Protomartyr uit Detroit zoekt al vier platen lang de duistere rafelranden van de postpunk op, met grimmige en avontuurlijke nummers vol dreigende drums, gortdroog basspel en vindingrijke gitaarlijnen. Een hoofdrol is weggelegd voor de literaire teksten van Joe Casey, die gaan over existentiële onderwerpen als vergankelijkheid en de beperkingen van de menselijke geest. In Vera te Groningen zijn bands van dat pluimage altijd welkom.
Protomartyr groeide er de afgelopen jaren zelfs uit tot huisfavoriet en won in 2016 en 2017 de befaamde Verapoll voor beste concert. De band heeft het zelf ook naar de zin in Groningen en wilde op eigen verzoek in Vera spelen. Dus plakten ze nog een extra concert vast aan de tour, een dag na het optreden op festival Into the Great Wide Open op Vlieland.
Het enige nieuwe muzikale wapenfeit van de band in 2018 is de ep Consolation, die wisselend ontvangen is. Het publiek kan zich derhalve gaan opmaken voor een feest der herkenning. Protomartyr heeft echter nog nooit aan crowdpleasing gedaan. De band oogt vermoeid en de stem van Casey klinkt rasperig, wellicht door het vele optreden van de laatste tijd. Toch kiest de band in het begin van het optreden niet voor de makkelijkste weg met topzware nummers als ‘Want Remover’ en ‘Wheel of Fortune’.
Het geluid is daarbij wel hard maar niet echt giftig afgesteld en de gitaartonen van Greg Ahee klinken daardoor bij momenten schetsmatig. Tijdens het eerste hoogtepunt van het optreden, het intrigerende ‘The Chuckler’ valt alles wel op zijn plaats: beeldende gitaarlijnen, beladen zang en een zeer coherente ritmesectie. Casey trekt ondertussen maar weer eens een biertje open, krijgt ook wat meer praatjes tussen de nummers door en praat-zingt naarmate het optreden vordert met meer overgave.
Het geluidsvolume wordt stiekem nog wat omhooggedraaid, er komt meer ontspanning op het podium en de magie van de voorgaande optredens in Vera keert bij momenten terug. En hoewel Protomartyr met dit concert niet voor de derde keer achter elkaar (wat een unicum zou zijn) de Verapoll zal gaan winnen, pakt de band je toch nog een paar keer flink bij de strot. Met een fel en intens ‘Cowards Starve’ bijvoorbeeld, een meeslepend ‘Why Does it Shake?’, of de prachtige klaagzang van ‘Half Sister’. Tijdens de drie nummers van de twee toegiften wisselen melancholie en grimmigheid stuivertje en toont Protomartyr zijn arsenaal aan muzikale klasse. Een fraai einde van een muzikale langeafstandsrace op een maandagavond.
Beeld: Peer (huisfotograaf Vera)