Er verschijnt een grote glimlach op het gezicht van Yorick van Norden. Afsluiter ‘California Girls’ is ingezet en er lijkt een last van zijn schouders te vallen. Ga er ook maar aanstaan, Pet Sounds, het legendarische album van The Beach Boys, live integraal uitvoeren. Want dat is wat vanavond op het programma staat in de prachtige Grote Zaal van het Koninklijk Concertgebouw in Amsterdam. Die is bijna uitverkocht en is gevuld met veel grijze koppies, al zijn er ook wel wat jongeren en zelfs wat kinderen.
’In My Room’, a capella uitgevoerd met de dirigerende hand van van Norden, opent de avond. Een van de eerste nummers die Brian Wilson schreef over zijn slaapkamer, die voor hem als kind als een veilig koninkrijk voelde. Presentator Leo Blokhuis vertelt erover in zijn introductie van de avond. Een avond als eerbetoon aan The Beach Boys en in het bijzonder aan Brian Wilson, het muzikale genie van de band uit Californië. Gebracht door gelegenheidsformatie Strange Brew XL bestaande uit: Van Norden, Blokhuis, Anne Soldaat, Jeroen Kleijn , P.J.M. Bond en Reyer Zwart, met een keur aan gasten. Voor de pauze een fijne twanggitaar van Soldaat in ‘Please Let Me Wonder’ en nog een verhaal van Blokhuis over de paniekaanval van Wilson in een vliegtuig, waarna deze niet meer op tournee ging. Informatief, maar het haalt ook het tempo uit de show, die juist lekker op dreef was. Bond, een geweldige zanger en toetsenist, zingt ‘Sail On, Sailor’, waarbij je je heerlijk voelt deinen op de golven van de zee.
In de pauze stemt Soldaat nog geconcentreerd zijn gitaren terwijl het publiek gezellig keuvelt onder het genot van een drankje in de foyer. Maar dan is het toch echt tijd voor Pet Sounds, dat zonder onderbrekingen wordt uitgevoerd. Een superenthousiaste Roel van Velzen trapt af met een swingend ‘Wouldn’t It Be Nice’. En de strijkers bij het door Judy Blank gezongen ‘Don’t Talk (Put Your Head on My Shoulder)’ klinken wonderschoon. ‘Sloop John B.’ zingt Soldaat vanuit zijn tenen, helaas klinkt het wat moeizaam en onsamenhangend. Voor ‘I Just Wasn’t Made For These Times’ waarbij Bond weer de lead zingt, spelen Van Norden en Swart allebei bas. Net als in de studio waar Wilson met heel veel sessiemuzikanten van de zogenoemde The Wrecking Crew de opnames deed die later werden ingezongen door de bandleden. En bij het nummer is ook voor het eerst de theremin te horen. Dat wonderlijke instrument waarbij de hand van de speler naast het apparaat beweegt en dit zo aanstuurt. Een van de eerste elektronische instrumenten en toch al bijna honderd jaar oud. Net als op het album is als afsluiter de wegrijdende trein en hondengeblaf te horen.
En dan is het tijd voor de toegiften met natuurlijk ‘Good Vibrations’, een ware symfonie, en ‘Surfin’ U.S.A.’, waarbij iedereen danst. Zo komt een einde aan een fijne muziekavond met hemelse harmonieën en vooral heel veel spelplezier.
Foto © Ans van Heck Photography, link naar een grote versie van de openingsfoto.