Het Australische Rolling Blackouts Coastal Fever bestaat sinds 2013 en heeft een tweetal lovend ontvangen ep’s op de opmerkelijke bandnaam staan: Talk Tight uit 2016 en The French Press van vorig jaar. Het jonge vijftal uit Melbourne gaat op beide platen op kiene wijze aan de haal met de twinkelende gitaarmuziekerfenis van landgenoten als The Go-Betweens, maar nog meer met die van Nieuw-Zeelandse bands van het legendarische label Flying Nun, zoals The Chills en The Bats. De jubbelstemming rond beide ep’s leverde de band een plekje op bij het grote label Sub Pop.
Het gaat derhalve crescendo met Rolling Blackouts Coastal Fever en ze staan dit jaar op Lowlands, maar vanavond is eerst Vera aan de beurt. Op 15 juni verschijnt het eerste volledige album, Hope Downs. Op het Groningse podium laat de band daar al een flink aantal nummers van horen, en de prachtig verweven gitaarsongs beloven veel goeds. De formatie neemt alvast een voorschot op grotere zalen en festivals met een harde geluidsafstelling, wat het songmateriaal een massieve meerwaarde geeft.
De geolied spelende bandleden stralen spelplezier uit, wisselen bijna achteloos tussen drie zangers en ook de samenzang is bij momenten fraai. Het is een lust voor het oog om metronoomdrummer Marcel Tussie aan het werk te zien. Samen met de vloeiend spelende bassist Joe Russo legt hij een prima basis voor de licht-zonnige nummers, die vaak net iets anders gespeeld worden dan op plaat. Zo krijgt het melodieuze ‘An Air Conditioned Man’ kletterende drumbreaks mee, wat de compositie nog onontkoombaarder maakt.
Het hechte samenspel tussen de drie gitaristen is mooi om te zien. Het is zelfs zo hecht dat de drie regelmatig synchroon meebewegen op de prachtig golvende gitaargeluiden, waar ze in sommige songs een zeer geslaagde wavetic aan toevoegen. Met als hoogtepunt het schitterend opgebouwde prijsnummer ‘The French Press’, dat door die wavegitaarlijnen nog spannender klinkt dan op de gelijknamige ep. Het simpele, zeer melodieuze, maar o zo inventieve gitaaroutro krijgt op die manier een onweerstaanbare zeggingskracht.
Ook venijnige solo’s en stevige rockaccenten schuwt de jonge band niet. Op die manier houdt Rolling Blackouts Coastal Fever de aandacht tijdens het uurtje hogeschoolgitaarpop zowel auditief als visueel met letterlijk speels gemak vast. De muzikale energie die het concert losmaakt doet je verlangen naar meer, veel meer dan dit ene uurtje. Vrijwel alle songs zijn van hoogstaand niveau en het is overduidelijk dat de muziek en de liveprestaties van de Australiërs een groter publiek gaan aanspreken.
Beeld: Mischa Veenema (huisfotograaf Vera)