De geluidstechnicus van Bitterzoet draait instrumentale jazz. Het geroezemoes houdt gelijke tred met een glijdende saxofoon. Ron Gallo stapt met zijn drie kompanen het podium op. Hij danst even mee op het laatste nummer van de technicus, zet de pet recht en opent met ‘Something Stupid’. Hij neemt de vocalen van Frank én Nancy Sinatra voor zijn rekening. Het is alsof Gallo vanaf het eerste moment alles op de hak wil nemen. Hij schuifelt wat over het podium, kreunt als zijn beroemde, lang geleden overleden landgenoot en sluit het nummer na iets minder dan drie minuten af, pakt zijn gitaar en zet ‘Always Elsewhere’, een nieuw nummer, in. Later dit jaar of mogelijk begin 2019 verschijnt een derde release van Gallo. Hij speelt door de set heen wat nieuwe liedjes.
Ron Gallo debuteert in 2017 met de langspeler Heavy Meta. De jonge Amerikaan maakt punkrock, componeert korte felle nummers die in het brein van de luisteraar worden gehamerd. ‘Young Lady, You’re Scaring Me’ en ‘Put the Kids to Bed’ zijn instant klassieke punkrockhitjes. Begin 2018 is er een tweede release, de ep Really Nice Guys. Acht nummers ditmaal, een klein half uur muziek met veel hitpotentie. Gallo leent net zo gemakkelijk bij Richard Hell and The Voidoids als de Engelse punk uit de vorige eeuw. Onder elk nummer staat wel een eigen handtekening. Gallo kopieert en jat, maar doet dat goed en met een fijn gevoel voor hitpotentie.
Bitterzoet is redelijk volgelopen. Het publiek heeft zin in een avondje punklol trappen. Gallo heeft drie muzikanten meegenomen. ‘Prison’ is het volgende nieuwe nummer. Het is intussen duidelijk dat het kwartet volledig schijt heeft aan precisie en foutloos musiceren. Muziek moet klinken en mag met veel fouten worden gemaakt. Als de attitude klopt, is elk liedje een anthem. En die houding is er op het podium van Bitterzoet. Er wordt geen tijd verspild met aankondigingen of anekdotes. Ron Gallo staat op de planken om te spelen!
‘Really Nice Guys’ is het enige nummer van de ep. Het is een pompende rocktrack waarbij de zaal in beweging komt. ‘Please Yourself’ is een volgend hitje van Heavy Meta. Joe Bisirri opent met een schurende bas en daarna is het iets meer dan drie minuten flink onrustig. Gallo en zijn band zijn op stoom!
Op de releases is vooral goed uitgevoerde punkrock te horen. Lol lijkt belangrijker dan boodschap. Op het podium vallen de mogelijkheden van een studio weg en klinkt de muziek net wat slordiger en gejaagder en vallen de fouten meer op. Het kwartet staat op de planken in Bitterzoet alsof het een repetitie is in het souterrain van de ouders van een van de bandleden. De rock is kelderdiep, klinkt charmant maar ook jeugdig, onaf en vol fouten.
Afsluiter ‘Young Lady, You’re Scaring Me’ wordt ingezet. Halverwege het nummer trekt Gallo een jong meisje het podium op en hangt haar zijn gitaar om. Het meisje is verbaasd, grijpt de hals van het instrument beet en krijgt een klaterend applaus. Gallo sleutelt aan de knoppen van zijn apparatuur, de bandleden houden het nummer op het juiste pad en het meisje kan naar hartenlust op de snaren slaan. Na het nummer krijgt ze loftuitingen van de vier muzikanten en wordt door Gallo keurig teruggezet in de zaal. “Thank you and good night” zijn daarna de eerste goed verstaanbare woorden die hij in de microfoon spuwt.
Ron Gallo is een muzikant die alleraardigste punkrock maakt. Mocht hij bij optredens zo slordig blijven als op de vrijdagavond in Bitterzoet, zal hij grotere podia niet halen. Voor de bezoekers die graag optredens zien in kleine zalen is dat goed nieuws. Gallo zal de schouders ophalen en in de studio knutselen aan nieuwe nummers. Met charmerende slordigheid zal hij die nieuwe liedjes later dit jaar of ergens in 2019 op een klein Hollands podium uitvoeren. Veel van de bezoekers van Bitterzoet zullen bij dat optreden aanwezig willen zijn.
Beeld: Peter