Michael Jackson. Op jonge leeftijd hoorde ik hits van hem op de radio. ‘More Than a Feeling’ van Boston was een contante in mijn jeugd. Ik kreeg mijn eerste radio met pick-up van mijn ouders. Het eerste nummer dat ik hoorde via de radio was dat nummer van Boston. Jaren later ging ik met mijn vader naar de winkel om een stereoset te kopen. ‘More Than a Feeling’ was het eerste nummer toen ik de radio aanzette. Ik weet niet wat ik daarvan moet maken, maar het is typisch. Frank Sinatra is een naam die bij mijn ouders past. Tom Petty in de auto tijdens een ritje met mijn vader. Thuis werd er veel naar klassieke radio geluisterd: Top 40, classic rock, maar ook John Coltrane en Miles Davis. Er was geen platencollectie, maar wel muziek.”
Gimme Danger
“Toen ik een jaar of twaalf was, ontdekte ik Green Day. Drie akkoorden en ik kon een nummer spelen. In mijn puberjaren kwam ik in aanraking met de hogere punkmuziek, om het zo maar te noemen. The Ramones, The Stooges, de documentaire Gimme Danger van Jim Jarmusch is prachtig. Een favoriete band vastgelegd door mijn favoriete regisseur. In mijn puberjaren ging ik in New Jersey naar hardcorefeesten. Geen drank en geen drugs, alleen maar harde, strakke punkmuziek. Op school kreeg ik van een medeleerlinge een tape. Neutral Milk Hotel, Wilco en Belle and Sebastian. Er ging weer een andere wereld voor me open. Modest Mouse, dat was anders. Ik kocht nog weinig of geen muziek, maar ging wel dieper graven. Door te lezen over muzikanten stuitte ik op namen en vond ik delta blues en vroege rock-’n-roll.”
Covers in kelders
“Ik had baantjes in restaurants. Plotseling mocht ik optreden. En natuurlijk gebeurt dat niet zomaar. Ik had op een gegeven moment genoeg covers in de vingers om een paar uur te kunnen vullen. Ik speelde met een drummer. Een trommel en een gitaar zijn overal te plaatsen. We speelden letterlijk in elke zaal: op huisfeestjes en in universiteitskelders.”
Toy Soldiers
“Ik luister niet vaak terug. Een paar weken geleden vertelde de vriend van mijn moeder dat hij naar het album The Maybe Boys van Toy Soldiers had geluisterd. Hij begon over het afsluitende nummer ‘Tomorrow to Today’. Ik heb daarna zelf weer een keer naar de track geluisterd en tot mijn verbazing was ik prettig verrast. Ik vond het een behoorlijk goed nummer. Het was geluid uit een vorig leven en helemaal niet zo slecht.”
Moshpit?
“Het verschil tussen Amerika en Europa, voor zover ik het kan zien, is dat er hier meer diepte is. Het publiek in Europa is stil en geeft na afloop een reactie. Is hier een moshpit mogelijk? In Amerika is het publiek oppervlakkig en reageert het primair. Dus zijn er stagedivers en is er af en toe een moshpit. Zelf het initiatief nemen en regisseren? Ja, het is een idee.”
Ontmoetingen
“Doelen? Ik krijg af en toe berichten van mensen. Positieve boodschappen en dat raakt me. Als ik over tien jaar achter Paradiso zit en er komt iemand tegenover me zitten om wat vragen te stellen over mijn muziek, heb ik iets goed gedaan. Gewone vragen, ja, zoals: wat is de naam van de site? (Lachend) Inderdaad, Make A Fuzz! Ik heb geen grote idealen, man. Ik wil muziek blijven maken en de rekeningen kunnen betalen. Natuurlijk wil ik succesvol zijn, maar het succes komt na het schrijven van mooie nummers en aardige ontmoetingen.”
Beeld: Peter