Once in a Blue Moon Festival 2019 – Amsterdamse Bos, Amstelveen (24-08-2019) Geslaagde tweede editie

De trein naar Amsterdam-Zuid zit vol met mensen die eruitzien alsof ze naar een festival gaan. Zouden dit nu allemaal bezoekers van het Once in a Blue Moon Festival zijn? De keiharde techno die even later via een bluetoothspeaker door de coupé schalt, is het antwoord; blijkbaar is er vandaag nog een festival in (de omgeving van) Amsterdam gaande. Even later, in de pendelbus naar het Amsterdamse Bos, waar Once in a Blue Moon plaatsvindt, is de rust weergekeerd. De hier aanwezige reizigers lijken toch net iets beter te passen bij het festival dat zich richt op Amerikaanse rootsmuziek.

Dat wil trouwens niet zeggen dat je een stereotype bezoeker van Once in a Blue Moon zou kunnen omschrijven. Integendeel, het publiek is zeer gemengd: van onvervalste countryfans met cowboyhoeden tot hippe indierockliefhebbers, en van complete gezinnen inclusief baby’s met gehoorbescherming tot grijsharige mannen en vrouwen achter een rollator. Het programma van vandaag is dan ook behoorlijk veelzijdig.

 

Dylan LeBlanc

De 29-jarige singer-songwriter Dylan LeBlanc mag op het hoofdpodium openen.  Hij en zijn band zijn goed op elkaar ingespeeld. Het is relaxte muziek, zo aan het begin van de middag in de al behoorlijk warme zonneschijn, maar muzikaal niet per se oppervlakkig – het optreden eindigt met lang uitgesponnen gitaarsolo’s. Met zijn doorleefde, ietwat nasale stemgeluid doet LeBlanc af en toe aan Ryan Adams of Neil Young denken – vergelijkingen waar je wel mee gezien mag worden.

 

Baptiste W. Hamon

Daarna is het op het kleine podium – dat zich in een hoek van het festival bevindt op een sfeervol mini-festivalterreintje met kraampjes tussen de bomen – de beurt aan Baptiste W. Hamon. Een beetje vreemde eend in de bijt op een festival als dit, aangezien Hamon in het Frans zingt. Het enige Engelstalige nummer, ‘Coming Home’, brengt hij dan wel gelijk met een vet Amerikaans accent. Voor de rest klinkt hij soms als Jacques Brel, soms als Leonard Cohen, maar hoort hij qua muzikale stijl wel degelijk thuis op Once in a Blue Moon. Hamon is sympathiek, maar het optreden kabbelt te veel voort om de aandacht tot het eind vast te houden.

 

Gregory Alan Isakov

Met zijn cowboyhoed heeft Gregory Alan Isakov uit Colorado de typische uitstraling van een countryartiest. Zijn muziek is daar ook wel te plaatsen, al is het dan meer in de altcountry/singer-songwriterhoek. In zijn band speelt de viool een prominente rol (een instrument dat, naast de banjo, op Once in a Blue Moon bovengemiddeld aanwezig is ten opzichte van andere muziekfestivals), wat het geheel een melancholisch en mysterieus sfeertje geeft. De nummers hebben allemaal een beetje dezelfde opbouw: een sober en rustig begin dat vervolgens opbouwt naar een grootser en voller geluid. Hierdoor is er helaas weinig onderscheid tussen de nummers te bespeuren.

 

Stef Kamil Carlens

Als ex-bandlid van dEUS en oprichter van Zita Swoon kan Stef Kamil Carlens wel een van de grootheden van de Belgische alternatieve muziekscene genoemd worden. Inmiddels brengt hij soloplaten uit. Op Once in a Blue Moon brengt hij met band zowel nieuw als oud werk ten gehore. Het is dat Carlens het aankondigt als hij een nieuw nummer gaat spelen, want anders zou je het qua stijl niet per se kunnen onderscheiden van een Zita Swoonnummer. Dat neemt niet weg dat het muzikaal allemaal erg gevarieerd is. Dat komt alleen al door de samenstelling van de band, die naast een bassist en toetseniste ook een harpiste bevat. De nummers zijn jazzy en dansbaar, en worden voortgedreven door een stuwend ritme.

