Psychotic Lumberjacks maakt vlieguren op de Leeuwarder podia en de oplettenden hebben in de afgelopen maanden al een voorproefje kunnen krijgen van het eerste album Solipsism. Live wordt de enorme bak herrie aangevuld met een enthousiaste dosis energie en dat loont. Afgelopen januari nam het viertal, onder leiding van zanger-gitarist Emiel Brinkgreve, de winnende prijs van de 058 Music Battle in ontvangst en binnenkort zijn ze te zien in de halve finale van de Kleine Prijs van Friesland.
De sfeer van debuutalbum Solipsism wordt met opener ‘Feeling Good’ direct neergezet. De korte, instrumentale intro is duister, ondanks wat de titel wordt vermoeden. De zestien tracks die de plaat telt houden een zekere consistentie vast, maar het album is geen seconde saai te noemen. Psychotic Lumberjacks trekt alle registers open, waarbij de rillingen je over de rug lopen.
‘Fantasy Freak’ en ‘I Don’t Like Brussel Sprouts’ zijn bedolven onder creativiteit. De invloeden van De Staat zijn overduidelijk, maar ook de huiveringwekkende klasse van Nick Cave is aanwezig. De ontraditionele songstructuur, de dynamische producties en de verrassende elementen van de tracks, zoals de melodica in de laatste 15 seconden van ‘Dude, That’s Pretty Conformist’, weten te boeien. De progressieve garagerock van de vier mannen experimenteert constant met nieuwe genres en componenten. Wanneer toetsenist Melvin Bemelmans en drummer Chris Wassenaar halverwege ‘Heroin Heroine’ samenkomen, gaat het nummer vloeiend over in keiharde bluesrock. Het harde, doffe drumspel is een onbuigzame constante. ‘This Is a (Sad) Song’ opent met een poppy gitaarlijn en blijft gedurende de hele track bestendig. Dit maakt het een vrij basic song, maar zowel de productie als de stekelige hoeken die erin verwerkt zijn, zorgen voor een creatieve invulling.
De passie van Psychotic Lumberjacks voor de grimmige muziekscene wordt nog even extra opgevoerd in ‘Uncertainty Is My Shit’ en ‘Candyland’. The Residents on steroids, als het ware. Beide nummers komen rechtstreeks uit je grootste nachtmerrie, maar zijn te intrigerend om over te slaan. De circulerende melodieën werken bijna hypnotiserend en plaatsen het album op een geheel nieuw niveau. Met de dynamische wervelwind van emotie, waar ‘Der Tod und die Freiheit’ mee van start gaat, vloeit de plaat moeiteloos over in een harmonieus werk, wat bij ‘Dead Inside A.K.A Santa’s Life’ direct weer verdwijnt. Ook in deze track is iedere keer iets nieuws te herkennen, maar de postmoderne jukebox waar je halverwege de track mee verrast wordt, blijft ongetwijfeld het leukste.
De dissonantie waar Solipsism op loopt, maakt het album wat het is. Iedere track is stuk voor stuk eigenaardig en de instrumentale segmenten zijn zonder twijfel solide, maar naar het specifieke karakter van Psychotic Lumberjacks is het nog even zoeken. Het debuutalbum van de heren maakt in ieder geval de verwachting waar.