Al vroeg in de ochtend hebben de eerste fans zich voor de ingang van AFAS Live verzameld. Vooral jeugdige mensen die fan én woke zijn, en dit ook graag uiten. Ze dragen kleding, kapsels en make-up die haar, hem én hen goed staan. Naast de regenboogvlaggetjes hebben ze in hun hippe totebags ‘bagage’ als emoties, issues en trauma’s meegebracht, wetende dat deze veilig zijn bij hun mede-fans en in de handen van de heldin van de sadgirlmuziek: Phoebe Bridgers.
In de verre minderheid – maar ze zijn er – de iets oudere bezoekers, die óf hun kroost komen begeleiden of Phoebe Bridgers al bewonderen sinds haar solodebuutalbum Stranger in the Alps (2017) en haar zagen optreden tijdens haar tour in 2018 op kleine intieme podia als Bitterzoet en Merleyn.
Sindsdien heeft Phoebe Bridgers heel wat teweeggebracht. In 2020 bracht ze haar tweede album Punisher uit, zette ze een eigen label op: Saddest Factory Records (met bands als Sloppy Jane, Muna en Claud) en sinds begin 2022 host ze haar eigen radioshow: Saddest Factory Radio.
Eenmaal binnen neemt de opwinding, ondanks het koele AFAS Live, per minuut toe en wordt er hartstochtelijk gegild bij elke beweging door wie dan ook op het podium. Een voorprogramma als ‘opwarmer’ is dan ook goedbeschouwd niet nodig. Toch staan de muzikanten van Sloppy Jane [foto hierboven] al even op het podium te drentelen als – tot grote hilariteit – de ex-bassist van de band, Phoebe Bridgers zelf, het voorprogramma aankondigt.
Aan frontvrouw Haley Dahl de uitdaging de aandacht van Bridgers naar Sloppy Jane te verleggen. Dat blijkt geen enkel probleem voor deze excentrieke dame die haar avant-garderockband dirigeert met theatrale en grootse bewegingen. Niet zuinig zingt, schreeuwt, stript, speelt, danst, ligt en kruipt ze over het podium.
Na even op adem gekomen te zijn van dit spektakel klinkt dan eindelijk ‘Down with the sickness’ uit de speakers. De fans glimlachen om deze inside joke, want bij elk concert komt Phoebe Bridgers bij deze muziek van Disturbed op. Het publiek is klaar voor een intiem gesprek, een onderonsje, met hun állerbeste vriendin die er altijd voor hen is, door dezelfde emoties gaat en woorden geeft aan wat zij voelen.
Fans kunnen zich herkennen in de issues, emoties en geestestoestand van Phoebe Bridgers, waarover zij openhartig spreekt en die zij in haar songs bezingt. Ze durft zich kwetsbaar op te stellen, zonder krokodillentranen, maar juist met humor, woordspelingen en prachtige literaire metaforen voor heftige trauma’s.
Zoals:
• In ‘Motion Sickness’ komt het emotionele misbruik door Ryan Adams naar voren.
• Haar dromen over zomaar zonder gitaarsnaren op het podium te staan verwoordt ze in ‘Garden Song’.
• Met Japanse klanken bezingt ze in ‘Kyoto’ haar slechte relatie met haar vader.
• In ‘Funeral’ – hoe kan het ook anders – is het thema de dood.
• Een nummer over het verbreken van haar relatie met drummer Marshall Vore mag niet ontbreken: ‘ICU’.
• De liefde wordt bezongen in ‘Sidelines’.
• En op verzoek van het publiek komt als toegift ‘Me & My Dog’ over het willen ontsnappen aan haar paniekaanvallen en het verlangen om bij haar overleden hond te zijn.
Haaks op de heftigheid van de inhoud worden de nummers engelachtig gezongen. Als zachte handen die de tere ziel willen beschermen en als het wegkussen van tranen. Muzikaal wordt er ijzersterk gespeeld door haarzelf en haar achtkoppige band met een glansrol voor de trompettist, die de melancholie in de nummers extra aanzet. De Nederlandse tourmanager, Jeroen Vrijhoef, door haar liefkozend ‘our tourdaddy‘ genoemd, zingt de tweede stem in ‘DVD Menu’.
Rustig, vrolijk en met kwinkslagen, ook tussen de nummers door, komen de verschillende thema’s aan bod. Vandaag maakt ze ook een krachtig statement over abortus, een recht dat recent ontnomen werd door het hooggerechtshof in Amerika, en vertelt ze nuchter over de abortus die zij vorig jaar onderging. Bevreemdend is het luidkeelse gejuich dat hierop volgt.
Even later roept ze kalm de hulp in van de beveiliging als ze iemand in het publiek spot die onderuitgaat. Legt het concert even stil en weet de draad moeiteloos weer voor iedereen op te pakken door het nummer ‘Graceland Too’ in te luiden en dit op te dragen aan alle gays in de zaal.
Het hoogtepunt van het concert komt wanneer Bridgers ‘I Know the End’ uitvoert samen met bandleden van Sloppy Jane. Het nummer begint ingetogen en mondt uit in een spetterende explosie. Een muzikale vertaling van metal, geïnspireerd op haar overtuiging dat dystopie onontkoombaar is, eindigt in een onheilspellend geschreeuw én, voor de eerste keer, in een kleine crowdsurf van Phoebe Bridgers.
Het rolmodel wordt letter en figuurlijk op gretige handen gedragen.
Beeld: Jan Rijk