Viet Cong, Preoccupations, New Material, Arrangements en Ill at Ease. De titels van de langspeelplaten van de band Preoccupations lijken snel gevonden en zijn niet echt origineel. De Canadese postpunkgroep is al dertien jaren bezig en lijkt zichzelf vooral te herhalen. Ook met het recente Ill at Ease, het vijfde album, worden er geen nieuwe paden betreden. De muziek is duister, angsten liggen aan de oppervlakte, teksten zijn moeilijk volgbaar en na een indrukwekkend intro volgen er veelal eerder gehoorde fragmenten.
ebby [foto hieronder] is de naam waaronder Doortje Hiddema muziek maakt. Het album abcde is net uitgekomen. Hiddema schakelt per optreden musici in. In de Tolhuistuin begeleidt Michiel Klein de nieuwe liedjes van ebby. Hiddema schrijft eenvoudige songs; soms is er wat experiment, maar de muziek klinkt vooral innemend en sympathiek. Na iets minder dan een half uur stapt het duo van het podium en nodigt het publiek uit bij de tafel met merchandise waar de cassette abcde ligt.
De vier leden van Preoccupations [openingsfoto en foto hieronder] komen met hun instrumenten naar het podium. De groep doet zelf het geluid. Zonder een woord te wisselen wordt het podium opgetuigd. De setlist van Bowery Ballroom in New York van 27 juni wordt bij bassist en zanger Matt Flegel gelegd. Op die lijst prijken vijf van de acht songs van het album Ill at Ease (2025).
Preoccupations grijpt echter net zo gemakkelijk terug naar Viet Cong uit 2015 en opent met een nummer van dat album. Het is op zijn minst opvallend dat een groep recent nieuw materiaal heeft uitgebracht en voor de opening van een concert teruggrijpt naar vintage materiaal. Misschien is het om het publiek te behagen, maar dat lukt in de Tolhuistuin maar matig. Er wordt meegeknikt op ‘Unconsious Melody’, maar het enthousiasme spat er niet vanaf.
De muziek van Preoccupations is zwaar, niet overdreven hard en af en toe recht voor zijn raap. Er klinkt in bijna alle gevallen een origineel intro en daarna drie of vier minuten postpunk. Die minuten zijn in veel van de composities inwisselbaar. De ritmesectie van Flegel en drummer Mike Wallace bepaalt het tempo, maar ze hebben nauwelijks contact. De gitaristen Scott Munro en Daniel Christiansen staan aan de zijkanten van het podium en hebben ook wat toetsen bij de hand. Ze liften het geluid van de groep omhoog. Ook dat gebeurt in bijna alle liedjes op dezelfde manier. Het zijn flarden en het is slechts af en toe vernieuwend.
Preoccupations heeft nauwelijks contact met het publiek. Na zes songs bedankt Flegel de bezoekers. “Thank you all for coming on a rainy Sunday night.” Na elke song neemt Flegel een fikse slok uit een bidon en een teug uit een halve liter Heineken. Het is gek dat juist dát opvalt bij een groep als Preoccupations. Het geluid van de groep is intens maar een te verwaarlozen detail valt het meeste op.
Na afsluiter ‘Bunker Buster’, ook afkomstig van Viet Cong, is het applaus bijna aarzelend. Na dertig seconden gaat de muziek in de Tolhuistuin aan en mag het publiek langs de tafel met merchandise naar buiten. Het zou terecht zijn de cassette abcde aan te schaffen.
