Het Leidse festival Peel Slowly And See heeft zich in tien jaar ontwikkeld tot een evenement waar de voorhoede van de underground uit pop, jazz en elektronische muziek voor het voetlicht treedt. Dit jaar kent het tweedaagse festival op de zaterdag misschien wel de sterkste en muzikaal meest interessante line-up ooit. Make A Fuzz was erbij.
Door André Rozendaal en Karin Eggink (tekst en foto’s), Judith Zandwijk en Jan Rijk (foto’s)
Aardig wat mensen hebben zich verzameld in de grote zaal van Gebr. de Nobel, waar Pip Blom [bovenste twee foto’s, JZ, JR] het festival vanavond opent. Het is naar eigen zeggen de tweede keer dat de Amsterdamse band in Leiden optreedt. Ze gaan voortvarend van start met ‘Tinfoil’, gekenmerkt door een muur van gitaargeluid. Daarna gaat het verder met de strak gespeelde en zeer energieke set. Pip Blom zelf staat als frontvrouw een beetje aan de zijkant, op de hoek van het podium. Dit symboliseert mooi hoe de band Pip Blom één gezamenlijk geheel is waarin iedereen er voor gaat. Die energie werkt goed in puntige, aanstekelijke nummers als ‘Ruby’, maar vooral ook de tragere, lang uitgesponnen nummers maken indruk. Een goede, stevige opening van het festival. (KE)
Poil Ueda [foto hierboven, AR] heeft een trommel van het drumstel en daarnaast het keyboard onconventioneel hoog en schuin opgesteld op het podium. Het gezelschap maakt dan ook onconventionele muziek, met als blikvanger de Japanse Junko Ueda, die zingt en tevens de traditionele luit (satsuma-biwa) uit haar vaderland bespeelt. Ze wordt bijgestaan door de Franse experimentele band Poil, die als handelsmerk het slechten van grenzen van de rockmuziek heeft. Rock en traditionele klanken komen in een goedgevulde kleine zaal van popcentrum Gebr. de Nobel op vernuftige wijze samen. Ueda zingt bij momenten met diepe, boeddhistische keelvocalen teksten uit een Japans oorlogsverhaal afkomstig uit de twaalfde eeuw. Tegendraadse ritmes, omgekeerde jazzakkoorden, een drummer die op virtuoze wijze dwars tegen de draad in speelt gelijk Lightning Bolt: het kan allemaal tijdens drie kwartier muzikale barricades omverwerpen. Hoewel elk bandlid zijn gram haalt, verdient toetsenman Antoine Arnera een eervolle vermelding. Hij is met spannende maar tevens serene tonen de smeerolie van het indrukwekkende optreden van Poil Ueda. (AR)
Bij het optreden van Dorpsstraat 3 [foto hierboven, KE] in Scheltema wordt de toon meteen gezet met teksten als “Het einde is nabij”. En dat terwijl de band net begint. Tekstueel is het wellicht geen vrolijke boel bij het viertal, maar muzikaal gezien is het met het samenspel van synths, diepe bassen en drumcomputer, monotoon gebrachte Nederlandstalige vocalen en oosterse melodieën wel degelijk een aanstekelijk geheel. De heupjes van het publiek beginnen dan ook al snel te wiegen en komen naarmate de set vordert steeds meer los. Het is juist die combinatie tussen de duistere teksten en de dreigende, bezwerende en toch dansbare klanken die Dorpsstraat 3 zo onweerstaanbaar maakt. De bandleden maken niet heel veel contact met het publiek, al vraagt de zanger het wel wat dichterbij te komen voor de laatste paar nummers, maar ze hebben wel een open uitstraling en brengen de muziek vol overgave. Slotnummer is de ZZ en de Maskers cover ‘Dracula’, en heeft hitpotentie. Het is al met al een zeer puik optreden waarbij iedereen opgaat in de muziek en zich vermaakt. (KE)
De fraaie, psychedelische lichtprojecties van beeldend kunstenaar Marco Broeders alias co2ro_ in de theaterzaal van evenementenlocatie Scheltema doen denken aan die van The Velvet Underground in hun begindagen. Het past uitstekend om in nog hogere sferen te raken bij de instrumentale jazzpop van SMANDEM. [foto hierboven, AR], een viertal jonge muzikanten dat elkaar op het Amsterdamse conservatorium leerde kennen. Net als bij veel andere bands op dit festival gaat het bij SMANDEM. ook om het slechten van muzikale barrières. En ook hen lukt dat uitstekend, wanneer ze soepel laveren tussen de jazz van Herbie Hancock en de chillhouse van Sven van Hees. Met name de beeldende, maar bovenal zalvend klinkende keyboardklanken van David Nino van der Grinten geven je het juiste zetje om fijn weg te zweven. Tezamen met de relaxte bastonen van Aäron Bouwman en de treffende gitaarlijnen van Rafael Devante Sina zorgt het voor een opwindend en muzikaal interessant optreden. (AR)
In hun inmiddels drie decennia omvattende muzikale langeafstandsrace zijn de Duitse indietronicatovenaars van The Notwist [foto hierboven, JR] altijd hun eigen gang blijven gaan. Dat blijkt ook vanavond weer, want het zevenkoppige gezelschap maakt zich er in vijf kwartier niet vanaf met een voorspelbare festivalset. Voor zover je daarvan kunt spreken natuurlijk bij de complexe muziek van de band. Het is de mellow kant van het indrukwekkende oeuvre van The Notwist dat de hoofdmoot vormt van het daardoor wat langzaam op gang komende optreden. Het fragmentarische karakter van die meer rustige kant van The Notwist stapelt zich hierdoor wel vindingrijk op. Zo wentelt het zich op die manier vernuftig in het onderbewuste, zoals in een extra onderhuids gebracht ‘Into The Ice Age’. Ook het heel mooi opgebouwde en kwetsbaar gezongen ‘Into Another Tune’ is hiervan een sprekend voorbeeld. The Notwist vult de rol van hoofdact op de kenmerkend eigenzinnige, voortreffelijke manier in. (AR)
