Het heeft even geduurd voor er weer nieuw solomateriaal verscheen van Jelle Paulusma. De voormalig frontman van Daryll Ann had het te druk met Her Majesty, de Crosby, Stills, Nash & Young-tributeband waar hij deel van uitmaakt. Na vijf jaar is er dan nu het nieuwe album Somehow Anyhow, en een voorjaarstour langs de Nederlandse podia. Vanavond is het Paard in Den Haag aan de beurt.
Seewolf
Vlak voor het voorprogramma begint staan er een stuk of tien mensen in de zaal. Het publiek dat aanwezig is, geeft de vier mannen van Seewolf wel zijn volledige aandacht. De band uit Friesland brengt zijn pyschedelische indierock met toewijding en muzikaliteit. De sound is degelijk, maar lekker vol, en zanger Dolf Kuiken heeft een mooie, donkere stem.
Paulusma
Dan is het tijd voor Jelle Paulusma en zijn band. De zaal is inmiddels ruim voor de helft gevuld. Volgens Paulusma zelf waren er de vorige keer dat hij in het Paard optrad vijf mensen, dus er is vooruitgang. De set begint met ‘I See You Through’ (tevens openingsnummer van de nieuwe plaat), een mooi liefdesliedje dat met veel warmte wordt gezongen. Paulusma’s stem klinkt gelijk vertrouwd. Daarna volgt het meer uptempo ‘Crying Shame’ en kan er voorzichtig bewogen worden op de muziek. Het is een aanstekelijk nummer met stevig rockende intermezzo’s.
Zo varieert de set steeds tussen warme, melancholische nummers en meer luchtige, uitbundige indiepop/-rock met sixtiesinvloeden. Muziek voor op een herfstige dag bij de kachel, zoals ‘Winterlong’ en ‘Stories of Love’, maar ook voor tijdens een zomerse autorit, zoals ‘Back of Your Car’ en ‘Summer Has Gone’. Ook het relaxte ‘No Harm Done’ (over Amy Winehouse) is een uitschieter.
Deze afwisseling maakt het tot een onderhoudend optreden. De nadruk ligt op zang en gitaar, maar er zijn prettige, subtiele aanvullingen in de vorm van het orgeltje van Elmar Klijn en de achtergrondzang van Coen Paulusma en bassist Jan Teertstra. Verder is er genoeg ruimte voor de band (die verder bestaat uit gitarist Theo Sieben en drummer Rob Klerkx) om los te gaan op de instrumenten. Dat is zeker het geval in ‘Phones’, dat uitmondt in een langgerekt, woest, psychedelisch en licht experimenteel outro.
Er wordt dus serieus gemusiceerd, maar Paulusma neemt ook ruim de tijd voor praatjes tegen het publiek. Met persoonlijke anekdotes rondom de nummers schept hij een intieme sfeer. Zo vertelt hij dat hij ‘Borrowed Time’ schreef naar aanleiding van een bizarre zelfmoord in zijn portiek. Ook geeft hij blijk van politiek engagement door ‘Singer Without Song’ op te dragen aan politici die een hoop schreeuwen maar niets te melden hebben.
Het laatste nummer is toepasselijk ‘Say Goodbye’. Daarna keert de band nog terug voor een toegift die eindigt met Daryll Ann-nummer ‘A Piece of Work (I’m Trying Her)’; zeker leuk om weer eens te horen. Het publiek kan gevoed door een flinke dosis muzikaliteit en warmte naar huis terugkeren.