Nick Waterhouse komt uit Californië, maar voor hem geen garage- of surfmuziek. Hoewel hij wel bevriend is met muzikanten als Ty Segall en Allah-Las, koos hij zijn eigen richting in een mix van blues, jazz en soul. Bij de term ‘retro’ willen de haren van muziekliefhebbers nog wel eens overeind gaan staan, maar Waterhouse geeft het op subtiele en natuurlijke wijze vorm: ouderwetse rhythm-and-blues verpakt in een modern jasje. Onlangs bracht hij zijn vierde, titelloze plaat uit.
Vanavond staat hij met dat album op zak in het sfeervolle Zonnehuis, waar een gastheer voor de zaal het publiek de weg wijst naar garderobe (zelf je jas ophangen), toiletten, bar en zaal. De drankjes bij de bar worden uit flessen gegoten en iedereen staat er keurig in de rij. Een zeer toepasselijke locatie voor de ‘gentleman’ Nick Waterhouse.
De band die de zanger vanavond live vergezelt bestaat uit drie mannen op drums, basgitaar en toetsen en twee vrouwen – een zangeres en een saxofoniste – die Waterhouse flankeren en samen met hem de show stelen. Het zestal begint met ‘Which Was Writ’ van het nieuwste album: een mooie rustige opwarmer waarin de instrumenten geïntroduceerd worden. Het nummer wordt op lager tempo gespeeld dan op plaat, wat zorgt voor een broeierige sfeer.
Na enkele degelijk gespeelde songs komt het optreden echt tot leven bij ‘I Had Some Money (But I Spent It)’, waarbij Waterhouse flink in zijn element is geraakt. Er wordt losser gespeeld en in het publiek wordt er geswingd – ja, die term moest een keer vallen.
Een ander hoogtepunt – er zijn er talrijke – in de meer dan twintig nummers tellende, afwisselende set is ‘Don’t You Forget It’, het nummer van de debuutplaat waarvan Waterhouse de lyrics van Allah-Las kreeg, die het nummer met dezelfde tekst maar in een andere muzikale omlijsting opnamen. Op plaat duurt de song nog geen drie minuten, maar vanavond wordt deze in een uitgesponnen, goed opgebouwde versie van meer dan zeven minuten gespeeld, met hoofdrollen voor saxofoon en toetsen.
De goedgemutste Waterhouse zet gedurende de avond meermaals de bevlogen individuen van zijn band in het zonnetje, met name de wat oudere, zeer karaktervolle saxofonist Paula Henderson, die je volgens Waterhouse op maandagen in de Union Pool in New York kunt aantreffen. “Where will you be?”, wordt er vervolgens vanuit het publiek aan Waterhouse gevraagd. “I’ll be in Los Angeles listening to some records in my apartment”, antwoordt de oprechte artiest.
Nadat de groep onder luid applaus het podium verlaten heeft, komt het zestal terug voor een interessante toegift van drie nummers: meezinger ‘LA Turnaround’, naakte ballad ‘Thought & Act’ – waar het publiek (bijna) helemaal stil is – en als afsluiter een korte versie van het al gespeelde instrumentale nummer ‘El Viv’, waarin Waterhouse de band uitgeleide doet. Waterhouse weet oud en modern vanavond op perfecte wijze te verenigen – toepasselijk, in een monumentaal pand dat herleeft als popzaal.
Beeld: Peter