De Bethlehemkerk oogt van binnen wat minder sfeervol dan de naam doet vermoeden, maar het is alsnog een bijzondere, intieme locatie op het festival. En zeer geschikt voor de Vlaamse groep Luster [foto hierboven, JR]. Dit zestal brengt langzame, mysterieuze folk begeleid door dwarsfluit, drums, gitaar, harmonium, toetsen en cello. De veelal Franstalige en soms Engelstalige samenzang klinkt engelachtig. En, mede door de bescheiden en soms charmant-onhandige uitstraling van de bandleden, heeft het geheel een breekbare sfeer. Het doet de band echter tekort om de muziek puur als dromerige folk te omschrijven. Wat het bijzonder maakt zijn de repetitieve elementen; in de teksten, maar vooral in de begeleiding van lange, lage tonen op cello, harmonium en gitaar. Wanneer dit drone-achtige aspect de boventoon voert is het echt interessant. Heel spannend wordt het ook weer niet, tot aan het laatste nummer ‘Are You Going to Leave Me?’. Hier wordt een extra gitaar gebruikt, waardoor de stijl een beetje richting shoegaze gaat. Luster is een bijzondere groep die aan traditionele muziek een heel eigen stijl weet te geven. (KE)
De kleine zaal van Gebr. de Nobel is helemaal gevuld voor de Groningse band Geo [foto hierboven, JZ]. Hun muziek is als postpunk te omschrijven, maar dan wel met een eigenzinnige draai eraan. De basis van drum- en baspartijen is strak en ritmisch, met daaroverheen de afgemeten praatzang van zanger-gitarist Jorne Visser. Maar er gebeurt meer. De strakke lijnen worden regelmatig onderbroken door vreemde gitaarriffs, experimentele ritmes en koebelgeluiden op de drumcomputer. En waar de gitarist stokstijf stilstaat met een lege blik op oneindig, heeft Visser dan weer een norse uitstraling, om dan weer met zijn ogen te rollen, kreten te slaken, en maffe, slungelige dansjes te doen. Het is een heerlijk aanstekelijke combinatie en in het publiek worden dan ook woeste dansbewegingen gemaakt. Dit optreden is een energiek feest. (KE)
In de Theaterzaal van Scheltema speelt de flauwe studentenleutband Kinderen Tegen Kinderen rockcovers van nummers van Kinderen Voor Kinderen. Het contrast met de confronterende nowave van het Poolse duo SIKSA [foto hierboven, JZ], dat in het aanpalende Scheltema Expo speelt, kan bijna niet groter zijn. Het is wel illustratief voor het eigenzinnige karakter van het festival. Voordat het verpletterende optreden begint, wordt via een bandje uitgelegd dat de prachtig theatraal gebarende zangeres Alex Freixeit tijdens het optreden verandert in een duivelin, met alle gevolgen van dien. Zo dreint ze door het publiek en staat ze op tafels, stoelen, banken en wordt ze letterlijk op handen gedragen. Ondertussen draagt ze afwisselend rappend, als operazangeres of als punkdichteres in een razend tempo haar feministische teksten in het Pools voor. Bassist Buri speelt drie kwartier lang en zonder pauze doordreinende basdrones. SIKSA is net als tijdens Eurosonic een hoogtepunt van het festival en laat het publiek in verbijstering achter. (AR)
Na twaalven mag het Amsterdamse Nusantara Beat [foto hierboven, AR] het festival gaan afsluiten. De leden van het zeskoppige gezelschap hebben als gemene deler dat ze zich verbonden voelen met hun Indonesische roots en cultuur. Hoewel ze nog geen plaat uit hebben en slechts een filmpje van twee minuten muziek op Youtube te vinden is, speelde Nusantara Beat al op gerenommeerde festivals als Noorderslag. En vanavond blijkt waarom. Hoewel de nuance bij momenten verloren gaat in het wrakkig afgestelde geluid, legt de band een onweerstaanbare groove neer. Een groove die ze putten uit de traditionele Indonesische psychedelische folk en rock uit de jaren (zestig en) zeventig. De charismatische maar tevens ontwapenende zangeres Megan de Klerk staat geen moment stil, net als het enthousiast bewegende publiek. Daarnaast stelen de twee gitaristen met fraaie surfgeluiden en prachtsolo’s regelmatig de show. Percussie en soms tegen kitsch aanschurkende keyboardgeluiden maken het dansfeest compleet. Met als hoogtepunt het nummer ‘Bandung’, dat niet meer uit je hoofd te krijgen is. Het publiek schreeuwt om een toegift, maar dat zit er helaas niet in. Altin Gün doet het al met Turkse muziek, Nusantara Beat met Indonesische; wanneer volgen Nederlandse bands die vergeten Surinaamse of Antilliaanse muziek door de retrofuturistische mangel gaan halen? (AR)
Bands die in hokjes denken moest je op deze zeer geslaagde editie van Peel Slowly And See met een vergrootglas zoeken, en dat maakt het festival van begin tot eind muzikaal zeer interessant. Er is plek voor een feestband, maar ook voor Japanse keelzang en veel wat tussen deze twee uitersten in zit. Het festival heeft een formule waar de nieuwsgierige muziekliefhebber uitstekend terechtkan: kleinschaligheid, locaties die op een steenworp afstand van elkaar liggen maar bovenal een eigenzinnige programmering.