Om 19.30 uur staan er dertig bezoekers in de grote zaal van Paradiso. Op de balkons zijn de vrije stoelen niet te tellen. Het is nauwelijks voorstelbaar dat over iets meer dan zestig minuten de zaal zal kolken bij Parquet Courts. Precies op tijd stappen de drie muzikanten van Big Joanie vanachter de gordijnen.
Frontvrouw Steph Phillips begint een verhaal over de afgelopen uren. Autopech in Londen, een reis vol stress en “we’re glad to be here”. Big Joanie opent met ‘Token’. De drie vrouwen uit Londen hebben nog nauwelijks een reputatie in Nederland. En dat verandert tijdens het openingsnummer! In het daaropvolgende halfuur loopt de zaal min of meer vol, worden discussies bij de bar gestopt, bestelt men fluisterend biertjes en komen bezoekers naar voren. Big Joanie zet ‘Dream No. 9’ in.
Het trio opereert vanuit Londen. Er is een cassette met de ep Sistah Punk en later dit jaar volgt er mogelijk een debuutalbum. Phillips, bassiste Estella Adeyeri en drumster Chardine Taylor-Stone maken muziek die past in de traditie van Throwing Muses en Pixies. Uptempo punkrock, hier en daar een tempowisseling, en de gepijnigde schreeuw van Black Francis ontbreekt – gelukkig.
Na iets minder dan dertig minuten staat de grote zaal vol en glunderen drie prachtige vrouwelijke muzikanten op het podium. Big Joanie verovert Paradiso en later dit jaar of ergens in 2019 mag de groep terugkomen voor meer optredens.
Parquet Courts is een viertal Amerikanen uit New York. Debuut American Specialties verschijnt in 2011. Vijf albums later is er Wide Awake!
Opener ‘Total Football’ is een strak punkrocknummer. ‘Violence’ volgt zonder noemenswaardige pauze. Alsof Parquet Courts haast heeft! Bij ‘Almost Had to Start a Fight / In and Out of Patience’ is er de moshpit. De meute in het centrum van de zaal beukt dansend tegen het podium. ‘Freebird II’ en ‘Before The Water Gets Too High’ houden het tempo ziedend hoog. Het is alsof de groep in het oefenkot staat en heeft afgesproken veertien nummers in een dozijn te spelen. ‘Dear Ramona’ van langspeler Sunbathing Animal (2014) breekt de spanning. Het liefdesliedje brengt Paradiso tot stilstand.
‘Back to Earth’ van het laatste album volgt en is zeker niet het sterkste nummer van de groep. De zaal valt stil en er is na iets meer dan drie minuten obligaat applaus. Titelsong ‘Wide Awake!’ is de grootste hit van Parquet Courts. Het is een simpele, wat dreinende track die klinkt als een gejat b-kantje van Talking Heads. Het storende fluitje snerpt door de zaal.
Parquet Courts speelt twintig nummers in vijf kwartier. De laatste vijftien minuten zijn wisselvallig. ‘Bodies Made Of’ is een mager liedje maar neemt de gedachten mee naar de hilarische videoclip. ‘One Man No City’ wordt in een ‘extended jam’ gespeeld en de progrock verveelt al ver voor die ‘uitbreiding’. Afsluiter ‘Light Up Gold II’ is wel van grote klasse. Garagerock van het allerbeste soort, iets meer dan twee minuten sterk raggen en dan neemt de groep met een zwaai afscheid. Geen toegiften, het is mooi geweest.
Beeld: Jaks Schuit