‘Painted Glass’ is een van die aanstekelijke nummers.  Daarnaast is er ook ruimte voor rustmomenten. Bijvoorbeeld een romantisch nummer over twee geliefden die autorijden in het maanlicht, of klassieker ‘TV Song’ – Carlens zingt ze met zijn rauwe stem vol overgave en met emotie. ‘I’m Going Away’ is het “laatste nummerke”, een snel, bluesy nummer waarin Carlens de banjo bespeelt. Dit afwisselende optreden had best nog even door mogen gaan – gelukkig is daar in november 2019 de gelegenheid voor, wanneer deze topmuzikant enkele Nederlandse podia aandoet.

 

Duff McKagan ft. Shooter Jennings

Duff McKagan, bandlid van Guns N’ Roses, sloeg voor zijn solo-album Tenderness de handen ineen met countryartiest Shooter Jennings en diens band. Op Once in a Blue Moon treden ze met z’n allen op – McKagan vooraan op het podium met gitaar, Jennings aan de zijkant op toetsen. Ze brengen een combinatie van country en rock. Zo is ‘Chip Away’ een uptempo nummer waarvan je je zo kunt voorstellen dat erop gelinedancet kan worden. Daarnaast zijn er ook een aantal gevoelige nummers als ‘Tenderness’ en ‘Feel’ – het laatste wordt opgedragen aan enkele overleden muzikanten, onder anderen Prince en Chris Cornell. Over de meer rockgeoriënteerde nummers blijkt McKagan zich wat zorgen te maken, wanneer hij bekent dat hij niet wist of ze wel goed zouden vallen op een country- en folkfestival. Het publiek ontvangt ze echter met gejuich. Aan het eind van het politiek geëngageerde ‘It’s Not Too Late’ steekt McKagan zijn middelvinger op – een grappig contrast met de romantische ode aan zijn vrouw Susan die erop volgt.

 

Michelle David & The Gospel Sessions

The Gospel Sessions worden aangekondigd als ‘de best geklede band van Nederland’ en betreden inderdaad strak in het pak het podium. Met een fijne bezetting van drie blazers, twee gitaren en drums spelen ze een swingend intro, waarop de van oorsprong Amerikaanse zangeres Michelle David dansend en klappend het podium op komt. Met haar grote bos krullen en roodgebloemde cape is ook zij een imposante verschijning. Het blijkt niet alleen de uitstraling die indrukwekkend is: zodra ze achter de microfoon staat trekt ze haar stem gelijk open voor ‘Soldier’. David blaakt van energie en enthousiasme en neemt het publiek mee vanaf de eerste seconde. De steengoede band vertoont dezelfde bezieling.

Michelle David & The Gospel Sessions brengen een boodschap van geloof, hoop en liefde, maar dan wel met een enorme dosis soul en funk. Dat klinkt niet alleen door in de teksten en muziek, maar ook in de veelvuldige praatjes van David met het publiek, die bijdragen aan de intieme sfeer: “We hope to shine a light on you tonight”, maar ook “I’m hot, I’m sticky, I’m funky and I think you are too”. Vervolgens schopt ze haar hakken uit om het gloedvolle ‘Give It to Him’ in te zetten. Hierin komt haar dijk van een stem ook goed tot zijn recht: die gaat van laag tot enorme, hoge uithalen. Tijdens de muzikale intermezzo’s zwiert David wiegend met haar billen over het podium. Ook de bandleden weten hoe ze los moeten gaan: ‘Up Above My Head’ bijvoorbeeld werkt toe naar een grootse climax met scheurende blazers en een over het podium springende gitarist.

No matter what you’re going through, everything is gonna be all right”, is de laatste boodschap van David aan het met een grote glimlach meedansende en -klappende publiek. In de aanwezigheid van Michelle David & The Gospel Sessions kun je daar zeker in geloven. Een hoogtepunt, misschien wel het beste optreden van vandaag, waar de tent nog wel even van blijft nadampen.

 

The Waterboys



Met hun mix van folk, country en rock vormen The Waterboys bijna een soort samenvatting van wat er zoal op het Once in a Blue Moon Festival te horen is. De muziek heeft een mooi vol geluid en wordt met energie en enthousiasme gespeeld. Dat The Waterboys ervaren muzikanten zijn die al heel wat jaren meegaan kun je ook wel horen, want het klinkt allemaal erg professioneel en misschien ook wel een tikje (te) gepolijst, hoewel de grappen en grollen van de zanger tussendoor er wel een luchtig en informeel tintje aan geven. Het publiek lijkt zeker te genieten, maar toch het meest van oude hits als ‘Fisherman’s Blues’ of ‘The Whole of the Moon’.

