Naast Elvis bracht de stad Memphis ook Oblivians voort. Tussen 1993 en 1998 levert het trio Jack, Greg en Eric Oblivian een aantal invloedrijke garagepunkplaten af. De stoom komt nog steeds van deze platen af, met als uitschieter Popular Favourites uit 1996. In Vera te Groningen, waar men al jaren de krenten uit de garagepap haalt, wordt de band al snel opgepikt en Oblivians geeft daar in die jaren verzengend rauwe optredens.
Ruim tien jaar later komt de groep weer bij elkaar en gaat zowaar op tournee met een stel andere uit de as herrezen garagehelden: The Gories. Uiteraard slaan ze daarbij Vera niet over en het wordt een geslaagd avondje dampende, elementaire rock-‘n-roll. In 2013 verschijnt een nieuwe plaat van Oblivians, Desperation heet die en van vernieuwingsdrang is op deze schijf geen sprake, hoewel de R&B en soul wel meer opgeld doen.
In een aardig gevuld Vera, met publiek dat er in de jaren negentig ook al grotendeels bij was, gaat de band voortvarend van start met een prima geluidsafstelling en jakkerende gitaar- en drumtonen. Een vroeg hoogtepunt is een hecht en bevlogen ‘No Reason to Live’. Het lijkt allemaal zo simpel om er wat garagenummers doorheen te jassen, maar hier staat een groep die kan bogen op jarenlange bandervaring en dat hoor je. Alles past in elkaar: golvende gitaargeluiden, stompende drums en overstuurde zang. Met één nadeel: de echt rauwe randjes vervagen met die routine.
De opwinding van het begin kan het trio niet volhouden en er volgt een fase waarin de van fuzz doordrenkte nummers wel fijn doordreinen, maar ook enigszins inwisselbaar klinken met als uitzondering het hilarische ‘Woke up in a Police Car’. Het moment van wisselen van instrumenten tussen de bandleden onderling doet het optreden dan ook erg goed: het heilige vuur keert weer terug met een hoger geluidsvolume en venijnige nummers die bij momenten tegen het psychedelische aanschurken.
Wie door de lagen fuzz en overstuurde zang heen luistert, hoort geen dertien-in-een-dozijnsongs, maar uitstekende nummers met een kop en een staart. Het blijkt maar weer eens dat de heren van Oblivians prima songschrijvers zijn. Na een uurtje is het alweer voorbij, maar de hoogstaande toegift vergoedt veel met een gejaagd ‘Guitar Shop Asshole’ en de prachtige Young Jessiecover ‘Mary Lou’. Oblivians pakt je niet meer van begin tot eind bij de strot met een constante maalstroom van jakkerende garagepunk, maar bezit nog genoeg klasse om een bij vlagen vuig optreden te geven.
Beeld: Jan Westerhof