Bijna twee jaar na de oorspronkelijk geplande datum komen de Pixies alsnog optreden in De Melkweg. Een prettige, verwachtingsvolle spanning gaat door het grotendeels veertigpluspubliek, voor de eerste van twee concerten die de invloedrijke indierockband in een bomvolle zaal geeft. En hoewel de muzikale hoogtijdagen van de Pixies alweer meer dan dertig jaar achter ons liggen, blijft het uniek dat het viertal in een kleine zaal speelt. Frontman Black Francis wil dit vaker, maar om financiële redenen kan het maar af en toe.
Niet dat hij het geven van optredens nou zo gemist heeft, want tijdens de afgelopen twee coronajaren ervoer hij de gedwongen rust in zijn huis in Massachusetts als een openbaring. Waarin hij niet veel meer deed dan op zijn kinderen en kippen passen. Van nummers schrijven kwam ook niet veel, totdat hij een maand voor de deadline ruim veertig songs bij elkaar pende in zijn mancave . Het leidde tot het nieuwe album Doggerel, dat eind september verschijnt. Het is de vierde plaat die verschijnt sinds de formatie in 2004 weer bij elkaar kwam. En ofschoon Beneath the Eyrie uit 2019 zeker niet slecht is, halen de platen van Pixies 2.0 uiteraard niet het hoogstaande niveau van het vroegere werk.
Dat blijkt wanneer het kwartet een viertal recente nummers achter elkaar speelt. Het gevolg is dat het optreden na een veelbelovend kwartier – waarin een vurig ‘Planet of Sound’ een heuse veertigplusmoshpit aanzwengelt – behoorlijk inkakt. Het publiek, dat in de jaren negentig jong was en wat wilde, komt niet voor rocksongs in midtempo maar voor oude krakers als ‘Gouge Away’, ‘Isla de Encanta’, ‘Tame’, ‘Gigantic’, of ‘Vamos’. Die laatste inclusief absurde act met brommende gitaarstekker van de zowel relaxed als geconcentreerd spelende gitarist Joey Santiago. Ze worden allemaal gloedvol gespeeld en veroorzaken een euforische stemming vooraan in de tropisch warme zaal.
Black Francis blijft er als altijd stoïcijns onder en zegt geen woord tussen de songs door. Dat liet hij liever aan babbelkous Kim Deal over, maar die heeft de Pixies alweer bijna tien jaar geleden verlaten. Een hoogtepunt dat vrijwel ongemerkt voorbij lijkt te kabbelen, is het prachtig dromerig gespeelde ‘Ana’, van Pixies’ ultieme zomeralbum Bossanova uit 1990. Passend bij de tropische hitte binnen en buiten, hadden ze best wat meer van deze plaat mogen spelen dan de instrumentale concertopener ‘Cecilia Ann’, het fijne adrenaline-schreeuwshot ‘Rock Music’ en een teleurstellend slap en langzaam gebracht ‘Velouria’. Dat lagere tempo dan op plaat geldt overigens voor wel meer songs. Zo klinken de Pixies in 2022, en we moeten het ermee doen. Uiteindelijk komt alles, na ruim dertig songs en bijna twee uur, samen met community singing in klassieker ‘Where Is My Mind?’. En De Heer zag dat het goed was.