 

Eels

Al ruim voor aanvang van het optreden van Eels staat de tent van het hoofdpodium al stampvol. Precies op tijd gaat het podiumlicht aan, waarna de band bij de tune van Rocky het podium op komt. Het gaat gelijk stevig van start met ‘Out in the Street’, een cover van The Who. Daarna volgt opnieuw een cover, een swingende versie van Prince’ ‘Raspberry Beret’, waarbij frontman E en zijn gitarist en bassist een ZZ Top-achtig dansje doen. “This is fun!” zegt E na afloop enthousiast.

Vervolgens is het uiteraard wel tijd voor Eels’ eigen nummers. Wie bij Eels vooral melodieuze, introspectieve nummers verwacht, krijgt bij dit optreden een andere indruk. Uit zijn rijke catalogus heeft Eels voor de set van vanavond vooral geput uit het meer stevige, uptempo deel. “Goddamn, I rocked!” verzucht hij dan ook terecht na afloop van ‘Dog Faced Boy’. Ook klassiekers als ‘Flyswatter’, ‘I Like Birds’ en ‘Mr. E’s Beautiful Blues’ worden vanavond in een snellere, meer rockende versie gespeeld.

Gelukkig wordt er af en toe ook wat gas teruggenomen. Nummers als ‘Bone Dry’ en ‘My Beloved Monster’ hebben een iets lager tempo maar zijn minstens zo aanstekelijk. Ook laat Eels zich van zijn meer ingetogen kant zien in bijvoorbeeld ‘I Need Some Sleep’ en ‘I Like the Way This Is Going’, mooie gevoelige liedjes waarmee hij de tent stil weet te krijgen.

Daarnaast zorgt E op zijn eigen droogkomische wijze voor entertainment – niet alleen met houterige dansjes, maar ook in de momenten met het publiek tussen de nummers door. Het voorstellen van de band gebeurt uitgebreid en met humor, tot een introductieliedje (‘Little Joe’) voor de nieuwe drummer aan toe. Het intermezzo in ‘Souljacker Pt. I’, waarin door de roadies een rode loper wordt neergelegd en gestofzuigd, waarop de bandleden vervolgens een voor een een catwalkloopje doen, is misschien wat over the top. Maar de conclusie mag zijn dat Eels een onderhoudend en vermakelijk optreden heeft afgeleverd, waarin alleen misschien wat meer afwisseling had mogen zijn tussen zijn rockende en romantische kanten. Met de gevoelige Brian Wilson-cover ‘Love and Mercy’ laat Eels het publiek echter in een warm bad achter.

 

Courtney Barnett



Een van de afsluitende acts (de andere is Next of Kin, de combinatie van Nederlandse bands The Dawn Brothers en DeWolff) is indierockkoningin-van-het-moment Courtney Barnett. In de ‘Sugar Mountain Presents …’-tent komt de Australische het podium op en gaat ze gelijk van start met ‘Avant Gardener’. De hoofdmoot van haar set vormen nummers van haar meest recente album Tell Me How You Really Feel. Dat voerde ze in mei 2018 integraal uit tijdens haar concert in TivoliVredenburg, en eerlijk gezegd was dat wel een iets beter optreden dan dit. Vanavond gaat het allemaal op standje-maximaal: Barnett ragt op haar gitaar en haar stem lijkt af en toe wat uit de bocht te vliegen; ook het geluid lijkt wat (te) hard afgesteld. Maar Barnett is vrolijk en vol energie, waardoor het festival in ieder geval niet met een nachtkaars uitgaat.

 

Zeker als je bedenkt dat dit nog maar de tweede editie is, zit het Once in a Blue Moon Festival bijzonder goed in elkaar: het festivalterrein is sfeervol en ruim opgezet – ondanks dat het aantal bezoekers flink schijnt te zijn gestegen ten opzichte van vorig jaar merk je nergens dat het druk is – de sfeer is prettig rustig en gemoedelijk, en de line-up biedt voor elk wat wils. Als je een minpuntje zou moeten noemen, is het dat de programmering nogal strak is, waardoor het niet altijd meevalt om tijdig van de ene naar de andere act te komen zonder iets te missen, maar misschien is dat een luxeprobleem. Met als bonus de stralende zon en strakblauwe lucht is het een geslaagde dag geworden.

 

Beeld: Rogier Verkade

2 gedachten over “Once in a Blue Moon Festival 2019 – Amsterdamse Bos, Amstelveen (24-08-2019) Geslaagde tweede editie

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *